Τα μεσημέρια του καλοκαιριού το σκάγαμε και παίρναμε τους δρόμους
κι ας μας πυροβολούσε ο ήλιος κατακούτελα.
Ποιος μπορεί να κοιμηθεί όταν είναι παιδί;
Ποιος μπορεί να εμποδίσει ένα παιδί να παίξει;
Ούτε οι βόμβες.
Ακόμα κι αν όλα γύρω του είναι ερείπια.
Πέρασε τόσος καιρός από τότε που ήμασταν παιδιά...
Όμως πολλές φορές σε πείσμα του χρόνου επιμένουμε.
Επιμένουμε να παίξουμε, να ξαναεπιστρέψουμε στη μόνη αληθινή πατρίδα: την παιδική μας ηλικία.
Ρακέτες στην άμμο, τάβλι, χαρτιά, ο παππούς με το κομπολόι του μόνος του...
Παίζουμε. Παιχνίδια ενηλίκων αυτή τη φορά.
Πέρασ' ο καιρός. Τα παιδικά παιχνίδια χάθηκαν στο φως...Το βίντεο είναι δικό μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου