Επιτέλους τα καταφέραμε!
Γίναμε τριτοκοσμική χώρα!
Οι Έλληνες (ειδικά της
Βόρεια Ελλάδας) τώρα το χειμώνα ζουν σε τσαντίρια. Κάπως έτσι έχουν μετατρέψει
τα σπίτια τους για να αποφύγουν το ψύχος που επικρατεί μέσα, το οποίο ελάχιστα
διαφέρει από την εξωτερική θερμοκρασία.
Η πλειοψηφία των νοικοκυριών
έχει μετακομίσει στην κουζίνα όπου λόγω μαγειρέματος έχει μεγαλύτερη
θερμοκρασία. Εκεί ξημεροβραδιάζονται. Ανοίγουν και ένα μπαουλοντίβανο και
κοιμούνται όλοι μαζί αγκαλιά. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να κυκλοφορούν στους
δρόμους και τη δουλειά με τη φαγιτίλα κολλημένη πάνω τους σε μαλλιά, μπλούζες
και φανέλες. Αφού οι γνωστοί που συναντιούνται στους δρόμους αναγνωρίζουν τι φάγανε
το μεσημέρι μυρίζοντας ο ένας του αλλουνού τα πανωφόρια. Οι άνθρωποι πλέον δε
μυρίζουν κολόνιες, αλλά φασολάδα, μπακαλιάρο και κουνουπίδι.
Οι πιο τυχεροί που διαθέτουν
τζάκι έχουν τσαντιρώσει στο σαλόνι και τη βγάζουν ολημερίς στους καναπέδες.
Εκεί στο πιο καλό δωμάτιο του σπιτιού που έχει μετατραπεί σε ατσιγκαναριό, η
μαμά καθαρίζει σπανάκι, τα σκυλιά γαυγίζουν, τα παιδιά διαβάζουν, η γιαγιά
βλέπει το Σουλεϊμάν και ο μπαμπάς χαζεύει στο ίντερνετ. Και το βράδυ πιάνει ο
καθένας από ένα καναπέ και κοιμάται.
Με τέτοιες θερμοκρασίες το
χειρότερο όλων είναι το γδύσιμο για μπάνιο. Το γδύσιμο για σεξ έχει αποκλειστεί
για αντικειμενικές δυσκολίες. Λόγω κρύου το πουλί των αντρών έχει εξαφανιστεί,
έχει φτάσει σε κινέζικα μεγέθη. Αυτό μου το περιέγραψε γεμάτη καημό η φίλη μου
η Μίνα που ήρθε για χριστουγεννιάτικες διακοπές από την Ξάνθη. Τον καλό της τον
ποτίζει ρακές μπας και ζεσταθεί και του ξυπνήσει το σεξουαλικό όργανο, αλλά
μάταια. Και όταν με τα πολλά τον καταφέρει, πρέπει να γδυθούν να βγάλουν από
πάνω τους τις φόρμες και τα μπουφάν που φοράνε ακόμα και στο κρεβάτι, με
αποτέλεσμα το σεξ να καταλήγει σε σκέτο μπελά. Γι' αυτό και το επιχειρούν σπανίως.
Δεν είναι μόνο η έλλειψη
θέρμανσης και η καπνίλα από τζάκια και ξυλόσομπες που έχει μετατρέψει τις
πόλεις σε τριτοκοσμικές. Η επαρχία δεν πηγαίνει πίσω. Λόγω τιμών πετρελαίου και
βενζίνης δεν κυκλοφορεί ψυχή στους δρόμους. Πάνε εκείνες οι καλές εποχές που τα
αγροτικά κόβανε βόλτες πάνω κάτω στα σοκάκια! Τώρα πιάνεται η ψυχή σου, στους
επαρχιακούς δρόμους. Μόνο καταχνιά και σιωπή παντού. Πού και πού ακούς κανένα
αλυσοπρίονο που κόβει τα δέντρα του γείτονα ή τα πουρνάρια από το γειτονικό
δάσος. Έτσι και χαθείς στην επαρχία τούτο τον καιρό την έβαψες! Μπορεί να
οδηγάς άσκοπα κάνα τρίωρο μέχρι να συναντήσεις κινούμενο όχημα να τον ρωτήσεις
για το χωριό που ψάχνεις. Πιο εύκολα συναντάς λύκο και αρκούδα στα χωριά παρά
αγροτικό ή 4χ 4.
Ούτε καφενείο δε βρίσκεις
ανοιχτό μετά τις 8 το βράδυ γιατί οι γερόντοι κόψανε τις πολλές –πολλές επισκέψεις.
Μια φορά ημερησίως το επισκέπτονται, κατά προτίμηση τα πρωινά, γιατί ντρέπονται
που δεν μπορούν να κεράσουν τους φίλους τους, με αποτέλεσμα να μένει ο καφετζής
μοναχός του παρέα με την τηλεόραση και την ξυλόσομπα. Το κλείνει κι εκείνος νωρίς-νωρίς
και πάει για ύπνο να μην καίει κι η σόμπα άσκοπα.
Και κάπως έτσι παραμονές του 2014, σερνάμενοι πορευόμαστε
προς το ...παρελθόν να συναντήσουμε τις συναρπαστικές εποχές των παππούδων μας, δηλαδή
της μεταπολεμικής Ελλάδας. Οι άνθρωποι όλο ανυπομονησία περιμένουν να ξαναεμφανιστούν
οι νερουλάδες, οι προξενήτρες, οι λούστροι, τα κάρα με τους γαιδάρους, το λουλάκι
για τη μπουγάδα και οι Μάυδες.
