Θα πάρετε λίγη ποίηση παρακαλώ;

Η γραία ποιήτρια η προβεβλημένη εσχάτως από τα εγχώρια ΜΜΕ ως η μοναδική φωνή του Πνεύματος στην Ελλάδα, ομίλησε σε μία τιμητική εκδήλωση (προς το πρόσωπό της) στο Μέγαρο Μουσικής και είπε του κόσμου τις κοινοτυπίες. Το ακροατήριο και τα ΜΜΕ τις υποδέχτηκαν ωσάν να μετεμψυχώθη ο Καζαντζάκης.

Είπε πως η ποίηση απευθύνεται σε χορτάτους ανθρώπους (το ακροατήριο της ήταν φίσκα στους χορτάτους), και ότι οι ποιητές σε αυτή τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε, νοιώθουν ανήμποροι.

Είπε ακόμα τη μεγάλη φιλοσοφία που μας άφησε άφωνους, πως «Αν δεν υπάρχει ελπίδα, η αντοχή μας λιγοστεύει. Το μόνο πράγμα που μας τροφοδοτεί με αντοχή είναι αυτό που λέγεται ελπίδα. Και που είναι ένα αόριστο πράγμα. Λοιπόν κουράγιο να κάνει ο κόσμος»

Αγαπητή ποιήτρια, μια ένσταση ως προς το τελευταίο, εκτός του ότι μαζί σας συμφωνεί και ο Όλι Ρεν που ήταν ο πρώτος που μας ευχήθηκε «καλό κουράγιο», όταν άρχισε να μας παίρνει τα μέτρα: Η ελπίδα πολλές φορές λειτουργεί όπως τα δεσμά, καθηλώνει τον άνθρωπο στην απάθεια. Τον κάνει να περιμένει μοιρολατρικά και χαζοχαρούμενα ότι θα φτιάξουν τα πράγματα, έτσι από μόνα τους. Αυτή η αίσθηση βέβαια τον αποτρέπει απ’ το να φουντάρει από κάνα μπαλκόνι. Αλλά δεν του δίνει κίνητρο να πρωταγωνιστήσει ο ίδιος στην αλλαγή (της ζωής του ή του κόσμου γύρω του).  Από μόνη της η ελπίδα δε λέει τίποτα. Πολλές φορές λειτουργεί ως τροχοπέδη στην αλλαγή και την πρόοδο. Αλλά αυτό δε χρειάζεται και πολύ φιλοσοφία για να το καταλάβει κάποιος.

Οι επισκέπτες των κρεματορίων είχαν άφθονη ελπίδα σας διαβεβαιώ, αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε να γίνουν καπνός.

Στο τέλος η διεθνούς φήμη Ελληνίδα ποιήτρια έκανε και μια ποιητική αναφορά στα θεία. Γιατί αν δεν επικαλεστείς θεούς ή διαόλους τελευταίως, δεν είσαι τρέντυ ως δημόσιο πρόσωπο: «Ευχαριστώ το Θεό και που ο ίδιος μας κρύβεται και για όσα μας κρύβει και αυτή η απόκρυψη ίσως είναι ένα είδος Κιβωτού για να σωθούμε από τον κατακλυσμό τόσων αληθειών(!!!;;;;)»

Πριν τρέξετε να σωθείτε απ’ τις αλήθειες που θα σας πέσουν κατακέφαλα αγαπητή μου, θα σας υπενθυμίσω μια φράση που μου έχει μείνει στο μυαλό από τότε που διδασκόμουν ποίηση στα πρώτο έτος του Πανεπιστημίου: «Η ποίηση», λέει ο Ελύτης,  «δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο γιατί ο κόσμος αλλάζει με την πράξη. Μπορεί όμως να αλλάξει τις συνειδήσεις των ανθρώπων κι αυτές είναι που με τις πράξεις τους αλλάζουν τον κόσμο».

Κι εσείς σίγουρα δεν ανήκετε σε αυτήν την κατηγορία των ποιητών που αλλάζουν συνειδήσεις.

Ξέρετε δεν ξεχνάμε πως την 1^η Ιουνίου του 2011 είχατε υπογράψει με διάφορα άλλα φυράματα του «πνεύματος», (ανάμεσά τους και τον κύριο Στουρνάρα), μια διακήρυξη προτροπής προς όλους τους πολιτικούς (τότε που κυβερνούσε η δωσίλογη Κυβέρνηση ΓΑΠ), με τον τίτλο «Τολμήστε!», προτρέποντας τους «να παραμερήσουν τις διαφορές τους γιατί ο τόπος χρειαζόταν μια ηγεσία ευθύνης και εθνικής ανασυγκρότησης και
να κάνουν τα απαραίτητα για τη σωτηρία της χώρας, μαζί με τους Ευρωπαίους εταίρους μας».   (Σας άκουσαν. Λίγους μήνες μετά ενώθηκαν υπό τον Παπαδήμο).
Στο ίδιο κείμενο φροντίσατε να κατακρίνετε τις «φωνές του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας που κυριαρχούν στον δημόσιο λόγο, κρύβοντας από τους περισσότερους Έλληνες τη σοβαρότητα της κατάστασης και προτείνοντας λύσεις καταστροφικές, ανεδαφι­κές, εξωπραγματικές σε στιγμή κρίσης».  

Στο κείμενο αυτό κάνατε αναμετάδοση του Ράδιο Τρόικα, συστήνοντας στον κόσμο, ούτε λίγο ούτε πολύ, να κάτσει στ’ αυγά του και να δεχτεί τον "κατακλυσμό" των μέτρων αδιαμαρτύρητα για τη σωτηρία του. Να δεχτεί την υποδούλωση της χώρας και του Έθνους στις ξένες δυνάμεις.

Ευχαριστώ δε θα πάρω, Κυρία Δημουλά. Άμα θέλω να μου φτιάξουν το κέφι, καταφεύγω σε κάτι φίλους που γράφουν πολύ εμπνευσμένες μαντινάδες….

Άμα πάλι θέλω να αμπελοφιλοσοφίσω παίρνω τηλέφωνο κάτι άλλους φίλους που τους έχουν χαπακώσει οι γιατροί, διότι τους διέγνωσαν κατάθλιψη…