Piazza Fontana

Σαν σήμερα 12 Δεκεμβρίου του 1969 βόμβα που εξερράγη στην Αγροτική Τράπεζα, στην Πιάτσα Φοντάνα του Μιλάνου σκοτώνει 17 ανύποπτους ανθρώπους και τραυματίζει άλλους 88.

Guisepe Pinelli (Pino)

Συλλαμβάνονται αναρχικοί ως ύποπτοι και ένας απ' αυτούς «αυτοκτονεί» λίγες μέρες μετά, πέφτοντας  από τον 4ο όροφο της Ασφάλειας, ο αναρχικός Τζιουζέπε Πινέλι. Γι' αυτόν αργότερα θα γράψει ο Ντάριο Φο το έργο: «Ο Τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού*». Όπως όμως αποδείχθηκε, χρόνια αργότερα, η βομβιστική ενέργεια έγινε από ακροδεξιούς, με τη συνεργασία πρακτόρων της νατοϊκής αντικομουνιστικής οργάνωσης GLADIO.

Πρόκειται για μια από τις πιο γνωστές προβοκάτσιες στην ευρωπαϊκή Ιστορία,  μετά τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ από τους Ναζί το 1933.

Ήταν η αρχή μιας σκοτεινής περιόδου της σύγχρονης ιταλικής ιστορίας με αιματηρές δράσεις από ακροδεξιούς, παραστρατιωτικούς και μυστικές υπηρεσίες, που οδήγησαν τελικά στην επιβολή της «Στρατηγικής της Έντασης» σ’ ολόκληρη τη χώρα.

Την Πιάτσα Φοντάνα, ακολούθησε σειρά βομβιστικών ενεργειών σε όλη τη χώρα, με αποκορύφωμα την έκρηξη στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια, τον Αύγουστο του 1980, που προκάλεσε το θάνατο 85 ανθρώπων και τον τραυματισμό εκατοντάδων άλλων.
Ακόμα και σήμερα δεν έχουν πλήρως διαλευκανθεί οι υποθέσεις αυτές.

Η επιβολή της «στρατηγικής της έντασης» που επιλέχθηκε ως συνέπεια των πράξεων αυτών, θεωρείται ότι είχε στόχο την άνοδο της αριστεράς. Συγκεκριμένα η επίθεση στην Piazza Fontana πιστεύεται ότι οργανώθηκε ως απάντηση στην απεργιακή έκρηξη του «θερμού φθινοπώρου» που προηγήθηκε.

Οι ιταλικές αρχές επιδίωξαν με κάθε θυσία να αποδώσουν τις επιθέσεις αυτές σε συνεργασία ακροαριστερών ή αναρχικών ομάδων.  Στην ουσία πρόκειται για μια άθλια συνωμοσία που βάφτηκε από αθώο αίμα. Φασίστες, ακροδεξιοί, παρακρατικοί, παραστρατιωτικοί και λοιπά άνθη της ιταλικής κοινωνίας, πραγματοποιούσαν τρομοκρατικές ενέργειες που τις απέδιδαν στους αναρχικούς και τις εργατικές οργανώσεις, με σκοπό να τους δυσφημίσουν στα μάτια του κόσμου.

Οι περισσότερες απ' αυτές τις βρώμικες κατηγορίες δεν αποδείχτηκαν, αλλά το στόχο τους τον πέτυχαν. Ο κόσμος οργίστηκε με τους «άθλιους αριστερούς» που δολοφονούσαν αθώο κόσμο. (Σας θυμίζει κάτι από σύγχρονη Ελλάδα; Τυχαίο είναι.)  Αποτέλεσμα: πτώση της αριστεράς, άνοδος της ακροδεξιάς και των αποσχιστών, πλήρης απαξίωση της πολιτικής ζωής που έφερε εδώ και χρόνια στο τιμόνι της χώρας έναν φαιδρό τύπο ονόματι Σύλβιο Μπερλουσκόνι.

* Το έργο παίζεται φέτος στην Αθήνα, στο θέατρο «Αλέκος Αλεξανδράκης» σε σκηνοθεσία Σπ. Παπαδόπουλου. Είναι εκπληκτική παράσταση. Ο Ντάριο Φο με την καυστική του πένα, καταφέρνει να διακωμωδίσει και να σατιρίσει ένα τόσο τραγικό γεγονός, με επιτυχία. Να τη δείτε.

(Τη μουσική της παράστασης έχουν γράψει τα «Κίτρινα Ποδήλατα»)