Μίλα μου βρώμικα

Με αφορμή την παγκόσμια μέρα ποίησης σήμερα 21 Μαρτίου, θα γράψω κι εγώ ένα ποίημα.

Γι' αυτόν που μου έχει στοιχειώσει το μυαλό και το κορμί.

Γι' αυτόν που με οδηγεί, με εμπνέει, με συναρπάζει.

Και με κάνει να βλέπω όνειρα στον ύπνο μου και στον ξύπνιο μου...

Τούτο το θείο σου κορμί

όταν το αντικρίζω

τα γόνατα μου λύνονται

κι αρχίζω να δακρύζω.

Νιώθω τρεμούλα, ταραχή

και φούντωση μεγάλη.

Πότε θα με πάρεις να χωθώ

στην τροφαντή σου αγκάλη;

Να 'χεις το στόμα σου στ' αυτί

μέτρα να ξεστομίζει

χαράτσια και περικοπές

συντάξεις να ξαφρίζει...

Λιώνω, πεθαίνω, χάνομαι!

Δέξου με στην αυλή σου,

δούλος σου να γενώ πιστός,

να διώξεις το σκυλί σου.

Σκορδόπιστος δεν είμαι εγώ

ο "άλλος" ήταν φόλα

να μη σώσω να ξαναδώ 

στα μάτια μου μπριτζόλα.

Μίμης