Κοντά στο τζάκι, αγκαλιά στην πολυθρόνα…

Με τη Δήμητρα την κολλητή μου είχαμε χαθεί το τελευταίο διάστημα λόγω φόρτου εργασίας και των δυο μας. Βρεθήκαμε σήμερα το μεσημεράκι για ένα καφέ στα πεταχτά.

Αφού μιλήσαμε περί ανέμων και υδάτων, πολιτικής και χρημάτων, έφτασε η κουβέντα σε κείνο που με έκαιγε. Στον Άρη. Ο Άρης ήταν ένα «φρέσκο» αίσθημα για τη φιλενάδα (φρέσκο δηλαδή από το τέλος του καλοκαιριού), τον οποίο πάντα φοβόμουν ότι θα σιχτίριζε. Η μόνη μου έννοια ήταν να του δώσει λίγο χρόνο ακόμα. (Με τα δόντια την κρατούσα να μην τον χωρίσει). Οι λόγοι που επικαλούνταν δε μου φαινόταν και πολύ σοβαροί: ψιλοβαρετός, ψιλοαδιάφορος (όπως υποπτευόταν τη θυμόταν μόνο για το σεξ), χωρίς διάθεση για σοβαρή σχέση (καθώς είχε ήδη ένα γάμο) κι άλλα τέτοια φλου.

Η άποψή μου ήταν ότι δεν είναι εποχή να διώχνουμε άντρες καθότι δυσεύρετο είδος γενικά και σε περιόδους κρίσης ένα παραπάνω, που ο κόσμος είναι σαλεμένος και δεν έχει όρεξη όχι για σχέση αλλά ούτε για κουβέντα. Τα κυριότερα επιχειρήματα μου πάντα ήταν, ότι ο άνθρωπος δεν ήταν άνεργος, δεν ήταν παντρεμένος και δεν ήταν πουτανιάρης (με αυτή τη σειρά).

-Λοιπόν, με τον Άρη πώς τα πάτε; Ανοίγω πρώτη το φλέγον ζήτημα.

- Να σου πω. Μέχρι χτες σκεφτόμουν να του πω να χωρίσουμε, αλλά χτες το βράδυ άλλαξα γνώμη. Μου λέει με διάθεση χαρούμενη και με μάτια που έλαμπαν.

- Γιατί τι συγκλονιστικό έγινε χτες το βράδυ; Σου εξομολογήθηκε ότι σε αγαπά;

-Όχι, καλέ!

- Σου πήρε κανένα δώρο;

- Ούτε.

- Σου είπε τίποτα ενδιαφέρον ή συγκλονιστικό;

- Όχι.

- Σου πρότεινε καμιά εκδρομή;

- Όχι. Λοιπόν άκουσε να δεις πώς έγινε, για να μην έχεις αγωνία. Με παίρνει κατά τις 9.30 τηλέφωνο, την ώρα που ξέρει ότι σχολάω και μου κάνει την εξής πρόταση: «Μωρό μου θέλεις να έρθεις σπίτι; Έχω ανάψει το τζάκι». Μένω για λίγο άφωνη να το επεξεργάζομαι. Σκέφτομαι ότι θα γυρίσω σ’ ένα παγωμένο σπίτι γιατί δεν έχω ανάψει ακόμα το καλοριφέρ για οικονομία. Και θα κουκουλοθώ στο κρεβάτι γρήγορα- γρήγορα. Ο Άρης συνεχίζει μετά το κενό το δικό μου: «Έχω ψήσει και πατατούλες στο τζάκι και λουκανικάκια». Άρχισαν ήδη να μου τρέχουν τα σάλια. Η πρότασή του μου φάνηκε έξτρα δελεαστική, αναλογιζόμενη ότι είχα να φάω από το μεσημέρι τις χθεσινές φακές.

Αυτόματα του απαντώ σαν υπνωτισμένη: «Έρχομαι μωρό μου, σε ένα εικοσάλεπτο θα είμαι εκεί».

Με το που έκλεισα το κινητό, συνειδητοποιώ τις πρακτικές δυσκολίες: Είχα να κάνω μπάνιο δυό μέρες καθότι δεν έχει βγάλει ήλιο το τελευταίο διήμερο και θα αναγκαζόμουν να ανάψω το θερμοσίφωνα. Και σαν να μην έφτανε αυτό είχα να ξυρίσω τα πόδια μου εδώ και μια βδομάδα. Τότε μου ήρθε η φλασιά πως το μωρό μου έχει ένα σύστημα στο τζάκι, ένα μπόιλερ ή κάτι τέτοιο, που συνδέεται με το θερμοσίφωνα και τα καλοριφέρ και όταν ανάβει το τζάκι έχει και άφθονο ζεστό νερό στο σπίτι. Πάω βολίδα σπίτι, βάζω ένα ξυραφάκι στην τσάντα, μια κρέμα και σε ένα εικοσάλεπτο του χτυπώ το κουδούνι. Του δίνω ένα φιλί στα πεταχτά και του λέω ανάλαφρα: «Να κάνω ένα ντουζάκι μωρό μου; Είμαι πτώμα!»

«Με την ησυχία σου, μέχρι να βγεις από το μπάνιο θα έχω στρώσει το τραπέζι».

Μπαίνω στο μπάνιο και αφήνω το καυτό νερό να τρέχει. Τι να σου πω το καταχάρηκα. Το άφηνα και έτρεχε καυτό, μέχρι που έγινε το μπάνιο σάουνα σουηδική. Ξύρισα και τα πόδια και μετά φρέσκια και ορεξάτη, έφαγα το δείπνο και απόλαυσα ζεστασιά στον καναπέ!

-Και σεξ, μετά. Μην το παραλείπεις αυτό!

- Ναι, αφού δεν είχα όρεξη μετά να φύγω. Γι’ αυτό σου λέω ξανασκέφτηκα την περίπτωσή του. Και δύο φορές τη βδομάδα να βρισκόμαστε, στην καλύτερη περίπτωση, θα είμαι πολύ κερδισμένη. Μάλιστα σκάφτομαι την επόμενη φορά να χώσω στην τσάντα και το σαμπουάν μου και να λούζομαι κιόλας όταν τον επισκέπτομαι!

-Δηλαδή με αυτά τα δεδομένα, ο χωρισμός αναβάλλεται;

- Ναι, τουλάχιστον μέχρι να φύγει ο χειμώνας. Από το καλοκαίρι βλέπουμε!

- Κανόνισε κακομοίρα μου μην τον χωρίσεις, γιατί θα τον πάρω εγώ! Την προειδοποίησα, ανάμεσα σε σοβαρό και αστείο, κλείνοντας τη συζήτηση.

Φεύγοντας από το καφέ, αναλογιζόμουν τις ανακατατάξεις που έχει φέρει στη ζωή μας και στην ιεράρχηση των αξιών μας η οικονομική κρίση και τα μνημόνια.

Τζάκι, καλοριφέρ, ξυλόσομπα, ό, τι να ’ναι. Αρκεί το σπίτι να θερμαίνεται.

Τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε στην πορεία…

Ασυναίσθητα το μάτι μου ψάχνει καμινάδες με καπνό. Μυρίζω καπνό εδώ κοντά ή είναι ιδέα μου;

Άρχισα ήδη να ονειρεύομαι τον άντρα της ζωής μου (ή έστω του χειμώνα μου).Τον φαντάζομαι σκυμμένο πάνω από το τζάκι να σκαλίζει τη φωτιά, Νατ Κινγκ στο στερεφωνικό και πατατούλες να ψήνονται στα κάρβουνα...