Για ποιον χτυπά η καμπάνα

Αποφασίσθη και διετάχθη από τους δανειστές μας.

Αποφασίσθει και διετάχθη απ’ τις δυνάμεις κατοχής οι οποίες θέλουν να δουν να τρέχει αίμα, ζεστό αίμα στην αρένα και η κυβέρνηση των κουίσλιγκ το θεσμοθετεί: Οι κλαδικές συμβάσεις καταργούνται, και οι δημόσιοι υπάλληλοι (η λεπροί των τελευταίων μηνών σύμφωνα με τα Μέσα), θα πάνε στα σπίτια τους.

Δείτε εδώ ένα κατάπτυστο δημοσίευμα που ανακάλυψα στην άλλη όχθη, σ’ ένα δεξιό μπλογκ (για να μην έχουμε αυταπάτες δηλαδή, ότι όλα είναι προσυμφωνημένα απ’ τους πράσινους και τους μπλε).

Όλοι οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα από εδώ και στο εξής, θα δουλεύουν με μισθούς πείνας. Γιατί πρέπει να σωθεί η πατρίδα και να ξεπληρωθούν οι δανειστές μας.

Στο όνομα μιας ομιχλώδους κρίσης που βιώνουμε. Μιας κρίσης η οποία θα μπορούσε να είναι και ένα τεράστιο ψέμα, που όμως έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας παγκοσμίως μεγαλύτερες από την πανούκλα του Μεσαίωνα. Γιατί;

Στο ερώτημα ποιος ωφελείται από αυτήν την κατάσταση η απάντηση είναι μία: αυτοί που οδηγούν όλους τους λαούς παγκοσμίως στην  εξαθλίωση κάθε μέρα που περνά, για να στηρίξουν ένα ιδιωτικό (ως επί το πλείστον) τραπεζικό σύστημα.

Γιατί με το πρόσχημα της κρίσης, όλες οι εργασιακές κατακτήσεις κάνουν φτερά. Τυχαίο; Όχι. Ο καπιταλισμός βρίσκει μια θαυμάσια αφορμή για να μετατρέψει τους εργαζόμενους σε σύγχρονους δούλους και να συσωρεύσει αμύθητα πλούτη. Η πιο αδηφάγα και άπληστη μορφή του καπιταλισμού στην ιστορία. Χειρότερη κι απ’ τις ακρίδες.

Τελικά με το Μεσαίωνα μας συνδέουν και άλλα κοινά σήμερα: εκτός απ’ τον εργασιακό Μεσαίωνα έχουμε και την επιστροφή της πανούκλας (του Μαύρου Θανάτου), που είχε εξαπλωθεί με την ίδια ταχύτητα και την ίδια μορφή της πανδημίας, σ’ όλες της χώρες.

Ο Μαύρος Θάνατος στην Ιταλία το 1348

Ας μην έχετε αυταπάτες. Από τα νύχια των παγκόσμιων τοκογλύφων, των παγκόσμιων αρπακτικών, κανείς δε θα γλυτώσει. Αύριο θα έρθει και η σειρά σας. Όσο συνεπείς και νομοταγείς και «φρόνιμοι» κι αν είστε. Γιατί: «Όταν ακούσεις να χτυπά μια καμπάνα, ποτέ μη στείλεις να ρωτήσεις για ποιον χτυπά, χτυπάει για σένα».

Οι καμπάνες άρχισαν ήδη να χτυπάνε, τις ακούτε;

Για ποιον χτυπά η καμπάνα

"Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί εντελώς ξεχωριστό.
Κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι της ηπείρου,
ένα κομμάτι της στεριάς.

Aν η θάλασσα πάρει ένα σβώλο χώμα,
η Ευρώπη γίνεται πιο μικρή και είναι σα να πήρε ένα ακρωτήρι
ή ένα πύργο φίλων σου ή δικό σου.

Ο θάνατος ενός ανθρώπου λιγοστεύει εμένα,

γιατί ανήκω στην ανθρωπότητα

κι έτσι ποτέ σου μη στείλεις να ρωτήσεις

γ ι α  π ο ι ό ν  χτυπά η καμπάνα,
χτυπάει για σ έ ν α".

(John Donne 1572 –1631)