Κάπου υπάρχει ένα νησί...

Κάπου υπάρχει ένα νησί...
Κάπου υπάρχει ένα νησί....

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες

Απεχθάνομαι τις επετείους. Την υποχρεωτική μία και μοναδική  μέρα του χρόνου που πρέπει να γιορτάσουμε και να τιμήσουμε κάτι. Και τις υπόλοιπες 364 το απαξιώνουμε ή το ξεχνάμε.
Σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση.
Ας κάνουμε μια στάση έστω και σήμερα κι ας σκεφτούμε, ας στοχαστούμε τους ανθρώπους που τους έλαχε να πορεύονται ένα Γολγοθά καθημερινό, εκεί που εμείς κάνουμε περίπατο.
Τη δύναμη και τα τεράστια ψυχικά αποθέματα που διαθέτουν αυτοί και οι δικοί τους άνθρωποι όταν επιχειρούν να βιώσουν τη ζωή και την καθημερινότητά τους  «φυσιολογικά».

Αφιερώνω αυτή τη μέρα:
* Σ’ όλα εκείνα τα γαϊδούρια που παρκάρουν και κλείνουν με τα αυτοκίνητά ή τις μοτοσικλέτες τους τις ράμπες των πεζοδρομίων. Αυτούς που βγάζουν εμπορεύματα ή μετατρέπουν το πεζοδρόμιο σε προέκταση της καφετέριας τους, αποκλείοντας τη διέλευση απ’ τα πεζοδρόμια σε όλους τους λογής ανθρώπους.
* Στους καταστηματάρχες που κατασκευάζουν τις τουαλέτες των μαγαζιών τους στου διαόλου τη μάνα, δέκα σκάλες κάτω στο υπόγειο ή πέντε σκάλες πάνω στο πατάρι.
* Στους κυβερνώντες που στο πλαίσιο της κατάργησης του κοινωνικού κράτους, ρίχνουν στον καιάδα τους ανθρώπους αυτούς, κόβοντας επιδόματα, πρόσβαση σε πανεπιστήμια, σε δουλείες, αλαφρώνοντας έτσι το κράτος από «περιττές» δαπάνες.
 * Στο δήμαρχο Ελληνικού, που πρώτος από όλους, αν δεν κάνω λάθος σκέφτηκε την ανθρώπινη ανάγκη των ανάπηρων δημοτών του για ένα μπάνιο, το δικαίωμά τους για πρόσβαση στη θάλασσα και κατασκεύασε στην παραλία υποδομές (γερανάκι, ειδικά αμαξίδια που μπαίνουν στο νερό, τουαλέτες για ΑΜΕΑ), και αντί για έπαινο από την Πολιτεία, σύρθηκε στα δικαστήρια για τα έργα αυτά! (εκκρεμούν οι δίκες ακόμα; θα σας γελάσω).
* Στην προσωπική μου ζωή, ένα μεγάλο ευχαριστώ και μια μεγάλη ευγνωμοσύνη για την ΄Αρτεμη. Αγαπημένη μου φίλη, σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις στη ζωή μου (και στη ζωή καμιά 30αριά ακόμα φίλων). Που μας δίνεις αισιοδοξία, πίστη, χιούμορ και δύναμη. Που όταν έχουμε τις μαύρες μας, σε σένα ερχόμαστε. Για να μας ακούσεις, να μας συμβουλέψεις, να αυτοσαρκαστείς, να γελάσουμε και να πάνε οι πίκρες κάτω.
Σ’ ευχαριστώ που κάνεις πιο ανάλαφρη τη ζωή μου. Κι ας μη μπορείς να μου ανοίξεις πάντα την πόρτα όταν έρχομαι (γιατί σου είναι τόσο δύσκολο να φτάσεις μέχρι την πόρτα).
Και κάτι που δεν το ξέρεις: Το πιο μεγάλο μου όνειρο (δε σου το' χω πει ποτέ),  είναι να κάνουμε ένα μεγάλο περίπατο, όπως τότε στην Παλιά Πόλη, θυμάσαι; Εκείνο το καλοκαίρι που κάναμε όνειρα. Να ανεβούμε μέχρι το Καστέλι και να αντικρίσουμε από εκεί ψηλά το Φάρο και το Φιρκά. Να τριγυρίζουμε με τις ώρες στα στενά μέχρι να μας κοπούν τα πόδια. Κι ύστερα στον Τοπανά μέχρι τη Δυτική Τάφρο. Και στο τέλος αποκαμωμένες να αράξουμε για παγωμένο καφέ κοιτάζοντας τη θάλασσα και το Γιαλί Τζαμί.
Όπως τότε. Που εσύ είχες ένα πολύτιμο χάρισμα: Περπατούσες.
*  Και σε σένα που δεν υπάρχεις πια στη ζωή μου. Σε σένα που η παρουσία σου γινόταν γνωστή πρώτα από ένα ιδιαίτερο ήχο, εκείνο το  τακ, τακ, τακ, από το μπαστούνι σου. Μ' αυτό το εξάρτημα σε γνώρισα, μ' αυτόν τον ήχο σε αναγνώριζα. Έσερνες ένα τσακισμένο πόδι, σουβενίρ απ' τους Γερμανούς, όσα χρόνια σε θυμόμουν. Τα τελευταία χρόνια δυσκολευόσουν να πας στο καφενείο, ήτανε ίσαμε 600 μέτρα μακριά. Αραίωσες τις επισκέψεις. Ήξερα πόσο σου στοίχιζε να μη βλέπεις τους φίλους σου. Κι όταν καμιά φορά το επιχειρούσες,  γύριζες κατάκοπος, σε άκουγα να μουρμουρίζεις: " Ένας άνθρωπος να μην υπάρχει; ένας άνθρωπος να σταματήσει να με πάρει; Να σκεφτεί, ας πάρω μέχρι παρακάτω αυτόν τον άνθρωπο που κουτσαίνει. Αλλά και ο Διογένης μ' ένα φανάρι γύριζε κι αυτόν τον άνθρωπο γύρευε τόσα χρόνια κι ακόμα να τον βρει..."
Κι άλλες φορές (πιο σπάνιες), επέστρεφες ξεκούραστος, χαμογελαστός και ευτυχισμένος. "Μια άγνωστη κοπέλα σταμάτησε και με πήρε, πρώτη φορά την έβλεπα, ο Θεός να την προστατεύει στο δρόμο που οδηγεί. Με ρώτησε: παππού, να σε πάω κάπου; και μ' έφερε μέχρι εδώ..."
Μου λείπει το μπαστουνάκι σου, μπαμπά...
Το βίντεο είναι από: cpil

6 σχόλια:

  1. Όπως το λές Ανατολή... Σε μας τα γαϊδούρια που με την ανοχή μας και με την εν γένει συμπεριφορά μας έχουμε χτίσει πόλεις φυλακές για τους συνανθρώπους. Διότι εμείς δεν είμαστε τυφλοί,ανάπηροι, παραπληγικοί, δεν έχουμε διανοητική καθυστέρηση (με συγχωρείτε για τις σκληρές εκφράσεις μακριά απο τον "πολιτισμένο" και υποκριτικό όρο "ειδικές ικανότητες" η "ΑΜΕΑ") και δεν μας νοιάζει για όλους αυτούς τους καημένους... Ενα αίσχος ηθικό ας μας στοιχειώνει καθημερινά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανατολή μου.Διάβασα το κείμενό σου.
    Δεν μπόρεσα εκείνη την στιγμή να αρθρώσω κουβέντα, να γράψω μία λέξη.Αν ήταν να γράφω σε χαρτί, θα σκιζόταν.Τώρα που γράφουμε σε οθόνη, θαμπώνει καλή μου.Σου έγραψα ένα κατεβατό από τα συναισθήματά που μου προκάλεσε το κείμενό σου,αφού σηκώθηκα και ασχολήθηκα με κάτι άλλο μέχρι να ξεφορτώσω.Μετά το μετάνιωσα και το ......έσκισα.
    Και άλλο δεν έχω να σου πω,παρά μόνο δύναμη, να μετουσιώσουμε τα συναισθήματά της οργής μας, σε αποφασιστικές δράσεις αντιμετώπισης όλων αυτών, που επιβουλεύονται την ζωή μας,που καταδικάζουν τα παιδιά και το μέλλον τους,που φτύνουν στους τάφους των αγώνων των πατεράδων μας.Να μην τους αφήσουμε Ανατολή μου.Πώς, δεν ξέρω,ξέρω όμως ότι πρέπει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @Κωνσταντή,
    Αυτό με τα αυτοκίνητα μου τη δίνει απίστευτα. Το ίδιο και με τις τουαλέτες. Γιατί πάντα σκέφτομαι: Πώς θα μπορούσα να πάω, αν...
    Τελευταίως τα "χώνω" στους ιδιοκτήτες, με πολύ θράσσος.
    Επίσης έχεις πάει σε ιατρείο, (ΟΡΘΟΠΕΔΙΚΟΥ παρακαλώ), και να πρέπει να ανεβείς σκάλα μέχρι την είσοδο;
    Πλήρης παραλογισμός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Black Bedlam,
    Σ' ευχαριστώ για αυτά που μου έγραψες. Με συγκίνησες κι εσύ. Είχα πάντα μια ευαισθησία για τους ανθρώπους αυτούς, καταλαβαίνεις το λόγο.
    Ειδικά με το ωτοστόπ, είχα ένα θέμα. Έπαιρνα πάντα απίθανους τύπους στο αμάξι μου από τότε που έμαθα να οδηγώ. Οι φίλοι μου έλεγαν ότι ήταν πολύ επικύνδυνο να βάζω τον οποιοδήποτε μέσα στο αυτοκίνητό μου. Κανείς δεν ήξερε για πιο λόγο το έκανα.
    Θυμάμαι είχα πάει μια φορά, μια γιαγιά που συνάντησα στο δρόμο, φορτωμένη με σακούλες του Σούπερ Μάρκετ, μέχρι το σπίτι της που βρισκόταν τελικά πολύ έξω απ' το δρόμο μου. Η πλάκα είναι πως χάθηκα και μετά δεν ήξερα να γυρίσω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Στάσου τώρα που είμαι ψύχραιμη να σου πω.Εμείς στην οικογένεια, δεν οδηγεί κανείς μας, ούτε ο γιος μας.Από άποψη.
    Κυκλοφορώ μονίμως με ταξί,μέχρι τώρα, από εδώ και μετά χλωμό το βλέπω.Συνήθως το ταξί το παίρνω από την στάση των λεωφορείων.Οπότε πάντα υπάρχουν κάποιοι που περιμένουν στην στάση.Εγώ αρχίζω, πλησιάζω όποιον νομίζω ότι έχει μεγαλύτερη ανάγκη και τους λέω.
    "Εγώ θα πάρω ταξί για να πάω στην Αθήνα, θέλετε να έρθετε μαζί μου; Μην ανησυχείτε δεν θα πληρώσετε,αφού έτσι και αλλιώς θα πληρώσω εγώ, ε, θα ανταλλάξουμε δυο κουβέντες, να μην καταλάβει ο οδηγός ότι δεν είμαστε μαζί".....
    Θα το πιστέψεις τις ποιο πολλές φορές μου λένε όχι.Και αυτό, όχι μονάχα από ηλικιωμένους που μπορεί να φοβηθούν μήπως και καταλάβει ο οδηγός και τους ζητήσει χρήματα, αλλά και από νέα παιδιά.Από τις ελάχιστες φορές που δέχθηκε μια πολύ φτώχεια γιαγιά να έρθει μαζί μου στον Πειραιά,μου μαύρισε η καρδιά αδελφούλα μου.Μου είπε την ιστορία της, για τα δυο άρρωστα παιδιά της, που το ένα ήταν ανάπηρο και το άλλο στο νοσοκομείο με παρανοϊκή σχιζοφρένεια, την σχιζοφρένεια μου γαμώ.Μια βδομάδα άρρωστη εγώ και θυμωμένη, που αυτή η γυναίκα ήταν υποχρεωμένη να ζει σε μια τρώγλη, με ένα επίδομα από το φιλόπτωχο,και με το συσσίτιο της ενορίας.
    Την πλήρωσε τότε ο Πατσιλινάκος διευθυντής του Οργανισμού Σχολικών Κτηρίων, που του κουβάλησα 5 πούλμαν να διαμαρτύρονται κάτω από το υπουργείο του και να μπουκάρουμε στο υπουργείο του.ΧΑΧΑΧΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πόσα να σου πω και για πόσους εκτός από μένα. Ξέρεις τι λέει η Μαρία,τετραπληγηκή στο κρεβάτι, " μάνα είμαι τυχερή γιατί έζησα τον έρωτα" κι αυτό με κάνει να τα βλέπω όλα πιο απλά. Δεν ήθελα να διαβάσω για τα Αμεα στις 3 Δεκεμβρίου, οι άνθρωποι που γνωρίζω ζουν την κάθε μέρα, κυρίως με τη βοήθεια των φίλων και των δικών τους.
    Όλοι εσείς φιλενάδα που μας αγαπάτε φροντίστε να στε γεροί και δυνατοί, σας έχομε ανάγκη.
    Παρ' ότι μ' έκανες χώμα, υπόσχομαι να σου μαγειρέψω ωραίο φαί όταν έρθεις.
    Και κάτι ακόμα φιλενάδα, πρέπει να αποδεχτείς πως δεν θα ξαναπερπατήσω, αλλά μπορούμε να πάμε μαζί όπου θες. Θες να πάμε για ορειβασία;
    Γέλα φιλενάδα, υπάρχουν και χειρότερα στραβά στον κόσμο μας και γι αυτά πρέπει, όχι, έχομε υποχρέωση να αγωνιζόμαστε.Άρτεμις

    ΑπάντησηΔιαγραφή