Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες

Απεχθάνομαι τις επετείους. Την υποχρεωτική μία και μοναδική  μέρα του χρόνου που πρέπει να γιορτάσουμε και να τιμήσουμε κάτι. Και τις υπόλοιπες 364 το απαξιώνουμε ή το ξεχνάμε.

Σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση.

Ας κάνουμε μια στάση έστω και σήμερα κι ας σκεφτούμε, ας στοχαστούμε τους ανθρώπους που τους έλαχε να πορεύονται ένα Γολγοθά καθημερινό, εκεί που εμείς κάνουμε περίπατο.

Τη δύναμη και τα τεράστια ψυχικά αποθέματα που διαθέτουν αυτοί και οι δικοί τους άνθρωποι όταν επιχειρούν να βιώσουν τη ζωή και την καθημερινότητά τους  «φυσιολογικά».

Αφιερώνω αυτή τη μέρα:

* Σ’ όλα εκείνα τα γαϊδούρια που παρκάρουν και κλείνουν με τα αυτοκίνητά ή τις μοτοσικλέτες τους τις ράμπες των πεζοδρομίων. Αυτούς που βγάζουν εμπορεύματα ή μετατρέπουν το πεζοδρόμιο σε προέκταση της καφετέριας τους, αποκλείοντας τη διέλευση απ’ τα πεζοδρόμια σε όλους τους λογής ανθρώπους.

* Στους καταστηματάρχες που κατασκευάζουν τις τουαλέτες των μαγαζιών τους στου διαόλου τη μάνα, δέκα σκάλες κάτω στο υπόγειο ή πέντε σκάλες πάνω στο πατάρι.

* Στους κυβερνώντες που στο πλαίσιο της κατάργησης του κοινωνικού κράτους, ρίχνουν στον καιάδα τους ανθρώπους αυτούς, κόβοντας επιδόματα, πρόσβαση σε πανεπιστήμια, σε δουλείες, αλαφρώνοντας έτσι το κράτος από «περιττές» δαπάνες.

 * Στο δήμαρχο Ελληνικού, που πρώτος από όλους, αν δεν κάνω λάθος σκέφτηκε την ανθρώπινη ανάγκη των ανάπηρων δημοτών του για ένα μπάνιο, το δικαίωμά τους για πρόσβαση στη θάλασσα και κατασκεύασε στην παραλία υποδομές (γερανάκι, ειδικά αμαξίδια που μπαίνουν στο νερό, τουαλέτες για ΑΜΕΑ), και αντί για έπαινο από την Πολιτεία, σύρθηκε στα δικαστήρια για τα έργα αυτά! (εκκρεμούν οι δίκες ακόμα; θα σας γελάσω).

* Στην προσωπική μου ζωή, ένα μεγάλο ευχαριστώ και μια μεγάλη ευγνωμοσύνη για την ΄Αρτεμη. Αγαπημένη μου φίλη, σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις στη ζωή μου (και στη ζωή καμιά 30αριά ακόμα φίλων). Που μας δίνεις αισιοδοξία, πίστη, χιούμορ και δύναμη. Που όταν έχουμε τις μαύρες μας, σε σένα ερχόμαστε. Για να μας ακούσεις, να μας συμβουλέψεις, να αυτοσαρκαστείς, να γελάσουμε και να πάνε οι πίκρες κάτω.

Σ’ ευχαριστώ που κάνεις πιο ανάλαφρη τη ζωή μου. Κι ας μη μπορείς να μου ανοίξεις πάντα την πόρτα όταν έρχομαι (γιατί σου είναι τόσο δύσκολο να φτάσεις μέχρι την πόρτα).

Και κάτι που δεν το ξέρεις: Το πιο μεγάλο μου όνειρο (δε σου το' χω πει ποτέ),  είναι να κάνουμε ένα μεγάλο περίπατο, όπως τότε στην Παλιά Πόλη, θυμάσαι; Εκείνο το καλοκαίρι που κάναμε όνειρα. Να ανεβούμε μέχρι το Καστέλι και να αντικρίσουμε από εκεί ψηλά το Φάρο και το Φιρκά. Να τριγυρίζουμε με τις ώρες στα στενά μέχρι να μας κοπούν τα πόδια. Κι ύστερα στον Τοπανά μέχρι τη Δυτική Τάφρο. Και στο τέλος αποκαμωμένες να αράξουμε για παγωμένο καφέ κοιτάζοντας τη θάλασσα και το Γιαλί Τζαμί.

Όπως τότε. Που εσύ είχες ένα πολύτιμο χάρισμα: Περπατούσες.

*  Και σε σένα που δεν υπάρχεις πια στη ζωή μου. Σε σένα που η παρουσία σου γινόταν γνωστή πρώτα από ένα ιδιαίτερο ήχο, εκείνο το  τακ, τακ, τακ, από το μπαστούνι σου. Μ' αυτό το εξάρτημα σε γνώρισα, μ' αυτόν τον ήχο σε αναγνώριζα. Έσερνες ένα τσακισμένο πόδι, σουβενίρ απ' τους Γερμανούς, όσα χρόνια σε θυμόμουν. Τα τελευταία χρόνια δυσκολευόσουν να πας στο καφενείο, ήτανε ίσαμε 600 μέτρα μακριά. Αραίωσες τις επισκέψεις. Ήξερα πόσο σου στοίχιζε να μη βλέπεις τους φίλους σου. Κι όταν καμιά φορά το επιχειρούσες,  γύριζες κατάκοπος, σε άκουγα να μουρμουρίζεις: " Ένας άνθρωπος να μην υπάρχει; ένας άνθρωπος να σταματήσει να με πάρει; Να σκεφτεί, ας πάρω μέχρι παρακάτω αυτόν τον άνθρωπο που κουτσαίνει. Αλλά και ο Διογένης μ' ένα φανάρι γύριζε κι αυτόν τον άνθρωπο γύρευε τόσα χρόνια κι ακόμα να τον βρει..."

Κι άλλες φορές (πιο σπάνιες), επέστρεφες ξεκούραστος, χαμογελαστός και ευτυχισμένος. "Μια άγνωστη κοπέλα σταμάτησε και με πήρε, πρώτη φορά την έβλεπα, ο Θεός να την προστατεύει στο δρόμο που οδηγεί. Με ρώτησε: παππού, να σε πάω κάπου; και μ' έφερε μέχρι εδώ..."

Μου λείπει το μπαστουνάκι σου, μπαμπά...

Το βίντεο είναι από: cpil