Η τυχερή γενιά

Πώς μπορείς να χαρακτηρίσεις έναν πανεπιστημιακό δάσκαλο, έναν άνθρωπο του πνεύματος που λέει στα 20χρονα παιδιά στους φοιτητές του, ότι είναι μια "τυχερή γενιά" γιατί θα μεταναστεύσουν; Να τους μακαρίζει γιατί θα ζήσουν έξω, όπου θα διευρυνθούν οι ορίζοντες και το πνεύμα τους, θα βιώσουν μια καλύτερη ζωή σ’ ένα «πολιτισμένο περιβάλλον»;

Πώς μπορείς να χαρακτηρίσεις έναν τέτοιον άνθρωπο; Ηλίθιο; Αλήτη;

Ξενόδουλο ή δωσίλογο;

Όχι, ρε, δάσκαλε, δε θα φύγουμε. Θα μείνουμε εδώ να παλέψουμε, σε τούτα τα χώματα, σε τούτη τη γη που είναι η πατρίδα μας.

Εδώ θα μείνουμε, που είναι τα σπίτια μας, οι άνθρωποί μας, οι μνήμες μας, οι ρίζες μας, το φως του ήλιου κι ο ουρανός μας.

Εδώ θα μείνουμε να διώξουμε τις βδέλλες που πίνουν το αίμα της πατρίδας μας, να καθαρίσουμε τον τόπο μας από τους επίορκους και τους δωσίλογους ηγέτες και την πολύχρονη σαπίλα.

Εδώ θα ζήσουμε. Να ερωτευτούμε, να δημιουργήσουμε, να δουλέψουμε, να χτίσουμε, να ονειρευτούμε.

Δε θα μας διώξετε εσείς. Εμείς θα σας διώξουμε.

Να πάτε στους ανοιχτούς ορίζοντες και στον «πολιτισμό» και στο διάολο, εσείς.

Γλοιώδικα χέλια, προσκυνημένοι, απάτριδες.

Γιατί «εμείς πονάμε αυτόν τον τόπο

σφίγγουμε δόντια και λουριά,

για την Ελλάδα ρε, γαμώτο»

Ευλογημένη γενιά του ’50 και του ’60, ζήσατε στον «πολιτισμό» της Γερμανίας και του Βελγίου και της Αυστραλίας, μακριά από την καταραμένη φτώχια της Ελλάδας. Πόσο ζηλεύει τη μοίρα σας ο κύριος καθηγητής!...

Σημ.1: Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στα παιδιά από το Πολυτεχνείο που μου αφηγήθηκαν  το περιστατικό και σ' ένα μικρό μου φίλο τον Κωστή, ο οποίος επέστρεψε απ' το εξωτερικό μ' ένα "βαρύ" διδακτορικό πρόσφατα. Και στην γεμάτη έκπληξη ερώτηση γνωστών και ξένων: "γιατί γύρισες;", απαντάει πάντα κοιτάζοντάς τους με τα λαμπερά του μάτια, γεμάτος πάθος: "Γιατί να μη γυρίσω; Εδώ θα δώσουμε τη μάχη, εδώ είναι ο τόπος μας. Σιγά μη φύγουμε όλοι. Τώρα που ήρθε η ώρα να πολεμήσουμε,  θα γίνουμε λιποτάκτες;"

Σημ.2: Αν ήσουν ένας φωτισμένος δάσκαλος, κύριε καθηγητά, θα διάβαζες απλώς στα παιδιά τους στίχους του Ποιητή (αν τον έχεις ακουστά βέβαια κι αν δε σου φαίνονται όλα τούτα που γράφει πολύ "ντεμοντέ" και "λαϊκίστικα", για τα γούστα σου...)

Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.

Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.

Κι άν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι’ όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.

Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής!..

Κι αν είναι
κ’ έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί ωργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,
για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό!.. Φωτιά ! Τσεκούρι !Τράβα !,
ξεσπέρμεψέ το , χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα,
π’όλο την περιμένουμε, κι όλο κινάει για νάρθη,
κι όλο συντρίμμι χάνεται στο περάσμα των κύκλων!..

Φτάνει μια Ιδέα να στο πει,
μια Ιδέα να στο προστάξει,
κορώνα Ιδέα, Ιδέα Σπαθί,
που θα είν’ απάνου απ’ όλα.

Κ. Παλαμάς