Δώσαμε, δώσαμε!!

Παρακολούθησα με πολύ προσοχή, (πράγμα τρομερά δύσκολο γιατί μου ‘ρθε υπνηλία), τις δραματικές προγραμματικές δηλώσεις του καινούργιου πρωθυπουργού. Συγκινήθηκα αφάνταστα και κάποια στιγμή μου’ ρθε να κλάψω. (Εκεί που αναφέρθηκε ότι ανέλαβε πρωθυπουργός στην κρισιμότερη ιστορική στιγμή για το έθνος). Αλλά μπορεί να ‘ταν κι από τα κρεμμύδια γιατί την ίδια ώρα ετοίμαζα κεφτέδες...

Είπε ότι το μνημόνιο είναι ευκαιρία για τη χώρα (τινί τρόπο, δεν κατάλαβα).

Απευθύνθηκε και σε μένα προσωπικά και με κάλεσε να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό για να μην πάνε οι μέχρι τώρα θυσίες μου, χαμένες.

Κύριε Παπαδήμο, με όλο το σεβασμό, επειδή όλες οι συμφωνίες πρέπει να χαρακτηρίζονται από σαφήνεια και ακρίβεια, θέλετε τον καλύτερο μου εαυτό μετρητοίς ή με δόσεις;

Μετρητοίς δε δυνάμεθα. Με άτοκες δόσεις το συζητάμε.

Εκεί όμως που με ζώσανε τα φίδια είναι όταν τον άκουσα να εκστομίζει πως ο «Ο ελληνικός λαός γνωρίζει ότι η πορεία που θα ακολουθήσουμε θα είναι ανηφορική και η προσπάθεια δεν θα είναι στιγμιαία».

Αν το γνωρίζει λέει Λουκά μου, ο ελληνικός λαός; Από σένα περιμέναμε να το ακούσουμε; Ανηφόρα μέχρι το 2050. Αλλά μετά, ε; Όποιος επιζήσει, θα την περνάει μπέικα.

Ζήτω το μνημόνιο!

Ζήτω η Τρόικα!

Ζήτω ο Παπ-άρας! (Παπανδρέου- Σαμαράς).

Ζήτω που καήκαμε.

Βοήθειά μας και ζωή σε λόγου μας....

(Οι κεφτέδες τελικά γίνανε λύσσα, ούτε ξέρω τι έβαλα μέσα. Πιθανώς επειδή έκανα σχόλια επί του μονολόγου φωναχτά. Θα τους φάω. Είναι εποχές τώρα, να πετάμε φαί;)