Όταν έκλαψε ο παππούλης.

Το συμπαθητικό γεράκο που βρίσκεται στο Προεδρικό μέγαρο ως διακοσμητικό αντικείμενο μαζί με τα χαλιά και τις σερβάντες, τον καθίζουνε καμιά φορά στο χρυσό καναπέ να υποδεχτεί κανένα υψηλό επισκέπτη ή τον βάζουνε κάτω απ’ την τέντα να παρακολουθήσει την παρέλαση. 

Σε μεγάλη ανάγκη τον ξαμολούνε στην επαρχία για καμιά χαιρετούρα και να βουλώσουνε τα στόματα που λένε ότι έχει πεθάνει και τον έχουνε βαλσαμώσει.

Από πού γυρίζει;

Προχτές τον πήγανε στα Γιάννενα την ιδιαίτερη πατρίδα του για τις εκδηλώσεις των 100 χρόνων απ’ την απελευθέρωση.

Ανάμεσα στ’ άλλα ο Δήμος έκανε τα αποκαλυπτήρια ενός μνημείου στην κεντρική πλατεία του Κάστρου.

Το μνημείο που στήθηκε προς τιμήν του μουσικού παραγωγού Μίνωα Μάτσα ήταν ένα παλούκι, κάτι ανάμεσα σε ψ..λή και άρρωστο φοίνικα από το κόκκινο σκαθάρι. (Σκέτος ο κορμός, κομμένο το φύλλωμα και τυλιγμένο με πράσινο δίχτυ για την αποφυγή διάχυσης της μόλυνσης του εντόμου).

Αφού ο παππούς εγκαινίασε το έκτρωμα, έκανε μια αναφορά στις δυσκολίες που περνούν οι Έλληνες και του μαυρίζουν την καρδιά. Έδωσε συγχαρητήρια στον κόσμο που κάνει θυσίες και αντέχει ακόμα και τους υποσχέθηκε πως άμα τα καταφέρουν και δεν αυτοκτονήσουν θα τους βραβεύσει ο ίδιος έναν έναν.

Ο Κ. Παπούλιας συγκινήθηκε, όταν παρέλαβε από τον περιφερειάρχη Ηπείρου ένα καλάθι με τοπικά προϊόντα (γάλα, τυριά, βούτυρα), γιατί είδε πρώτη φορά φαγώσιμα μετά από μια 10ετία που έχει άνοια και κανείς δεν τον στέλνει πια για ψώνια.

Τα φαγώσιμα στο καλάθι του θύμισαν το χωρίο του, τότε που ήταν παιδάκι και έτρεχε με τα τσαρούχια στις ρούγες.

Τον έπιασε τέτοια συγκίνηση και νοσταλγία όταν κατάλαβε πως η Ελλάδα είναι το ίδιο φτωχή όπως πριν από 70 χρόνια, που έμπηξε τα κλάματα και τον πήρανε σηκωτό.