Δυστυχώς δεν ήταν σκύλοι.

Με αφορμή αυτό το άρθρο:

Die Welt: Η Ελλάδα χρωστά στη Γερμανία με βάση έρευνα Ρίχτερ 

Υβριστές κι αμετανόητοι οι φονιάδες. Ξαναβγάζουν απ’ τους τάφους τους νεκρούς μας και τους πυροβολούν. Νεκροί που κείτονται χωρίς δικαίωση, χωρίς ανάπαυση  για 71 χρόνια.

Άνθρωποι σκοτωμένοι, καμένοι, ξεκοιλιασμένοι, μισερωμένοι από πάνοπλα χέρια εισβολέων που έπεσαν στην πόρτα μας απ ’τον ουρανό.

Άλλοι νεκροί στην προσπάθεια τους να υπερασπιστούν «πατρίδα, παιδιά, γυναίκες, τα ιερά  των θεών και τους τάφους των προγόνων»* και άλλοι σκοτωμένοι στη λογική της συλλογικής ευθύνης, άμαχοι, γυναίκες και παιδιά επιλεγμένοι απ’το σωρό σε αντίποινα.

Αυτοί οι άνθρωποι, οι πατεράδες και οι παππούδες μας που όπλισαν τα χέρια τους με οποιοδήποτε αντικείμενο μπορούσε να λειτουργήσει ως όπλο, δεν έκαναν τίποτα διαφορετικό από αυτό που κάνει κάθε λαός σε κάθε σημείο της γης που δέχεται εισβολή: Έπραξαν το αναφαίρετο δικαίωμα τους να υπερασπιστούν τη γη και τις εστίες τους με οποιοδήποτε μέσον.

Έκαναν απλώς το καθήκον τους.

Κρήτη 1941

 

Παλαιστίνη 2015

 

Αλλά δυστυχώς εκείνοι οι πρόγονοί μας δεν ήταν σκύλοι. Γιατί αν ήταν σκυλιά και τους σκότωνε ή τους τραυμάτιζε κανείς έστω και κατά λάθος, τώρα θα είχαν εισπράξει αποζημίωση οι οικείοι τους σύμφωνα με το εθνικό δίκαιο όλων των χωρών της Ευρώπης.

Οι δικοί μας νεκροί εξακολουθούν να κείτονται χωρίς αποζημίωση και χωρίς δικαίωση. Κι όχι μόνο αυτό. Οι Γερμανοί, οι απόγονοί των φονιάδων φουσκωμένοι από την έπαρση, την αλαζονεία του ισχυρού και την ατιμωρησία, μαγαρίζουν τη μνήμη τους. Αφού παρουσίασαν τους αμυνόμενους ως βάρβαρους τώρα ζητούν από το θύμα ν’ αποζημιώσει το δολοφόνο!

Αγαπητοί συντάκτες του άρθρου. Αν νομίζετε ότι σας χρωστάω κι εγώ, πράγματι σας χρωστάω: Μια σφαίρα. Αυτή που ρίξατε στον άμαχο πατέρα μου που στεκόταν στην αυλή του σπιτιού του και τον αφήσατε κουτσό για μια ολόκληρη ζωή.
 *
 

Άνθρωποι και υπάνθρωποι

Άνθρωποι. Γιατροί και  ιατρικό προσωπικό που προσπαθούν να σώσουν ζωές. Που υποκλίνονται μπροστά στο μεγαλείο της ζωής, ακόμα και όταν αυτή σφίγγει το χέρι του θανάτου. Όπως οι γιατροί στο Νοσοκομείο Ζιονγκσάν της Κίνας, τη στιγμή που ξεψύχησε ο 11χρονος καρκινοπαθής ασθενής τους, αφήνοντάς τους για τελευταία επιθυμία να δωθούν τα γερά όργανά του ως δώρο σε άλλους συνανθρώπους του.

Άνθρωποι. Όπως οι ηρωικοί γιατροί στη φλεγόμενη Γάζα που συγκολλούν αδιάλειπτα κομμένες σάρκες. Εθελοντές από μακριά, όπως ο Νορβηγός Mads Gilbert που προσπαθεί να μας αφυπνίσει, απλώς καταθέτοντάς την εμπειρία ενός εικοσιτετραώρου του. Που θαυμάζουν τη δύναμη των γυναικόπαιδων ή των οικείων των νεκρών.

Και από την άλλη οι υπάνθρωποι. Οι Ισραηλινοί που βομβαρδίζουν τα νοσοκομεία και τα ασθενοφόρα σκοτώνοντας αυτούς που προσπαθούν να επαναφέρουν τη ζωή.

Υπάνθρωποι. Που προσπαθούν να αποτελειώσουν το έργο τους, όταν αυτό δεν ολοκληρώθηκε. Δίνοντας και τη χαριστική βολή. Όχι μόνο στα θύματα, αλλά και στους σωτήρες τους. Νοσοκομείο Beit Hanoun5 νεκροί -70 τραυματίες.

Ποιος θυμάται τους κανόνες πολέμου; Όπως αυτοί διαμορφώθηκαν μετά το τέλος του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου, τότε που η ανθρωπότητα έβγαινε σοφότερη από μια τραγωδία και προσπαθούσε να διορθώσει τα λάθη της; Ποιος θυμάται τις Συμβάσεις της Γενεύης (άρθρο 3);

Ίσες αποστάσεις

Αφήστε τους συμψηφισμούς & τις ίσες αποστάσεις στην υπόθεση των Παλαιστινίων. Οι άνθρωποι είναι ΥΠΟ ΚΑΤΟΧΗ εδώ και 66 χρόνια. 

Αλλιώς θα οδηγηθούμε στο τέλος στο γελοίο συμπέρασμα ότι και στην κατεχόμενη απ' τους Γερμανούς Ελλάδα και Ευρώπη, έφταιγαν οι αντιστασιακοί που σκότωναν Γερμανούς. «Προκαλούσαν» τις σφαγές (τα αντίποινα), γιατί δεν κάθονταν στα αυγά τους. Έφταιγαν οι ίδιοι που έστηναν ενέδρα στους Γερμανούς ή έβαζαν βόμβες στις υποδομές τους. (Όχι ότι δεν το ακούγαμε και αυτό από τα πρόθυμα όργανα του δωσιλογισμού τότε).

Η πληγή του παλαιστινιακού θα  κλείσει μόνο με τη δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. 
Τόσο δύσκολο είναι να γίνει αντιληπτό ή να επιτευχθεί;

Εδώ δημιουργήθηκε ανεξάρτητο κράτος του Κοσσόβου(!) στο πιτς φυτίλι.

Όσο συνεχίζεται η ισραηλινή κατοχή των παλαιστινίων, τόσο ο κύκλος του αίματος δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ.

Όσο συνεχίζεται η εθνοκάθαρση του παλαιστινιακού λαού, τόσο θα δικαιολογούνται να αμύνονται/αντιστέκονται οι παλαιστίνιοι σε αυτούς που τους ξεκληρίζουν κι ας ονομάστηκαν κατά τη διάρκεια της Ιστορίας είτε PLO, είτε φενταγίν, είτε Χαμάς, είτε διάολος κερατωμένος.

Θερινό Σινεμά "η Γάζα". Νύχτες πρεμιέρας με ταινίες δράσης.

Και την τωρινή επίθεση στη Γάζα σε τούτη την κακορίζικη λωρίδα γης, άλλοι από τους πρωταγωνιστές την παρακολουθούν με έκσταση από ψηλά πίνοντας μπύρες

κι άλλοι με τρόμο μέσα από τις τρύπες των σπιτιών τους που χάσκουν.

Εμείς οι ξένοι παρακολουθούμε σε ζωντανή μετάδοση από τις οθόνες του υπολογιστή μας τη σφαγή ενός λαού, βλέποντας τις οβίδες να σκάνε και τις βόμβες να πέφτουν απ ’τον ουρανό σα βεγγαλικά.

Οι πολεμικές επιχειρήσεις στην πολιορκημένη πόλη, μεταμορφώνονται χωρίς να το καταλάβουμε σε ταινία περιπέτειας ή θρίλερ.

Η αγωνία μας για την εξέλιξη του έργου, η προσδοκία μας για κείνο το πολυπόθητο χάπυ εντ, ανακατεύονται με αισθήματα συμπόνιας προς τους ήρωες που δεινοπαθούν.

Μια μακρινή περιπέτεια λοιπόν; Άλλη μια πράξη του δράματος ενός λαού χωρίς πατρίδα που σε πείσμα όλων, επιμένει να ζει;

“μα ο πόλεμος δεν είναι γνήσια περιπέτεια, είναι απλώς υποκατάστατο.

Ο πόλεμος είναι αρρώστια. Όπως ο τύφος».

Αντουάν ντε Σαιν-Εξυπερύ (Πτήση στο Αράς)

 

Κι ενώ δε φαίνεται γιατρειά για τούτη την αρρώστια, ο οργανισμός μας αρχίζει και τη συνηθίζει. Σα να αποκτά αντισώματα στη φρικη.