"μοσχοβολάει παλικαριά το σάλτο του τ’ αντρίκειο, μοιάζει Θεός που θύμωσε με του φτωχού το δίκιο..."

Μπορώ να ερωτευτώ έναν άντρα που χορεύει ζεϊμπέκικο. Μόνο απ’ το χορό του.

Από τον τρόπο που παραπατά, που στροβιλίζεται στην πίστα, που ζυγίζει τα βήματά του, από τον τρόπο που κόβει τις ανάσες αυτών που τον κοιτάζουν.

Κάπως έτσι ερωτεύτηκα τον Κούρκουλο όταν ήμουν μικρή.

«Αχ, αυτός ο άντρας, να ‘τανε δικός μου, θα ‘ταν ο Μεγαλέξανδρός μου.»*

Η «ιδιορρυθμία» μου αυτή, ως προς την αντίληψη περί ζεϊμπέκικου, μπορεί να οφείλεται στη θέα διάφορων απίθανων τύπων που τον κακοποιούν συστηματικά και κατ’ εξακολούθησην, μπροστά στα έντρομα μάτια μου.

Γυναίκες που χορεύουν ζεϊμπέκικο, φλώροι, πιτσιρικάδες σε ραπ εκδοχή, χοντρομπαλάδες που παίζουν πηδαράκια, αδερφές κουνιστές και δε συμμαζεύεται.

Έναν άντρα ονειρεύομαι να χορέψει ένα ζεϊμπέκικο στακάτο, ανοίγοντας τα χέρια του σαν αετός σταυρωμένος ή σαν άγγελος.

Έναν άντρα που να:

«μοσχοβολάει παλικαριά το σάλτο του τ’ αντρίκειο, 

μοιάζει Θεός που θύμωσε με του φτωχού το δίκιο, 

χτυπάει τη γη κατάστηθα μέχρι που να ματώσει 

κι όσα του πήρε η ζωή, πίσω να του τα δώσει...»  *

Αντ’ αυτού, η μοίρα μου το’ χε γραμμένο να αντικρύσω την παρακάτω εικόνα:

Ευχαριστώ το Θεό που δεν το είδα live.

Υ.Γ. Κανένας εισαγγελέας αισθητικής να επέμβει δεν υπάρχει;

* Αυτός ο άντρας

το βίντεο είναι από: Anatoli1813