«Τώρα θα πολεμήσουμε για όλα*»

Αύριο ξεκινάει μια Μεγάλη εβδομάδα. Που θα καταλήξει ή σε ανάσταση ή σε μια αιώνια ταφή.

Οι καθηγητές μπήκαν μπροστά, τους ακολουθούν σιγά- σιγά κι άλλοι ελπίζοντας πως το ποτάμι της απεργίας θα συμπαρασύρει και όλους τους άλλους εργαζόμενους. Μέχρι να γίνουμε ένα τσουνάμι που θα πνίξει αυτούς που κατεδαφίζουν την πατρίδα και τις ζωές μας.

Όλα θα κριθούν τις πρώτες μέρες. Από τη συμμετοχή και την αποφασιστικότητα των καθηγητών. Κυριολεκτικά κρεμόμαστε από την παρουσία τους.

Μόνο που αυτή η απεργία δεν είναι σαν τις άλλες. Όχι επειδή είναι διαρκείας ή τείνει να γενικευτεί. Αλλά γιατί όποιος απεργεί δεν απεργεί μόνο για τον εαυτό του, τον κλάδο του, τη θεσούλα του ή το μισθό του.

Απεργεί για όλα όσα συμβαίνουν γύρω του. Γιατί όλα τον αφορούν: Και τα σχολεία που κλείνουν και τα νοσοκομεία και οι κατασχέσεις των σπιτιών και οι ασήκωτοι φόροι. Απεργεί για όσους απολύουν, για τα δημόσια αγαθά που ξεπουλιούνται, για τις κατασχέσεις μισθών και συντάξεων που άρχισαν να εφαρμόζονται από 1^ης Σεπτεμβρίου, για τα κλεισμένα νηπιαγωγεία. Για τα παιδιά που δε θα καταφέρνουν να βγάζουν το Λύκειο. (Αλήθεια τι θα γίνουνε τόσες χιλιάδες έφηβοι; Θα στελεχώνουν συμμορίες του δρόμου;)

Όποιος απεργήσει αύριο δε θα απεργήσει μόνο για την πάρτη του, θα απεργήσει και για το διπλανό του, το γείτονα ή το συγγενή που έμεινε στο δρόμο ή δεν έχει περίθαλψη. Θα απεργήσει και για λογαριασμό των απελπισμένων αυτοχείρων που κείτονται στο χώμα.

Θα απεργήσει για το Σύνταγμα που καταπατείται και για τους αποικιοκράτες που έχουν κάνει κατοχή στην πατρίδα μας.

Θα απεργήσει για τις υποδομές και τη δημόσια γη που ξεπουλιέται σε ξένα χέρια.

Θα απεργήσει γιατί έχει περηφάνια και αυτοσεβασμό.

Γιατί δεν είναι ραγιάς ή δούλος.

Τώρα θα απεργήσει, θα πολεμήσει για όλα αυτά.

*«Νυν υπέρ πάντων, αγών»

Η συνειδητοποίηση πως απεργείς για όλα αυτά, όχι μόνο για τα εργασιακά και τον κλάδο σου, όχι μόνο για το τομάρι σου, ονομάζεται «πολιτική απεργία».

Η πολιτική απεργία λοιπόν (αν της δώσουμε τέτοιο χαρακτήρα τις προσεχείς μέρες), έχει στόχο την πολιτική ανατροπή, στρέφεται εναντίον του κράτους –δυνάστη, ενός κράτους που καταλύει τα ατομικά δικαιώματα.

Έχω μια μικρή ελπίδα ότι μπορούμε εμείς οι πολλοί να καταφέρουμε να αλλάξουμε την ατζέντα που έχουν μεθοδικά στήσει κόμματα και συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Αν δεν το κάνουμε σήμερα μέσα από ένα ευρύ Μέτωπο κοινωνικού αγώνα στους δρόμους, στις γειτονιές και σε κάθε εργασιακό χώρο, αν δεν το καταφέρουμε σήμερα ειρηνικά, σε λίγο καιρό θα είναι πολύ αργά.

Γιατί η ανατροπή αυτή θα γίνει μέσα από πολύ αίμα.