Η Ελλάς ευγνωμονούσα

Θεοδ. Βρυζάκης: "Η Ελλάς ευγνωμονούσα"

Τούτη τη μέρα στοχάζομαι

τους προγόνους μου χωρίς πατρίδα.

Εκείνους τους λίγους τρελούς που βγήκαν στα βουνά χωρίς όπλα, χωρίς ανταλλάγματα και παζαρέματα με μόνο κίνητρο αυτό της ελευθερίας.

Τις έρημες πόλεις, τα καμένα νησιά. Τους ξεσπιτωμένους.

Τα αντίποινα.

Τους χιλιάδες ραγιάδες, τους προσκυνημένους, τους προδότες.

Αυτούς τους λίγους φωτισμένους που προσπάθησαν να μορφώσουν τους σκλαβωμένους γιατί πίστευαν πως παιδεία, ελευθερία και γλώσσα βαδίζουν μαζί πλάι- πλάι.

Τούτη τη μέρα στοχάζομαι

τους ξένους εχθρούς

τους ξένους φίλους.

Τα αρπακτικά της ευρωπαϊκής πολιτικής και τους χιλιάδες γνήσιους φιλέλληνες, σ’ ολόκληρη την Ευρώπη. Που μάζεψαν λεφτά και όπλα, έγραψαν για συμπαράσταση των σκλαβωμένων, ήρθαν και πολέμησαν στο πλάι μας και έδωσαν τη ζωή τους.

Για την ελευθερία ενός ξένου λαού. Μόνο από αλληλεγγύη και ανθρωπιά.

Τούτη τη μέρα στοχάζομαι

τους αγωνιστές της Ρούμελης και του Μωριά. Τον Κολοκωτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Ανδρούτσο, που συκοφαντήθηκαν, κυνηγήθηκαν, βασανίστηκαν ή σκοτώθηκαν από χέρι αδερφικό.

Την προδοσία και τη διχόνοια..

Την απληστία, το μίσος, τον αλληλοσπαραγμό.

Τούτη τη μέρα στοχάζομαι

κείνη την ελεύθερη πόλη, πολιορκημένη από παντού. Το Μεσολόγγι. Ακούω την αδύναμη φωνή των πεινασμένων και το βρόγχο των μελλοθανάτων. Τα κουρασμένα βήματα των παιδιών. Τον αέρα που βρωμάει μπαρούτι και καμμένη σάρκα.

Τούτη τη μέρα στοχάζομαι

πως το πείσμα, η πίστη, ο αγώνας, η αφύπνιση των προσκυνημένων ακόμα και με τη βία,

ο αγώνας, 
ακόμα κι όταν οι μάχες είχαν χαθεί,

μπορούν να οδηγήσει έναν λαό στην ανεξαρτησία.

Ή μήπως ήταν το θαύμα;