Εξωτικοί παράδεισοι

Είναι τραγική η συνειδητοποίηση της παραδοχής ότι η Ελλάδα μετατρέπεται ραγδαία σε μια τριτοκοσμική χώρα. Από αυτές της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής ή της Νοτιανατολικής Ασίας όπου χιλιάδες παραθεριστών από όλα τα μήκη της γης συρρέουν καθημερινά να θαυμάσουν τις εξωτικές ομορφιές τους. Χώρες που χαρακτηρίζονται ως «εξωτικοί παράδεισοι» για τους τουρίστες του κόσμου, χώρες που διαθέτουν άφθονα εξωτικά μέρη σύμφωνα με τους ταξιδιωτικούς οδηγούς για την ικανοποίηση παντός είδους επιθυμιών των επισκεπτών, χώρες με πλούσια βιτρίνα, όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού πίσω από τη βιτρίνα της επίσημης ξενάγησης, ζει στην απόλυτη εξαθλίωση. Αλλά που κανείς από τους τουρίστες δεν τη βλέπει και πολύ περισσότερο δε θέλει να την ξέρει, του είναι αδιάφορη.  Άνθρωποι στεγασμένοι σε παραγκουπόλεις και σε φαβέλες, άστεγοι, άρρωστοι που πεθαίνουν αβοήθητοι χωρίς περίθαλψη καταπίνοντας τα μαντζούνια και τα μαγικά των πρακτικών γιατρών, οικογένειες που εκπορνεύουν τα παιδιά τους στους τουρίστες, άνθρωποι που ζουν σαν τα ζώα σκαλίζοντας τα σκουπίδια για να βρουν λίγη τροφή.

Τα είχαμε δει όλα αυτά σε ντοκιμαντέρ, σε ρεπορτάζ, στον τύπο, αλλά μέχρι χτες μας φαίνονταν όλα τόσο μακρινά. Δεκάδες χώρες με εξαιρετικό φυσικό πλούτο που είχαν δεχτεί την επίσκεψη του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας και τις είχαν λεηλατήσει.

Αντικρίζοντας την πραγματικότητα- πίσω απ’ τη βιτρίνα- ανατριχιάζαμε και φτύναμε στον κόρφο μας προσπαθώντας να ξορκίσουμε το κακό. Νιώθαμε οίκτο για τους δύστυχους αυτούς ανθρώπους που ήταν αναγκασμένοι να ζουν στην αθλιότητα της μοίρας τους.

Ευτυχώς εμείς ζούσαμε πολύ μακριά στην πολιτισμένη Δύση, κάτω από την ισχυρή προστατευτική ομπρέλα της Ευρώπης, δεν είχαμε φόβο να τους μοιάσουμε.

Η συνειδητοποίηση από μεριάς μας ότι η Ελλάδα γίνεται χώρα του κακού ονείρου, είναι σοκαριστική.

Αύριο θα έρχονται κι εδώ χιλιάδες τουρίστες να θαυμάσουν τα μνημεία μας τις ομορφιές της Ελλάδας να γευτούν την εξωτική κουζίνα μας και να τους χαϊδέψει ο Ήλιος Θεός μας.

Κι εμείς θα πεθαίνουμε πίσω από την τουριστική βιτρίνα χωρίς φάρμακα, θα κοιμόμαστε σε κουρελούδες στους δρόμους, θα τρώμε από τα σκουπίδια και θα πουλάμε τα παιδιά μας για ένα κιλό κρέας ή ένα μεταχειρισμένο ψυγείο.

Είναι σαν να βλέπεις τον καρκίνο στους άλλους, τους κοιτάζεις με οίκτο, αποδιώχνεις τη σκέψη της αρρώστιας και κάνεις το σταυρό σου. «Μακριά από μας, Παναγία μου»

Μέχρι να σου πει ο γιατρός ότι έχεις καρκίνο κι εσύ ο ίδιος.

Το πιο τραγικό από όλα είναι ότι ζώντας αυτή τη μετατροπή τόσο απότομα, πολλοί συμπολίτες μας δεν την αντιλαμβάνονται. Ή αρνούνται να τη δουν. Θα ξυπνήσουν μια μέρα και θα συνειδητοποιήσουν ότι ζουν στην Ταϊλάνδη και πρέπει να πουλήσουν το παιδί τους στον πρώτο ανώμαλο κοιλαρά Γερμανό για να αγοράσουν μια φιάλη γκαζιού, αλλά τότε θα είναι πια πολύ αργά.