Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες
Π’ αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματά Του
Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν
Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν
Κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια
Κι οι σύντροφοι τους φτύνανε και τους σταυρώναν
Κι αυτοί, γαλήνιοι, το δρόμο παίρνουνε π’ άκρη δεν έχει
Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει
Όρθιοι και μόνοι μες τη φοβερή ερημία του πλήθους.
Μανώλης Αναγνωστάκης
ταιριάζει γάντι, συγχαρητήρια!
ΑπάντησηΔιαγραφή@Λύκε,
ΑπάντησηΔιαγραφήμέρες τώρα βλέποντας τη φωτογραφία αυτή προσπαθώ να φανταστώ την απίστευτη μοναξιά που νιώθει.
Μόνη μέσα στην "Ερημη Χώρα" της Βουλής.
"...Δεν το' χα σκεφτεί πως ο θάνατος είχε ξεκάνει τόσους πολλούς." Τ.Σ.Ελιοτ