Μου δίνετε ένα χαρτί υγείας παρακαλώ;

(Μια αληθινή ιστορία...)

Κυριακή βραδάκι στο ψυχιατρείο. Οι τρόφιμοι στην τραπεζαρία παρακολουθούν τηλεόραση. Μια Γερμανίδα ασθενής, σωστό ντερέκι, ίδια η Μέρκελ σε πιο ψηλό, πλησιάζει τη νοσοκόμα που ετοιμάζεται να σχολάσει και της ζητάει ένα χαρτί υγείας για το δωμάτιό της. Μιλάει σπαστά ελληνικά, δείγμα ότι ζει χρόνια στην Ελλάδα. 

-Δυστυχώς δεν έχω περίσσευμα να σου δώσω. Έχουμε έλλειψη σε αυτά τα είδη. Μας προμηθεύουν πολύ λίγα τελευταίως...

Η Γερμανίδα γίνεται έξαλλη. 

-Δεν έχετε χαρτί υγείας; Γιατί δεν έχετε; Και τόσα λεφτά που σας δίνει η Γερμανία τι τα κάνετε;

Η νοσοκόμα δεν προλβαίνει να της απαντήσει, γιατί ακολουθεί το χάος από τη μεριά του κοινού. Οι υπόλοιποι τρελοί που άκουσαν την Γερμανίδα, πετάγονται πάνω έξαλλοι.

-Μας δίνει η Γερμανία λεφτά μωρή;

-Ναι, σας δίνουμε τόσα χρόνια δάνεια.

-Μας δίνετε γιατί μας χρωστάτε, για’ αυτό μας δίνετε τα δάνεια.

-Εμείς σας χρωστάμε; Πώς σας χρωστάμε εμείς λεφτά;

-Μας εκτελέσατε 500 χιλιάδες ανθρώπους στην κατοχή, επί 10000 ευρώ αποζημίωση τον καθένα, επί 70 χρόνια τόκους, ξέρεις πόσα κάνουνε;

-Μας χαλάσατε τα σπίτια, τα κάψατε ή τα βομβαρδίσατε, ένα εκατομμύριο σπίτια, επί 1000 ευρώ αποζημίωση το καθένα, επί 70 χρόνια τόκοι, πόσα εκατομμύρια γίνονται;

-Γιατί το χρυσό που μας κλέψατε από την Τράπεζα της Ελλάδας τον γυρίσατε πίσω, μωρή;

-Γιατί τα δέντρα που μας κάψατε, και τα λιμάνια που ανατινάξατε όταν ξεκουμπιστήκατε και φύγατε, αυτά πόσο κάνουνε;

Η Γερμανίδα έχει γίνει κατακόκκινη. Δεν περίμενε τέτοια αντίδραση από το κοινό. Οι νοσοκόμοι παρακολουθούν από απόσταση, έτοιμοι να επέμβουν αν αγριέψουν τα πράγματα, με ένα σαδιστικό χαμόγελο στα χείλη.

-Καλά, θυμηθήκατε κι εσείς κάτι που έγινε πριν 70 χρόνια... Προσπαθεί να ξεγλυστρίσει η τρελή.

-Δε θα τα ξεχάσουμε ακόμα κι αν γίνουνε 100. Άκου σας χρωστάμε και μας κάνετε και χάρη για τα κωλοδάνεια που μας δίνετε! Εσείς οι Γερμανοί μας χρωστάτε και να πας να τους το πεις, ακούς;

-Να πας να το πεις στη Μέρκελ και σ’ όλους τους φίλους σου!

Η τρελή μουρμουρίζει κάτι ακατάληπτο και χώνεται στο δωμάτιό της. Οι υπόλοιποι συνεχίζουν την ανάλυση για τα χρέη της Γερμανίας προς τη χώρα μας. Κάποιος θυμήθηκε τη σαβούρα που αγοράζαμε επί Σημίτη. Ένας άλλος τα υποβρύχια.

Οι νοσοκόμοι αναρωτιούνται γιατί στο ελληνικό κοινοβούλιο ή στις διαπραγματεύσεις (λέμε τώρα) προς τους ξένους, δε στέλνουμε τους δικούς μας τρελούς παρά στέλνουμε την κυβέρνηση...