No pasaran!

Σαν σήμερα 12 Νοεμβρίου του 1989 πέθανε σε ηλικία 94 χρονών η  Ντολόρες Ιμπαρούρι, που μας είναι γνωστή με το ψευδώνυμο: «Πασιονάρια». Πρόκειται για την πιο θρυλική μορφή του ισπανικού εμφύλιου πολέμου και του κομουνιστικού κινήματος.

Έμεινε στην ιστορία ως «Λα Πασιονάρια», «La Pasionaria», από το «Λουλούδι του Πάθους», ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσε για να υπογράφει τα άρθρα της στις εφημερίδες που αρθρογραφούσε. Δημοσιογράφος, ποιήτρια, επαναστάτρια, αφοσιωμένη πολέμια του φασισμού, βασικό μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ισπανίας, υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών.

Λέγεται ότι η μορφή της γυναίκας αυτής αποτέλεσε έμπνευση για το Χέμινγουεϊ στο βιβλίο του «Για ποιον χτυπάει η καμπάνα».

 

Πολέμησε τους φασίστες του Φράνκο στο πλευρό των Δημοκρατικών, φυλακίστηκε η ίδια και ο σύζυγός της, η οικογένειά της υπέφερε πολλά από τις κακουχίες (έχασε τα 4 από τα 6 παιδιά της).

Κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου η «Πασιονάρια» ήταν υπεύθυνη επικοινωνίας των δημοκρατικών. Στις 18 Ιουλίου του 1936 ολοκληρώνοντας μια ραδιοφωνική ομιλία της διακήρυξε: «Νο pasaran!», «δεν θα περάσουν!» (οι φασίστες). Η φράση αυτή έγινε το σύνθημα όλων των δημοκρατικών, των επαναστατημένων του κάθε ιδεολογικού αγώνα, μέχρι και του μεξικανού επαναστάτη Εμιλιάνο Ζαπάτα. Στην ανθολογία της παγκόσμιας Ιστορίας έχουν μείνει ακόμη δύο διακηρύξεις της. Η περίφημη «είναι καλύτερο να είμαστε χήρες ηρώων, παρά σύζυγοι δειλών». Και το θρυλικό: «Καλύτερα οι Ισπανοί να πεθάνουν όρθιοι, παρά να ζήσουν γονατιστοί». Ήταν μια φράση την οποία χρησιμοποίησε σε μια ομιλία της κατά τη διάρκεια της εκστρατείας για την ενίσχυση των δημοκρατικών, μια αποστολή ζωής που είχε φέρει την «Πασιονάρια» στη Γαλλία και στο Βέλγιο. Η Ευρώπη είχε πλέον καταγοητευτεί από τη φλογερή επαναστάτρια με το πανέμορφο πρόσωπο και το ασυμβίβαστο πνεύμα.

Η νίκη του φασιστικού καθεστώτος του Φράνκο το 1939 την οδηγεί στην εξορία. Στη Σοβιετική ΄Ενωση όπου κατέφυγε, πέρασε σχεδόν 40 χρόνια από τη ζωή της, μέχρι την πτώση του Φράνκο. Στη χώρα αυτή ο μοναχογιός της θα αφήσει την τελευταία του πνοή, σχεδόν αμέσως μετά την άφιξή του στα 1942, υπερασπιζόμενος το Στάλιγκραντ. 

Οι σοβιετικοί την τίμησαν με το βραβείο Λένιν για την προσφορά της στον αγώνα κατά του φασισμού και τους κοινωνικούς αγώνες.

Μόνο μετά τον θάνατο του στρατηγού Φράνκο επιστρέφει στη χώρα της, όπου οι Ισπανοί την υποδέχονται θριαμβευτικά. Η Πασιονάρια είναι για τον ισπανικό λαό, το πρόσωπο, το έμβλημα που τόλμησε να αντιπαραταχθεί σε ένα καθεστώς που καταπάτησε την ελευθερία του και αμαύρωσε την Ιστορία του. 

.

 .