Από: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑΣ
Αλήθεια είναι όλα αυτά. Και συμβαίνουν σ’ εμάς. Δεν είναι ειδήσεις για κάποια χώρα μακρινή για να τις παρακολουθούμε σχολιάζοντας στη τηλεόραση. Είναι δικό μας το μακελειό που ξεκίνησε. Αφορά εμάς , τους γονείς μας, τα παιδιά μας.
Πόσα είμαστε διατεθειμένοι να παραχωρήσουμε; Όλα; Είστε διατεθειμένοι να δουλεύετε όσες ώρες θα γουστάρει ο εργοδότης; Με μειωμένους μισθούς; Χωρίς δώρα, χωρίς κανένα βοήθημα; Με μια σύνταξη που ποτέ δεν θα έρθει; Με μειωμένες ασφαλιστικές εισφορές; Με ένα εκατομμύριο άνεργους γύρω σας; Με τις μικρές επιχειρήσεις να κλείνουν η μια πίσω από την άλλη; Με τα παιδιά σας πτυχιούχους που θα τα χώνουν σ’ ένα γραφείο να δουλεύουν 12-14 ώρες και να τους πετάνε ένα κομμάτι ψωμί;
Είμαστε διατεθειμένοι να ζήσουμε τη απόλυτη κοροϊδία σαν μόνη λύση; Έτσι άβουλοι, με το κεφάλι σκυμμένο, δούλοι; Περιμένοντας τι; Ένα αόριστο κάποτε που ίσως τα πράγματα φτιάξουν ενώ στο μεσοδιάστημα θα έχει καταστραφεί η ζωή χιλιάδων ανθρώπων;
Δεν αφορά μόνο εμένα το μισθοσυντήρητο ή το δημόσιο υπάλληλο που βρίζεις χαιρέκακα, δεν αφορά μόνο το φορτηγατζή ή το ναυτεργάτη που σου χαλάνε το ημερήσιο πρόγραμμά σου, αφορά όλους γιατί όλοι είμαστε μια αλυσίδα. Δεν παράγουμε, δεν έχουμε δουλειές, δεν έχουμε να πληρώσουμε τίποτα.
Έλλειψη χρημάτων στάση εμπορίου.
Το 30% θα προσεγγίσει το ποσοστό της φτώχειας ανακοινώνουν με θράσος.
Δεν είναι αριθμός. Άνθρωποι είναι αυτό το 30%. Άνθρωποι. Κι αυτό το 30% θα παρασύρει μαζί του κι άλλους. Με 30% κάτω από το όριο της φτώχειας, με ένα άλλο ποσοστό στα όρια, κι ένα άλλο να τα καταφέρνει ίσα ίσα τι σημαίνει "αποφύγαμε τη πτώχευση" τελικά;
Κι επειδή δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος για να καταλάβεις πως με τέτοιες συνθήκες και με παραγωγή στο πάτο, με δάνεια που δεν υπάρχει περίπτωση να εξοφληθούν κι όλα θα αυξάνουν, με συμφωνίες που θα υπογράφονται η μια μετά την άλλη με εκβιαστές τοκογλύφους, ένα κράτος δεν μπορεί να επιβιώσει, τι ακριβώς έχουν σχεδιάσει για το μέλλον όλων μας;
Δεν είναι ειδήσεις. Ξύπνα! Η ζωή σου είναι.
Πόσα είμαστε διατεθειμένοι να παραχωρήσουμε; Όλα; Είστε διατεθειμένοι να δουλεύετε όσες ώρες θα γουστάρει ο εργοδότης; Με μειωμένους μισθούς; Χωρίς δώρα, χωρίς κανένα βοήθημα; Με μια σύνταξη που ποτέ δεν θα έρθει; Με μειωμένες ασφαλιστικές εισφορές; Με ένα εκατομμύριο άνεργους γύρω σας; Με τις μικρές επιχειρήσεις να κλείνουν η μια πίσω από την άλλη; Με τα παιδιά σας πτυχιούχους που θα τα χώνουν σ’ ένα γραφείο να δουλεύουν 12-14 ώρες και να τους πετάνε ένα κομμάτι ψωμί;
Είμαστε διατεθειμένοι να ζήσουμε τη απόλυτη κοροϊδία σαν μόνη λύση; Έτσι άβουλοι, με το κεφάλι σκυμμένο, δούλοι; Περιμένοντας τι; Ένα αόριστο κάποτε που ίσως τα πράγματα φτιάξουν ενώ στο μεσοδιάστημα θα έχει καταστραφεί η ζωή χιλιάδων ανθρώπων;
Δεν αφορά μόνο εμένα το μισθοσυντήρητο ή το δημόσιο υπάλληλο που βρίζεις χαιρέκακα, δεν αφορά μόνο το φορτηγατζή ή το ναυτεργάτη που σου χαλάνε το ημερήσιο πρόγραμμά σου, αφορά όλους γιατί όλοι είμαστε μια αλυσίδα. Δεν παράγουμε, δεν έχουμε δουλειές, δεν έχουμε να πληρώσουμε τίποτα.
Έλλειψη χρημάτων στάση εμπορίου.
Το 30% θα προσεγγίσει το ποσοστό της φτώχειας ανακοινώνουν με θράσος.
Δεν είναι αριθμός. Άνθρωποι είναι αυτό το 30%. Άνθρωποι. Κι αυτό το 30% θα παρασύρει μαζί του κι άλλους. Με 30% κάτω από το όριο της φτώχειας, με ένα άλλο ποσοστό στα όρια, κι ένα άλλο να τα καταφέρνει ίσα ίσα τι σημαίνει "αποφύγαμε τη πτώχευση" τελικά;
Κι επειδή δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος για να καταλάβεις πως με τέτοιες συνθήκες και με παραγωγή στο πάτο, με δάνεια που δεν υπάρχει περίπτωση να εξοφληθούν κι όλα θα αυξάνουν, με συμφωνίες που θα υπογράφονται η μια μετά την άλλη με εκβιαστές τοκογλύφους, ένα κράτος δεν μπορεί να επιβιώσει, τι ακριβώς έχουν σχεδιάσει για το μέλλον όλων μας;
Δεν είναι ειδήσεις. Ξύπνα! Η ζωή σου είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου