Σιγά, η πατρίδα κοιμάται

Τελειώνοντας αυτός ο επεισοδιακός Ιούνης βρίσκει τη χώρα σε κατατονία, 2 βδομάδες μετά τις εκλογές όπου η Ελλάδα απέκτησε επιτέλους κυβέρνηση υπεύθυνη και καθωσπρέπει.

Υπουργοί και πρωθυπουργοί αρρωσταίνουνε ή παριστάνουνε τους άρρωστους, διορίζονται καινούργιοι στεφανωμένοι από αγιογραφίες αυλικών, τη στιγμή που θα έπρεπε να κάθονται στο σκαμνί για τελεσθέντα εγκλήματα εναντίον της πατρίδας, ο γεροξεκουτης με το ανοιακό βλέμμα εκπροσωπεί τη χώρα στη Σύνοδο των Κορυφαίων (αφεντικών και δούλων) της Ευρώπης, ο πρωθυπουργός από το κρεβάτι στέλνει επιστολή δουλοπρέπειας στην μαντάμ του Ευρωπαϊκού Οίκου, χειρότερη κι απ’ του Τζήμερου, οι βουλευτές φορώντας τα καλά τους ορκίζονται με όλες τις τιμές και σκυλοφαγώνονται ποιος θα κάτσει μπροστά ή πίσω στα έδρανα, την ίδια στιγμή που άνθρωποι πέφτουν απ’ την Ακρόπολη, απ’ τα μπαλκόνια ή φυτεύουνε σφαίρες στο κεφάλι τους. Την  ίδια στιγμή που ληστές και φονιάδες εκτελούνε εν ψυχρώ ανθρώπους μέσα τα σπίτια τους μέρα μεσημέρι. Την ίδια στιγμή που γέροντες και ετοιμοθάνατοι διανύουν χιλιόμετρα κάθε μέρα μες το λιοπύρι για να προμηθευτούν ένα φάρμακο για τη θεραπεία τους, το οποίο θα πληρώσουν απ’ την τσέπη τους με όλη τους τη σύνταξη.

Ο κόσμος που στην πλειοψηφία του ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ στα όρια της κατάθλιψης, απογοητευμένος παραιτημένος, με το ζόρι σηκώνεται απ’ το κρεβάτι όπου κοιτάζει αφηρημένα το ταβάνι, και οι Τούρκοι να εισβάλλουνε ζήτημα είναι αν θα σηκωθεί όρθιος. Με τα Λαντόζ τη βγάζει.

Ιδανική εποχή για να ξεκάνουν τη χώρα μες στο κατακαλόκαιρο.

Χαμπάρι δε θα πάρουμε.

Πολλοί από μας που είχαμε πιστέψει πως η αλλαγή στην πατρίδα και στις ζωές μας θα έρθει με ένα φακελάκι που θα ρίξουμε μια Κυριακή στην κάλπη, τριγυρνούμε σαν τα ζόμπι σε μια χώρα που βράζει (απ’ τη ζέστη και όχι μόνο).

Κάπου μέσα μας ελπίζουμε πως δε χάθηκαν όλα, περιμένουμε τις επόμενες εκλογές για να δούμε λίγο φως.

Στο μεταξύ προφεσόροι, χαρτογιακάδες, τραπεζίτες, κατσαπλιάδες, παριδοκάπηλοι σωτήρες, όμορφα και τακτικά έχουν στρωθεί στο τραπέζι και έχουν αρπάξει τα μαχαιροπήρουνα. 

Βιάζονται να χορτάσουν τη βουλιμία τους, είναι ικανοί να φάνε το φαγητό ακόμα και ωμό,

σε τούτο το τελευταίο γεύμα...