Καλό ταξίδι

Πολύ άχαρος καιρός για να πεθαίνει κανείς.

Όποιος έχει αρχίσει την πορεία προς το θάνατο και το γνωρίζει, φεύγει με την πίκρα. Πίκρα για όλα αυτά που αφήνει πίσω του: Μια πατρίδα σκλαβωμένη που ξεπουλιέται σα σφαχτάρι, μια χώρα συντρίμμια χωρίς το φως της ελπίδας από πουθενά. Ένα φευγιό χωρίς αγαλλίαση και ειρήνη.

Με την οσμή της προδοσίας παντού. Κυρίως από τους πρώην συντρόφους που αγωνίστηκαν μαζί για ένα όραμα. Επί 25 χρόνια.

Κι αυτοί πρόδωσαν και το όραμα και τη χώρα γεμίζοντας τσέπες και κοιλιές.

Αγαπημένε φίλε και συναγωνιστή Βαγγέλη,

δε μου φεύγει από το μυαλό πως έσκασες από τον καημό και τις τύψεις. Αυτές σε έφαγαν, σε αρρώστησαν. Μου το έλεγες πολλές φορές. Θεωρούσες και τον εαυτό σου συνυπεύθυνο για ότι έκαναν σε τούτη τη χώρα οι άνθρωποι που αγωνιζόσουν κάποτε μαζί τους για το σοσιαλισμό, τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη. Θεωρούσες ότι τους βοήθησες έστω και εν αγνοία σου να κατεδαφίσουν την πατρίδα. Κι ας τους εγκατέλειψες νωρίς. Όπως έκαναν κάποιοι λίγοι τίμιοι αγωνιστές μαζί με σένα.

Δε σε γνώρισα στο παλιό σου κόμμα στο οποίο αφιέρωσες τη μισή σου ζωή, είχα την τύχη να σε γνωρίσω στο καινούργιο σου. Σ' αυτό το Μέτωπο που σε έκανε να πιστέψεις ξανά και να θέλεις να προσφέρεις με το πάθος ενός μικρού παιδιού.

Ένα βράδυ στο διάστημα του προεκλογικού μας αγώνα πέρυσι, μου ζωγράφισες τούτη τη μικρή ζωγραφιά σ’ ένα χαρτάκι από σημειωματάριο με την υπόσχεση ότι κάποτε θα μου φτιάξεις μια «κανονική».

Δεν κράτησες την υπόσχεσή σου και σου το χτυπούσα κάθε λίγο και λιγάκι.

Ξέρω ότι γράφω βλακείες ο πόνος είναι μεγάλος. Μου είναι πολλή οδυνηρή η σκέψη ότι δε θα σε ξαναδώ.

Δε με ανακουφίζει ούτε το γεγονός πως έφυγες γρήγορα σχεδόν ανώδυνα πριν σε ρημάξει ο καρκίνος.

Νιώθω ενοχές που δεν ήμουν πιο πολύ κοντά σου το τελευταίο καιρό που με είχες ανάγκη.

Θα ‘θελα να γράψω πολλά, αλλά θα καταλήξω να γράφω ανοησίες. Μόλις συνειδητοποιώ ότι γράφω μια νεκρολογία.

Θα μας λείψεις, Βαγγέλη.

Και σε μας στους συναγωνιστές σου και στους φίλους σου και σε όλους αυτούς που είχες «υιοθετήσει» και συντηρούσες με τη σύνταξή σου.

Δεν ξέρω αν κάναμε καλά, αλλά δεν το είπαμε στον Πλίπλη. Ούτε τον φέραμε να σε αποχαιρετήσει. Ξέραμε ότι δε θα άφηνε τον τάφο σου. Έτσι μου είχες προβλέψει τουλάχιστον, σε ανύποπτο χρόνο.

Καλό ταξίδι

Η τριανταφυλλένια σου