Πήγαν να προσφέρουν βοήθεια στους πολιορκημένους και βρέθηκαν οι ίδιοι πολιορκημένοι!

Μια πόλη πολιορκημένη από στεριά, θάλασσα και αέρα. Με τον πληθυσμό να τον θερίζει η πείνα και οι αρρώστιες. Μια πόλη υπό κατοχή.

Όχι δεν είναι το Μεσολόγγι.

Κάποιοι φιλάνθρωποι πάνε να σπάσουν τον αποκλεισμό από τη θάλασσα, να κουβαλήσουν στους κατοίκους της βοήθεια, στους αδούλωτους κατοίκους που υπομένουν καρτερικά και περήφανα την ελευθερία.

Όχι δεν είναι οι Σουλιώτες, δεν είναι τα υδραίικα πλοία.

Είναι η Γάζα, μια πόλη που αργοπεθαίνει. Όμως ο ελληνικός λαός έχει μνήμη.

Τίποτα δε χάθηκε ακόμα. Θυμάται αυτά που έμαθε στο σχολείο, τα λόγια του Σολωμού, τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» και νιώθει ένα σφίξιμο στην καρδιά. Θυμάται τους δεκάδες φιλέλληνες απ’ όλη την Ευρώπη που ήταν μέσα στην πολιορκημένη πόλη. Που έχασαν τη ζωή τους κατά την έξοδο.

Η μνήμη δε χάθηκε ακόμα.

Τα γυναικόπαιδα στη Γάζα περιμένουν τα τετράδια και τα μολύβια, τα φάρμακα και τα τούβλα για να ξαναχτίσουν τα γκρεμισμένα απ’ τις ισραηλινές βόμβες σπίτια τους.

Υ.Γ. Στη Μαρία, τη Σάλβα, το Μανουέλ και τους άλλους Ισπανούς και Βάσκους που περιμένουν καρτερικά τόσες μέρες στο Κολυμπάρι της Κρήτης, πάνω στο Gernika, έχοντας χάσει την αίσθηση του χρόνου ( Πόσες μέρες περιμένετε; I don’t remember, about two weeks… or more…), την άδεια για να αποπλεύσουν. Και να φτάσουν στη Γάζα. (We don’t do anything illegal. Why they don' t let us to leave?)

Αποδεικνύοντας πως στα χρόνια της χολέρας, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι.

Άνθρωποι που πάνε απ’ όλη την Ευρώπη να προσφέρουν βοήθεια στους πολιορκημένους.

Και άνθρωποι απ’ τα γύρω χωριά που πηγαίνουν σ’ αυτούς τους ανθρώπους τρόφιμα και νερό. Γιατί τους τέλειωσαν οι προμήθειες. Μετά από τόσες μέρες πολιορκίας του Λιμενικού...