Βρέχει στον Παράδεισο

Άλλη μια μέρα βροχερή. Βρέχει συνέχεια. 

Απ’ το Νοέμβρη βρέχει συνέχεια. Άλλοτε μανιασμένα κι άλλοτε μονότονα.

Τέτοια βροχή έχει να δει ο τόπος 60 χρόνια. Έχουν μουχλιάσει τα σπίτια και οι ψυχές μας.

Ο ήλιος που έχουν στοχεύσει να αρπάξουν οι ξένοι κατακτητές, να τον φυλακίσουν σε μπαταρίες και να τον πάρουν στη χώρα τους λάφυρο, κρύφτηκε για να γλυτώσει.

Ο Ήλιος-Θεός οργισμένος εγκατέλειψε τούτον τον τόπο. Δεν τον υπερασπιζόμαστε αρκετά. Εμείς οι ανίκανοι και λειψοί υπερασπιστές του Ήλιου.

Θα επιστρέψει ο Ήλιος κάποτε. Θα επιστρέψει στον τόπο που γεννήθηκε και φώτισε, στον τόπο που ζέστανε και ανέδειξε με το φως του. Αλλά θα περάσουν πολλά χρόνια σκλαβιάς, κακομοιριάς και πείνας.

Πολλά χρόνια σε μαύρο σκοτάδι για να είμαστε σε θέση να τον διεκδικήσουμε, να τον δικαιούμαστε ξανά. Πολλά χρόνια δουλειάς και αγώνα και συνειδητοποίησης, παιδείας και αλλαγής.

Χρειάζεται καιρός πολύς για να αλλάξουμε το μέσα μας, το αξιακό μας σύστημα, την κοσμοθεωρία μας, για να είμαστε σε θέση να τον διεκδικήσουμε. Για να μπορέσουμε να τον πάρουμε πίσω....

Γιατί χρειάζεται να ‘μαστε πολλοί και ενωμένοι. Να βαδίζουμε μαζί σε μια τεράστια πορεία από «εμείς» κι όχι εκατομμύρια σκόρπια μικρά «εγώ».

«Για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή...»

Είναι νωρίς ακόμα. Πολύ νωρίς. 

Στο μεταξύ πρέπει να συνηθίσουμε στο σκοτάδι. Και στη μούχλα.