Μπα, πού όρεξη μ’ όλον αυτόν τον ορυμαγδό τριγύρω μου!
Όλα ξεκίνησαν πριν από ένα χρόνο στις 30 Ιουνίου του 2010, με την παρότρυνση πολλών διαδυκτυακών φίλων, να φτιάξω το δικό μου μπλογκ. Λες και η αφεντιά μου έλειπε απ’ το χώρο. Τους άκουσα και από τότε έχω βλαστημήσει την ώρα και τη στιγμή.
Βασικά έφτιαξα αυτό το μπλογκ για 2 λόγους:
α) Να εκφράσω την αντίθεσή μου προς τη συγκεκριμένη κυβέρνηση που μας πήγαινε κατευθείαν στον γκρεμό, μπας και τη σταματήσω λέει η αφελής ή μπας και αλλάξω κατιτίς και
β) Μήπως κάνω καμιά ενδιαφέρουσα γνωριμία αντρικού φύλου (κοινώς μπας και βρω κάνα γαμπρό).
Μετά από ένα ολόκληρο χρόνο κι αφού έχω στραβωθεί πάνω από το ίντερνετ, ώρες ατέλειωτες καθημερινώς, κατέληξα στα εξής συμπεράσματα:
α) Θα πάθουν τα μάτια μου.
β) Έχω κλειστεί μέσα, χειρότερα απ’ ότι πριν.
γ) Αυτός ο κόσμος δε θ’ αλλάξει ποτέ. Η Ελλάδα πάει για φούντο είτε κάνω εγώ κάτι είτε όχι. Όσο λιγότερα γνωρίζεις τόσο το καλύτερο. Αλλιώς πας κατευθείαν Δαφνί, από τις πολλές σκέψεις και το άγχος.
δ) Οι άντρες στο Διαδύκτυο είναι ίδιοι με αυτούς που κυκλοφορούν κι έξω, δηλ. πεταμένα λεφτά.
ε) Έχω γνωρίσει γραπτώς πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους, άντρες και γυναίκες που θα επιθυμούσα να τους γνωρίσω κι από κοντά, τους ευχαριστώ για την ανταπόκριση και τον κόπο που έκαναν να επικοινωνούμε. Δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα σε φιλικό επίπεδο (με εκπλήσσει αυτό!!!)
στ) Αν ξεκινούσα να έγραφα συνταγές για φαγητά και γλυκά, θα σας απογοήτευα; Είναι το δυνατό μου σημείο. Ώρες ώρες μου φαίνεται ότι γράφω μπούρδες όταν επιχειρώ να πολιτικολογήσω... Επίσης αποτελεί ένα από τα ατού μου όσον αφορά το β’ λόγο για τον οποίο δημιούργησα το μπλογκ...
(η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...)
Αντί τούρτας, θα κλείσω με κάτι αισιόδοξο, γιατί παρόλη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που μυρίζει χημικά και απαισιοδοξία, παρόλα αυτά:
«Θα περάσουν τα σύννεφα
θα ‘ρθουν χελιδόνια
θα 'ρθει η Άνοιξη ξανά
μ' άσπρο και γαλάζιο φως
η ελπίδα.
Κι η ζωή γλυκιά
πλάι στη θάλασσα
σε μια φοινικιά...»
θα ‘ρθουν χελιδόνια
θα 'ρθει η Άνοιξη ξανά
μ' άσπρο και γαλάζιο φως
η ελπίδα.
Κι η ζωή γλυκιά
πλάι στη θάλασσα
σε μια φοινικιά...»
Ή όπως μου έλεγε κι η πολυαγαπημένη μου Ζωρζ: «Πάντα μετά την καταιγίδα, ο ήλιος ξαναλάμπει» (Στα γαλλικά μου το έλεγε, αλλά το ξέχασα).
Χρόνια πολλά στο Blogάκι σου και να ναι πάντα καλοτάξιδο.
ΑπάντησηΔιαγραφή@monahikoslikos,
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ αγαπητέ φίλε! Δεν ξεχνώ που η πρώτη μου ανάρτηση ήταν αφιερωμένη σε σένα...
Ανατολή μου συνέχισε να μας δίνεις δύναμη... Ανατολικά της Εδέμ ίσως υπάρχειμια γωνίτσα και για μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήχρόνια πολλά και μην το βάζεις κάτω...
ΑπάντησηΔιαγραφή@Constantine,
ΑπάντησηΔιαγραφήαγαπημένο μου στρουμφάκι, σ' ευχαριστώ!
Πάντα υπάρχει μια γωνιά στην καρδιά μου για σένα.
Ξέρεις....
Καλή δύναμη στον αγώνα σου.
@Αλέξανδρε,
μακρινέ φίλε απ' το Βορρά,
σ' ευχαριστώ.
Μερικοί φίλοι αναρωτιούνται γιατί είμαι τόσο θυμωμένη.
Δεν ξέρω τι να τους απαντήσω. Ίσως επειδή είμαι ζωντανή.
Κι ίσως ακόμα επειδή βλέπω και ακούω (τρόπος του λέγειν, ελαφριά βαρηκοία).
Xρονια πολλα Ανατολη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Διαδικτυο λειτουργει συμπληρωματικα: Εγω ας πουμε, εχω τους φιλους που εχω, εδω και καμια εικοσαρια χρονια, απο τα δεκα μου!Οι πιο "νεοι" φιλοι μου, ειναι φιλοι δεκαπενταετιας για να καταλαβεις! Δυσκολα μπορω να δεθω με καποιον με τον οποιον ανταλλασουμε εδω σχολια.
Ομως:Οι παλιοι μου φιλοι μου κανουν παραπονα γιατι τους εχω "γραψει" και περναω περισσοτερο χρονο στην οθονη με τους διαδικτυακους φιλους, παρα με αυτους!!
Τι σημαινει αυτο;
Μηπως οτι ΚΑΙ εδω, υπαρχει καποιο δεσιμο, απλα διαφορετικο;Μηπως δηλαδη οντως, τιποτα δε μπορει να υποκαταστησει την φυσικη επαφη, αλλα συμπληρωματικα, και η "αυλη" εχει την αξια της;
Εγω πιστευω οτι την εχει. Ειναι τρελο, αλλα συχνα νομιζω οτι καποιος πχ που διαβαζει συχνα το μπλογκ μου, με ξερει αρκετα καλα, ισως μαλιστα να ξερει και πλευρες του εαυτου μου που δε γνωριζουν ουτε οι φιλοι 20 ετων
Αρκετα σε ζαλισα, χρονια πολλα ξανα!
@Σελινάκο,
ΑπάντησηΔιαγραφήσε παρακολουθώ αρκετά για να καταλάβω ότι έχεις πλήθος πιστών και καθημερινών φίλων.
Μια ένσταση μόνο έχω: Δε σου δημιουργήθηκε ποτέ η περιέργεια να τους γνωρίσεις από κοντά; Να τους μαζέψεις κάπου και να τα πείτε με τις ώρες βλέποντας τους άλλους στα μάτια; Τόσες ώρες έχετε περάσει λέγοντας τα σώψυχά σας...
Λοιπόν επειδή σε έχω στον κατάλογο των υποψηφίων προς ζωντανή γνωριμία, άμα θα έρθω Αθήνα θα σας μαζέψω όλους σε μια καφετέρια, να σας γνωρίσω και να τα πούμε από κοντά. Μην ανησυχείτε όλοι λίγο πολύ κάπου θα έχετε ανταλλάξει καμιά διαδικτυακή κουβέντα.
Και δε θέλω αντιρρήσεις του τύπου: "έχω σύσκεψη, δουλειές, να πάω το σκύλο μου στον κτηνίατρο κλπ" (Εσείς οι Αθηναίοι, είστε όλοι πολυάσχολοι!). Τσικουδιά κερασμένη από μένα.
Εντάξει;
Υ.Γ. Έχω την αίσθηση, ότι κάπου θα φανεί ο ένας στον άλλον χρήσιμος στις μέρες που θα έρθουν...
Aνατολη εχω γνωρισει απο κοντα τον poexania (Κρητικος σαν εσενα, απο τα Χανια), τον pavlosk, τους Πειρατες τη bedlam και την elva.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχεις δικιο, ειναι πολυ ωραιο να βλεπεις κι απο κοντα ανθρωπους που ειναι σα να τους ξερεις με τοσα που εχετε πει. Αλλα ειναι η Αθηνα που σε κανει πολυασχολο και σε κλεινει σπιτι!Κωλοπολη!
Λοιπον, οταν ερθεις, τα λεμε.
Καλο βραδυ!
Χρόνια πολλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟφείλω να παραδεχτώ ότι δεν είχα καλή σχέση με τα blog... αλλά με το δικό σου αναθεώρησα! Γέλασα, προβληματίστηκα, νευρίασα, σιγοτραγούδησα.
Keep it up (που λένε και στο χωριό μου)
Ιππολύτη
@Σελίν,
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ για την ανταπόκριση!
Στείλε μου μόνο το μέιλ σου στο δικό μου (θα το δεις αριστερά κάτω απ' τη φωτογραφία μου), γιατί το δικό σου όσο κι αν στραβώθηκα να ψάχνω στο μπλογκ σου, δεν το βρήκα!
@Ιππολύτη,
να είσαι καλά και ευτυχισμένη. Ξέρεις πόσο υπολογίζω τη γνώμη σου!