Είναι στιγμές που νιώθεις να πνίγεσαι, να βουλιάζεις σε ένα απέραντο πηχτό σκοτάδι.
Ειδικά όταν πλησιάζει η νύχτα. Παρατημένος στον καναπέ, με τα μάτια να κοιτούν αφηρημένα την οθόνη. Δίχως να περιμένεις κάτι καλό να σου αναγγείλουν.
Περιμένεις στωικά να σου ανακοινώσουν πως η εκτέλεσή σου δεν πήρε αναβολή.
Αν νιώσεις πως χάνεσαι κάτι τέτοιες ώρες, όπως πλησιάζει το βράδυ πικρό
κι όλα σου 'ρχονται στο νου:
Μην κλείνεις την πόρτα σου το βράδυ ή το πρωί ή ολάκερη τη μέρα. Άνοιξέ την διάπλατα.
Πού ξέρεις; Κάποιος από 'κει έξω σε χρειάζεται. Κάποιον από εκεί έξω τον χρειάζεσαι.
Βάλτον στη ζωή σου ή στην καρδιά σου και θα δεις...
Ένα χέρι που απλώνεται, μια αγκαλιά, ένα δεύτερο πιάτο στο τραπέζι,
ζωή μοιρασμένη κι ο Χριστός στη συντροφιά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου