Άλλος ένας παράδεισος που χάθηκε μέσα στις φλόγες.
Κι εμείς οι τυχεροί που ζήσαμε λίγες ώρες στην αγκαλιά σου,
που δροσιστήκαμε στη σκιά σου,
κολυμπήσαμε στα παγωμένα νερά του ποταμού λίγο πριν ανταμώσει τη θάλασσα του Λιβυκού,
ξαπλώσαμε στην αμμουδιά σου κάτω απ' τ' αρμυρίκια
και γελούσαμε κάνοντας ατέλειωτες συζητήσεις για έρωτες και σχέσεις,
που αναρωτιόμαστε αν θα'ναι πιο όμορφα στις Μαλδίβες απ' ότι στην άκρη αυτή της Κρήτης,
όλοι εμείς,
βλέποντας τις στάχτες σήμερα,
πενθούμε.
(Δυστυχώς στο μέρος αυτό θα αποδειχτεί η επιβεβαίωση της θεωρίας σου Μ. όταν μας έλεγες κείνο το απογευματάκι ότι το δέντρο ο φοίνικας ξαναγεννιέται από τη στάχτη, δεν πεθαίνει ποτέ. Θα δούμε....)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου