Άλλος δρόμος δεν υπάρχει

Σε τούτες τις κρίσιμες ιστορικά στιγμές που βιώνει ο τόπος, που είναι ένα βήμα πριν την πλήρη εθνική και οικονομική υποδούλωση, ο λαός δεν έχει και πολλά περιθώρια δράσεων.

Αυτός ο λαός που πρέπει να είναι πρωταγωνιστής στις εξελίξεις και να δώσει ώθηση στην ατμομηχανή της Ιστορίας να κινηθεί προς τα μπρος, βλέπει δύο μόνο προοπτικές να ανοίγονται μπροστά του:

α) Να προσπαθήσει να αλλάξει τα πράγματα με ειρηνικό, αναίμακτο, αλλά και δυναμικό τρόπο. Κι αυτός είναι η Γενική Απεργία Διαρκείας. Ξεκινάνε όλοι οι εργαζόμενοι δημόσιοι και ιδιωτικοί, μαγαζάτορες, ταξιτζήδες, γιατροί, δικηγόροι. πουτάνες και γενικά όλος ο κόσμος, απεργία μέχρι να τους ανατρέψουμε. Απεργία μέχρις εσχάτων. Χωρίς ημερομηνία λήξης και χωρίς να «θίγει» ο ένας τον άλλον. Χωρίς κοινωνικό αυτοματισμό. Όλοι μαζί ταυτόχρονα. Να νεκρώσει η χώρα. Να μην κινείτε στο δρόμο ούτε πουλί πετούμενο. Να στραγγίξουμε τα ταμεία του κράτους από τα έσοδα που πάνε στους τοκογλύφους.

Ο λαός πρέπει να τεθεί επιτέλους προ των ευθυνών του. Να καταλάβει ότι μόνο με τη συμμετοχή του και την πρόσκαιρη δική του «θυσία» (απουσία μισθού δηλαδή), μπορεί να σώσει το μέλλον του και τα παιδιά του. Αλλιώς ας πάει να γαμηθεί.

Σε μία βδομάδα θα τους έχουμε ξεφορτωθεί. Και δεν είναι ανάγκη να μαζευτούμε σε διαδηλώσεις στις πλατείες για να μας λιανίσουν οι μπάτσοι και οι πραιτωριανοί. Κλεινόμαστε απλώς στα σπίτια μας. Νεκρώνουμε οικονομικά τη χώρα. Τα παίζουμε όλα για όλα. Κι όποιος λυγίσει πρώτος.

β)Η άλλη λύση είναι τα όπλα. (Δε χρειάζεται ανάλυση, αλλά λέω να βοηθήσω λίγο στην κατανόηση της πρότασης). Βρίσκουμε αυτοσχέδια και κανονικά όπλα και κάνουμε ντου σε Υπουργεία, τράπεζες, Εφορίες, Δήμους, αστυνομικά τμήματα και γενικά ό, τι εκπροσωπεί την εξουσία των δωσίλογων κατοχικών δυνάμεων.

Αποφασισμένοι να δώσουμε το αίμα μας για την απελευθέρωση της χώρας. Όπως έκαναν οι πρόγονοί μας (ναι, εκείνοι οι λίγοι τρελοί).

Όποιος πιστεύει ότι τη λύση στο αδιεξόδο που βρισκόμαστε θα τη δώσουν τα κόμματα της Βουλής εντός Κοινοβουλίου, με «νόμιμες» και κοινοβουλευτικές διαδικασίες, ας πάει να τον κοιτάξει κανένας γιατρός.

Ποτέ άλλοτε στην νεότερη Ιστορία της χώρας, η Ελλάδα δε διέθετε στις τάξεις των πολιτικών, τόσους πολλούς προδότες.

Υ.Γ. Εννοείται όταν προτείνει ξανά η πουλημένη συνδικαλιστική ηγεσία μου, απεργία του κλάδου 1 ή 2 μερών ή και μιας βδομάδας, δεν πρόκειται να συμμετέχω.

Μόνη μου ξανά, ποτέ.