Είναι κάτι στιγμές που σου πνίγουν τα στήθια, θέλεις χίλιες φορές να φωνάξεις βοήθεια

Ζοφερές μέρες, μέσα στην ομίχλη και την κουφόβραση με μια μπόχα που αναδύεται από παντού. Από τους υπονόμους του πολιτικού συστήματος.

Υποκλοπές, παρακολουθήσεις, φόροι, φόνοι, νέα μέτρα, νέα επίσκεψη της τσατσάς από το εξωτερικό,  γενικό ξεπούλημα, οριστική διάλυση, τελευταία εβδομάς των εκπτώσεων.

Και μέσα σ’ αυτό το ωραίο τοπίο να κόβει βόλτες η πλήρης παράνοια, ο παραλογισμός και η βλακεία. Χέρι-χέρι με τους έτοιμους να αλληλοφαγωθούν κατοίκους αυτής της καταραμένης Πολιτείας.

Όλο και περισσότεροι ξεπαραδιασμένοι και απελπισμένοι ιθαγενείς χάσκουνε και περιμένουν να τους σώσει ο Σώρρας με τα 600 δις που έχει στο μπαούλο του. Μοιράζουν φυλλάδια στους περαστικούς με λεπτομέρειες του σχεδίου σωτηρίας που θα έρθει από τον ουρανό και τον φιλάνθρωπο κύριο του εξωτερικού. Και τα βράδια γεμίζουν συνθήματα τους τοίχους. «Σώρρας, 600 δις»

Πιο κει ένας πολύ προχωρημένος κύριος (απροσδιορίστου φύλου) μας καλεί να γίνουμε όλοι χρυσαυγίτες ως συμπαράσταση στους σκοτωμένους του τελευταίου 24ωρου.

Οι άλλοι βρυχώνται και ζητάνε από τη μάνα του τραυματία που χαροπαλεύει να αποκηρύξει το παιδί της, να δηλώσει δημοσίως ότι ήταν κωλόπαιδο που καλά τα έπαθε και να τον αφήσει να ψοφήσει μοναχός του.

Και μέσα σ’ όλα αυτά ανοίγουν επιτέλους τα μαγαζιά τις Κυριακές όπως στην πολιτισμένη Αμερική και Ευρώπη, για να πάνε οι πολυάσχολες κυρίες κυριακάτικα να κάνουνε τα ψώνια τους με το πάσο τους. Να χαλαρώσουν και να αποφορτιστούν λέει, από το τρέξιμο της βδομάδας.

Ένα εκρηκτικό μείγμα βλακείας, διχόνοιας, αλληλοφαγωμάρας, μίσους, κακομοιριάς και φτώχιας.

Όλοι εναντίον όλων.

Οι κυβερνήτες της καταραμένης πολιτείας τρίβουν τα χέρια τους. Και Χούντα να τους ανακοινώσουν από τηλεοράσεως ότι τους καθίζουν στο σβέρκο, χαμπάρι δε θα πάρουν. Και βόμβες να τους ρίξουν να τους αποδεκατίσουν να ξεφορτωθούν το βάρος από κάνα-δυο εκατομμύρια άνεργους και πεινάλες, πάλι δε θα χαμπαριάσουν.

Μπα, δε θα χρειαστεί να τους εξοντώσουν αυτοί. Θα το κάνουν οι ίδιοι οι κάτοικοι αναμεταξύ τους.  Ή από μίσος θα πάνε ή από βλακεία.

Είναι κάτι στιγμές. Εκείνος που το’ γραψε σήμερα πέθανε, ο Γιάννης Καλαμίτσης. Αφιερώνω το τραγούδι σε όλους όσους τους αγγίζει, κάτι τέτοιες στιγμές...

Είναι κάτι στιγμές που δεν έχεις κουράγιο
σε τσακίζει το χτες σε φοβίζει το αύριο
τώρα λες θα χαθώ κι ανάσα σου παύει
κι είσαι σ’ ένα βυθό βουλιαγμένο καράβι.