*Κατά Λουκάν, ΙΘ, 27 (Η παραβολή των δέκα δούλων)
Σαν σήμερα 27 Φεβρουαρίου του 380 o αυτοκράτορας του Βυζαντίου Θεοδόσιος, με έδικτό του (διάταγμα) επιβάλει τον χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία του ρωμαϊκού κράτους. Μετά από αυτό ακολούθησαν πάνω από 10 αιώνες πνευματικού σκότους στην Ευρώπη.
Στις 27 Φεβρουαρίου του 380 λοιπόν, συνέβηκε κάτι ανήκουστο για τον ελληνισμό. Κανένας τύραννος ποτέ, ούτε καν της βαρβαρικής Περσίας, δεν είχε σκεφτεί να απαγορεύσει στους υπηκόους του τι έπρεπε να περνάει από το νου τους.
Και να που ο Θεοδόσιος με δύο τρομερά έδικτα της Θεσσαλονίκης διακήρυσσε: «Όλοι οι λαοί που κυβερνώνται από την καλοπροαίρετη επιείκειά μας….Διατάσσουμε όλους όσοι υπόκεινται σ’ αυτό το νόμο να ενστερνιστούν τη χριστιανική πίστη. Όσο για τους άλλους –που κατά τη γνώμη μας είναι παράλογοι και άφρονες- θα υποστούν την ατίμωση του να θεωρούνται στο εξής αιρετικοί …Όσοι υπονομεύουν και αμφισβητούν την ιερότητα του θεϊκού νόμου, είτε λόγω άγνοιας είτε μέσω της αθέτησής του, διαπράττουν ιεροσυλία». Χριστιανοί με το ζόρι λοιπόν. Μπορούσε τώρα να επιβληθεί η θανατική ποινή σε όσους δε σκέφτονταν όπως αυτοί.
Δύο χρόνια μετά ο Θεοδόσιος θα καθιερώσει ένα νέο αξίωμα αυτό του «Ιεροεξεταστή της Πίστης».
Ήταν ένας καινούργιος αυτοκρατορικός θεσμός υπό την εκκλησιαστική εξουσία και με αρμοδιότητες στο να αποφασίζει τι έπρεπε να πιστεύουν οι πολίτες. Ο θεσμός αυτός θα γνωρίσει μέρες δόξας στο άλλο τμήμα της αυτοκρατορίας, τα επόμενα χρόνια, αλλά ήταν δημιούργημα του Θεοδόσιου.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός δεν πέθανε από φυσικό θάνατο, αλλά δολοφονήθηκε. Όπως δολοφονήθηκε η γυναίκα- σύμβολο του ελληνικού πνεύματος η Υπατία, στην Αλεξάνδρεια το 415.
Η επίσημη εξουσία, οι αυτοκράτορες, με συστηματικές διώξεις και επιθέσεις, αρχίζουν την επιχείρηση εξαλείψεως οτιδήποτε ελληνικού, εκτός της γλώσσας.
Ο ελληνικός πολιτισμός διώκεται, οι ναοί γκρεμίζονται, το Μαντείο των Δελφών κλείνει, περιουσίες των Ιερών και ιδιωτικές αρπάζονται, οι εορτές (Ελευσίνια Μυστήρια κ.ά.) καταργούνται, οι Ολυμπιακοί Αγώνες επίσης (που διεξάγονταν από το 776 π.Χ.).
Τα βιβλία καίγονται καθώς και οι βιβλιοθήκες, ανάμεσά τους και οι δύο βιβλιοθήκες της Αλεξάνδρειας. Αυτή η μαζική καταστροφή των αρχαίων πηγών αποτέλεσε ένα θανάσιμο πλήγμα που δόθηκε στην αρχαία Ελληνική σκέψη αλλά και στον παγκόσμιο πολιτισμό.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η πρώτη δημόσια μαζική καύση ελληνικών βιβλίων έγινε στην Έφεσσο με την προτροπή του Παύλου , τον 1ο αιώνα μ.Χ και συνεχίστηκε στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης επί Θεοδοσίου Α΄. Επίσης ως παράπλευρη απώλεια που συνόδευσε τις θρησκευτικές αγριότητες κατά την πάλη εικονολατρών και εικονομάχων ήταν και η εξαφάνιση χιλιάδων βιβλίων, που χαρακτηρίστηκαν «αιρετικά», «εθνικά», «βέβηλα».
Τα θέατρα σφραγίζονται, οι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους και εξοντώνονται ως «ειδωλολάτρες», ως κατεχόμενοι από την πλάνην των ανοσίων και μυσερών Ελλήνων, όπως αναφέρουν τα διατάγματα των βυζαντινών αυτοκρατόρων (οι οποίοι από την αρχή έως το τέλος αυτοαποκαλούνται: βασιλείς των Ρωμαίων).
Ο αναγκαστικός και βίαιος εκχριστιανισμός επιβάλλεται με αποκλεισμούς, εξορίες, βασανιστήρια και στρατόπεδα συγκεντρώσεως στη Σκυθόπολη (Beth Sian στο Δυτικό Ισραήλ). Στη Σκυθόπολη που λειτούργησε το πρώτο Άουσβιτς της Ιστορίας για περίπου 20 χρόνια. Σύμφωνα με το Ροίδη: «Εις την Σκυθόπολιν όπου είχε στηθή το χριστιανικό κρεουργίον ....Εκεί συνεδρίαζαν ευσεβείς δικασταί (χριστιανοί ευσεβείς) αμιλλώμενοι τις πλοίονας ειδωλολάτρας (Έλληνες Εθνικούς) να οπτήση επί σχάρας , να βράση εντός ζέοντος ελαίου , ή να κατακόψη μεληδόν».
Συνυπεύθυνοι σ’ αυτό το πογκρόμ είναι οι χριστιανοί, τα χριστιανικά Πατριαρχεία Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξάνδρειας και Αντιόχειας.
Όλα τα κέντρα της ελληνικής παιδείας εξαφανίστηκαν. Ο Ιουστινιανός κλείνει το 529 με διάταγμα τις φιλοσοφικές σχολές, ακόμα και τη σχολή των Αθηνών που είχε ιδρύσει ο Πλάτων και λειτουργούσε κανονικά επί 9 αιώνες.(εν Αθήναιες κελεύσας μηδένα διδάσκειν φιλοσοφίαν). Ο τελευταίος διευθυντής της, ο φιλόσοφος Δαμάσκιος, μαζί με άλλους διανοουμένους καταφεύγουν- τι ειρωνεία!- στην περσική αυλή.
Ο βυζαντινός χριστιανισμός έχρισε τον ελληνικό πολιτισμό ως τον κύριο εχθρό του και τον πολέμησε με όλα τα μέσα. Ο φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης μίλησε για χριστιανική βαρβαρότητα, η οποία σηματοδοτεί την είσοδο στο Μεσαίωνα.
Το χριστιανικό Βυζάντιο δεν έχει ανάγκη την φιλοσοφία, την έρευνα, τον διάλογο, αλλά τη θεολογία, τη μοναδική αλήθεια , το δόγμα. Δεν ανέχεται ούτε τους χριστιανούς που έχουν διαφορετική άποψη, τους βαφτίζει αιρετικούς, τους αναθεματίζει, τους εξοντώνει. Όπως τους «αιρετικούς» Παυλικανούς της Μικράς Ασίας τον 9ο αιώνα.
Περίπου 100 χιλιάδες Παυλικανοί «αιρετικοί», σύμφωνα με τους χρονικογράφους της εποχής, εξοντώθηκαν. Δόθηκε διαταγή να σχηματιστούν ομάδες ενόπλων και να επαναφέρουν τους αιρετικούς στον «ίσιο δρόμο» της Ορθοδοξίας ή να τους εξοντώσουν. Δεκάδες χιλιάδες υποβλήθηκαν σε φριχτά βασανιστήρια, τους γδέρνανε, τους πνίγανε στη θάλασσα ή τέλος τους δολοφονούσαν.
Η ιατρική τίθεται υπό διωγμόν, επειδή αποτελεί έργο του σατανά και εκδήλωση μαγείας. Οι αλεξανδρινοί γιατροί είχαν ανακαλύψει την αναισθησιολογία και έκαναν εγχειρήσεις καταρράκτη, ιατρικές κατακτήσεις που θα ‘πρεπε να ξαναανακαλύψουμε τον 20ο αιώνα.
Ο γιατρός Ορειβάσιος, φωτισμένος άνθρωπος συνέταξε ιατρική εγκυκλοπαίδεια αποτελούμενη από 70 βιβλία. Κατά τους διωγμούς θα πάθαινε ότι και η Υπατία, αν δεν πρόφταινε να το σκάσει από την Κωνσταντινούπολη. Κι έτσι για πάνω από χίλια χρόνια η μοναδική μέθοδος θεραπείας όλων των ασθενειών ήταν η αφαίμαξη με βδέλλες! και τα ματζούνια.
Για πολλούς αιώνες οι επιστήμες θεωρούνταν προσβολή προς τα θεία και τη συγγραφή επιστημονικών πονημάτων την είχαν αναλάβει εργολαβικά οι πατέρες της Εκκλησίας (Εξαήμερα και Χριστιανική Τοπογραφία). Σύμφωνα με τα συγγράμματά τους η γη ήταν ένα επίπεδο παραλληλόγραμμο, περιστοιχιζόμενο από θάλασσα. Από εκεί και πέρα ήταν τα σύνορα του Παραδείσου…
Ο Αρίσταρχος ο Σάμιος, ο Ίππαρχος, ο Θαλής, o Ερατοσθένης αχρηστεύονταν για να σωθεί το «κύρος» της εβραϊκής κοσμογονίας.
Το σκυρόδεμα, ως μέθοδος κατασκευής σπιτιών χρησιμοποιούνταν από τον 3ο αιώνα π.Χ και χρειάστηκε να ανακαλυφθεί εκ νέου τον 20ο αιώνα.
Η βραβευμένη με το Νόμπελ Λογοτεχνίας 1991 Ναντίν Γκόρντιμερ υποστήριξε σε συνέντευξή της στην Ελευθεροτυπία (30-5-2007), ότι «η θρησκεία είναι μια μεγάλη πηγή βίας». Ο θρησκευτικός φανατισμός (σήμερα τον ονομάζουμε φονταμενταλισμό), ήταν και είναι η αιτία να θυσιαστούν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σε Ανατολή και Δύση. Οι Ιεροί Πόλεμοι, η Ιερά Εξέταση, οι διωγμοί των αιρετικών είναι μερικές πράξεις αυτού του δράματος.
Πράγματι, τα πιο μεγάλα εγκλήματα έγιναν στο όνομα του Θεού και της ελευθερίας.
Κι αν μερικές στιγμές σας πιάνει η απορία ή η αγανάκτηση για το πώς χάθηκε από τη χώρα τούτη ο «ορθός λόγος», στα ευλογημένα χώματα της οποίας γεννήθηκε, γυρίστε το κεφάλι και ψάξτε πίσω. Για πάνω από 1000 χρόνια προσπαθούσαν να τον εξοντώσουν.
πολύ καλό το άρθρο !
ΑπάντησηΔιαγραφή