Εμ τσιμπούρια, εμ τσαμπουκάδες...

Από την: Ελευθεροτυπία

Του Στάθη

Κι αφού μέσα σε τρεις ημέρες, με ένα πολυνομοσχέδιο σαν ελβετικό σουγιά, ο Παπανδρέου έκανε την εργασία εταίρα εκδιδομένη επί χρήμασι (κι ενίοτε άνευ), αφού την έβγαλε στον (μονό)δρομο να κάνει πεζοδρόμιο, τι

βρήκε καπάκι να δηλώσει στη Βουλή; ότι «η εξασφάλιση της εργασίας είναι το πρώτο μέλημα της κυβέρνησης»!!!

Ο άνθρωπος δεν παίζεται! Είναι ικανός να δώσει το μισό Αιγαίο στην Τουρκία και ύστερα, πάλι καπάκι, να δηλώσει ότι έσωσε την... Κεφαλονιά, μεταφέροντάς την δυτικώς της Μάλτας!

Ομως οι ευφημισμοί Παπανδρέου και παπαγάλων (όπως το να ονομάζουν «κούρεμα μισθών» τον αποκεφαλισμό των ανθρώπων) δεν είναι απλές αερολογίες. Ούτε οι δηλώσεις με τις οποίες κάνει το μαύρο-άσπρο (όπως η παραπάνω για την εργασία) είναι απλή προπαγάνδα -ψέματα κατά συρροήν, διαστρεβλώσεις και μωρολογίες. Ολα αυτά είναι πολιτική. Πολιτική που παράγει αποτελέσματα.

Αν λοιπόν ο Παπανδρέου έχει ιστορικές ευθύνες υπογράφοντας το Μνημόνιο (όχι μόνον τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, τα ακίνητα και τα μνημεία της χώρας έχει υποθηκεύσει, αλλά ακόμα και τα πολεμικά αεροσκάφη), άλλες τόσες ευθύνες έχουν και εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που δεν μπορούν να τον αντιμετωπίσουν.

Και δεν εννοούμε εδώ τη Ν.Δ., η οποία κόπτεται να μετράει πόσα νομοσχέδια έχει συν-ψηφίσει με το ΠΑΣΟΚ, ούτε το απόκομμα της Ντόρας, ούτε άλλους πρόθυμους, όπως ο κωλοτούμπεν Καρατζαφέρης.

Μιλάμε για την Αριστερά.

Οι ευθύνες της οποίας είναι εξίσου ιστορικές με του Παπανδρέου. Διότι γι' αυτήν, όπως φαίνεται ώς τώρα, προέχουν οι αντιθέσεις της παρά το καθήκον της να υπερασπισθεί τον λαό.

Η πολιτική (ακόμα και σε επίπεδο ηθικής) κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Οσον η Αριστερά με τη στρατηγική της δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την αντιδραστική πολιτική Παπανδρέου, δεν έχει καμμιά σημασία αν έχει δίκιο. Γίνεται και η ίδια μέρος του προβλήματος, που δεν μπορεί να λύσει.

Ο Παπανδρέου διαγράφει τις κατακτήσεις του 20ού Αιώνα. Εδώ και τώρα. Η Αριστερά πώς και πότε θα αντιδράσει;