Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγοράκι που μεταμορφώθηκε σε μανιτάρι...

Σαν σήμερα 6 Αυγούστου του 1945 στις 8.15 το πρωί, η πρώτη πυρηνική βόμβα πέφτει απ’ τον ουρανό πάνω στην ανυποψίαστη πόλη, τη Χιροσίμα.

Από κείνη τη μέρα ο κόσμος δε θα είναι πια ο ίδιος.

200 χιλιάδες άμαχοι άνθρωποι νεκροί ή σακατεμένοι για πάντα, προστίθενται στο μακρύ κατάλογο των εκατομμυρίων αθώων θυμάτων των κάθε λογής πολέμων. Αναγκαίες ανθρωποθυσίες στο όνομα «δίκαιων» ή «άδικων» πολέμων. Πρόβατα σφαγιασμένα, παράπλευρες απώλειες.

Ό, τι απέμεινε από ολόκληρη την πόλη.

Άνθρωποι που κοιμούνται, που πάνε στη δουλειά τους, που βρίσκονται στο σχολείο, που παντρεύονται, που σκάβουν τη γη, που κάνουν έρωτα. Άνθρωποι που δέχονται ανυποψίαστοι το θάνατο απ’ τον ουρανό, που βλέπουν τον ουρανό να ξερνά φωτιά και ατσάλι.

Ακόμα και σήμερα. Σαν να μην άλλαξε τίποτα.

Σχεδόν 5 μήνες ανελέητων βομβαρδισμών στη Λιβύη. Λογικά δεν πρέπει να έχει μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα και άνθρωπος ζωντανός. Ησυχάσαμε όμως, συμβατικές βόμβες είναι από τις «καλές». Άλλωστε δε δείχνει τίποτα η τηλεόραση, άρα ο πόλεμος αυτός δεν υπάρχει σα γεγονός.

Τούτη τη στιγμή που μιλάμε χιλιάδες επιστήμονες σ’ όλον τον κόσμο, χαρισματικά μυαλά, είναι σκυμμένοι πάνω από γραφεία και εργαστήρια προσπαθώντας να εφεύρουν πιο φονικά και αποτελεσματικά όπλα, οικονομικά, "έξυπνα", "βιολογικά", εργαλεία νίκης. Εργαλεία που σπέρνουν το θάνατο στον αντίπαλο. Δισεκατομμύρια δολάρια προσφέρονται με γενναιοδωρία για το σκοπό αυτό. Η επιστήμη στην υπηρεσία του θανάτου αντί της ζωής.

Επιστήμονες χωρίς ηθικά διλήμματα και ενδοιασμούς.

Τη στιγμή που δεν έχουν εφεύρει ακόμα το φάρμακο του καρκίνου!

Είναι ντροπή για την Επιστήμη, για την ανθρώπινη Σκέψη, για τον Πολιτισμό.

Ακόμα και σήμερα μετράμε νεκρούς από την καταραμένη αυτή ενέργεια που παράγεται καθώς διασπάται ο πυρήνας των ατόμων ουρανίου. Από πολεμική ή ειρηνική χρήση. Οι ηγέτες των κοπαδιών αποφασίζουν κάθε φορά για τη μορφή της πυρηνικής ενέργειας κατά όπως τους βολεύει κάθε φορά. Χιροσίμα, Ναγκασάκι, Τσέρνομπιλ, Φουκουσίμα. Η πυρηνική ενέργεια σπέρνει το θάνατο αδιακρίτως. Δε φυλακίζεται εντός συνόρων, δεν κάνει διακρίσεις, δεν είναι «οικολογική»! Είναι σκέτος εφιάλτης, πρέπει να καταργηθεί!

Υ.Γ. Ο πατέρας της ατομικής βόμβας διάσημος φυσικός Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, λίγους μήνες μετά την έκρηξη της πυρηνικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, την 25η Οκτωβρίου 1945 συναντήθηκε στο Λευκό Οίκο με τον πρόεδρο Χάρι Τρούμαν.

Οι τύψεις κατέτρωγαν τη συνείδησή του:

«Κύριε πρόεδρε, αισθάνομαι ότι τα χέρια μου είναι βαμμένα με αίμα», είπε ο επιστήμονας που κατασκεύασε την ατομική βόμβα. «Δεν πειράζει, θα φύγει με το πλύσιμο», του απάντησε ο πολιτικός. ο οποίος αργότερα δήλωσε ότι δεν ήθελε να ξαναδεί «εκείνον τον μπάσταρδο» στο γραφείο του.

Ο Τακεχίντε Γιοκόο, επιζών φοιτητής κείνης της μέρας, αφηγείται: "Ήμουν στο κρεβάτι βυθισμένος σ’ ένα χαυνωτικό μισοϋπνι. Ξαφνικά απόκτησα συνείδηση του τι γινόταν γύρω μου και είδα με κατάπληξη ότι το δωμάτιο μου ήταν πλημμυρισμένο με φως. Αλλά το σπίτι γκρεμίστηκε σχεδόν αμέσως κι ένιωσα πως λουζόμουν στο αίμα. Έτσι θαμμένος σκέφτηκα τους συντρόφους μου στο Πανεπιστήμιο και τους φίλους μου. Δεν ήξερα τι είχε συμβεί αλλά διαισθανόμουν ότι γύρω μου όλα είχαν πεθάνει. Με ξέθαψαν κατά τις 4 το απόγευμα. Μόλις βρέθηκα σε ανοιχτό χώρο, έμεινα εμβρόντητος από το θέαμα μιας απέραντης φωτιάς που στριφογύριζε σαν ερπετό σφυρίζοντας τρομακτικά. Σκέφτηκα ότι κοντά στη Χιροσίμα θα έπρεπε να είχε πέσει ένας γιγαντιαίος μετεωρίτης. Όλα ήταν φωτιά, μόνο φωτιά και οι άνθρωποι καίγονταν σαν σπίρτα. Οι ανθρώπινες αυτές λαμπάδες τρέχανε ουρλιάζοντας κι έτρεξα κι εγώ προς ένα δάσος μπαμπού. Τα πτώματα ήταν σκόρπια παντού, κοντά μου τρέκλιζαν ετοιμοθάνατοι σαν μούμιες δίχως μάτια. Το βράδυ αντάμωσα φίλους που με πήγανε σ’ ένα σπίτι έξω από την πόλη, απείραχτο. Κανένας δεν κατόρθωνε να δώσει μιαν εξήγηση για την αιτία της καταστροφής, αλλά ήταν φανερό ότι η Χιροσίμα είχε πάψει να υπάρχει. Στα προάστια, άνθρωποι βάδιζαν ψηλαφητά άλλα σε κάθε βήμα κάποιος έπεφτε στο χώμα νεκρός. Μαζί με τους φίλους μου αρχίσαμε να σωριάζουμε πτώματα και να τα καιμε πάνω σε αυτοσχέδιες πυρές. ‘Ηταν το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε. Ανάμεσα στα ερείπια του Πανεπιστημίου δε βρήκα, την άλλη μέρα, παρά μόνο κράνη στρατιωτών γεμάτα στάχτες και κομμάτια κόκαλα. “

Δείτε συγκλονιστικές φωτογραφίες απ’ τη βομβαρδισμένη πόλη, εδώ.