Αυτό το χώμα, είναι δικό τους και δικό μας;

Ο Μουμπάρακ χρειάστηκε 30 χρόνια για να φτάσει τη χώρα του στην πλήρη εξαθλίωση. Σ’ εμάς θα πάρει λιγότερο. Σε δυο- τρία χρονάκια θα τους φτάσουμε τους Αιγύπτιους. Αγώνα δρόμου κάνουμε.

Πριν περάσει καλά- καλά χρόνος από τότε που η Κυβέρνηση των Ανδρείκελων έφερε το ΔΝΤ στη χώρα,  ο απολογισμός είναι θλιβερός: Μετέτρεψαν μια ανεξάρτητη και ευημερούσα χώρα σε χώρα ανέργων και φτηνών εργατών, ξεπουλούν με το κιλό δημόσια περιουσία και αγαθά, οδηγώντας τη χώρα στην πλήρη ταπείνωση (οικονομική, εθνική, κοινωνική). Μια χώρα δέσμια για τα επόμενα 50 χρόνια, όσα και τα χρόνια αποπληρωμής του καταραμένου δανείου.

Δε χρειαζόταν να το ζήσουμε για να πειστούμε. Η διεθνής εμπειρία έχει δείξει πως κατάντησαν οι χώρες και οι λαοί, που επισκέφτηκε αυτό το φιλάνθρωπο Ταμείο.

Ας ακούσουμε τι λέει επ’ αυτού ένας εξαιρετικός απόφοιτος του Χάβαρντ, μαθητής του διάσημου καθηγητή Ρίτσαρντ Γουλφ, κι ας μιλάει σπαστά ελληνικά, το νόημα το καταλαβαίνουμε:

Δεν είναι για γέλια, εγώ δε μπορώ να γελάσω, έχω ήδη ξεπεράσει και τα όρια της οργής, νιώθω μονάχα αηδία.

Το μόνο που με τρομάζει είναι ότι σε λίγο θα χρειαστεί να πληρώνουμε χρυσάφι το νερό, ναι το νερό, ίσως και τον αέρα που αναπνέουμε. Η χώρα μας μετατρέπεται ιλλυγυωδώς από παράδεισος της Ευρώπης, σε τριτοκοσμική χώρα.

Όταν η Puppet Govermant επιτελέσει το έργο της, τα αφεντικά θα τη στείλουν, από εκεί που ήρθε. Δεν τους κλαίω θα τη βολέψουν όλοι. Έχουν στείλει τα παιδιά στο εξωτερικό, έχουν αγοράσει σπίτια έξω, έχουν κάνει γερό κομπόδεμα.

Την επόμενη μέρα όμως, εμείς θα μείνουμε εδώ. Στον τόπο που γεννηθήκαμε που αγαπήσαμε, που ερωτευτήκαμε, που άλλον δε γνωρίσαμε.

Θα μείνουμε εδώ, σε μια χώρα ρημαγμένη, λειψή, να ψάχνουμε τις άδειες μας τσέπες και τα παιδιά μας που θα δουλεύουν στα ξένα.

Με θλίβει που διαπιστώνω ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει στη χώρα μου ένας Έλληνας πατριώτης πολιτικός, με πυγμή, με κότσια, που θα μπορούσες να ακολουθήσεις και να σου δώσει μια στάλα ελπίδα, ένα όραμα, πως ναι, θέλει να τα βάλει με τα αρπακτικά, τους ξένους τοκογλύφους και να οδηγήσει τη χώρα μας στην ελευθερία.  (O Rafael Correa, είναι τόσο μακριά...) 
Όλοι μοιάζουν να είναι πράκτορες ξένων δυνάμεων.

Το μόνο που με παρηγορεί είναι αυτοί οι λίγοι τρελοί, (αυτοί που πάντα κινούσαν την ατμομηχανή της ιστορίας στην Ελλάδα), αυτοί οι πολίτες που οργανώνονται πέρα από κόμματα και διεκδικούν. Όλοι αυτοί που ξεφυτρώνουν σα μανιτάρια και δηλώνουν ανυπακοή στα αφεντικά και τους άδικους νόμους.

Διατηρώ μια κάποια ελπίδα ακόμα.

Από τους πολιτικούς σχηματισμούς δεν περιμένω τίποτα.