«Κείνο το καταραμένο καλοκαίρι μέναμε στην Πάφο. Εγώ είμαι απ’ την Πάφο όπως ξέρεις. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος είμαστε παιδιά. Τρομάξαμε με όλα αυτά που γινόταν γύρω μας, μ’ όλα αυτά που ακούγαμε.
Κρυφακούγαμε τις κουβέντες των μεγάλων και τα βράδια ψιθυρίζαμε στα κρεβάτια μας μέχρι αργά, μέχρι να μας πάρει ο ύπνος. Συνήθως βλέπαμε εφιάλτες. Άρχισαν να καταφτάνουν οι πρόσφυγες. όμως είμαστε παιδιά και θέλαμε να παίξουμε, να ξορκίσουμε το κακό. Η αδερφή μου, πιο μεγάλη από μένα, παίζοντας με το ποδήλατο, έπεσε και έσπασε το χέρι της. Την πήγαν στο Νοσοκομείο της Πάφου να της το φτιάξουν. Πήγα κι εγώ μαζί της για συμπαράσταση, η μητέρα μας δούλευε. Κάτσαμε δυο- τρεις μέρες εκεί.
Οι γιατροί και οι νοσοκόμες μας απαγόρευσαν να ανεβούμε στον πρώτο όροφο. «Εκεί απαγορεύεται να πάτε εσείς τα παιδιά». Ποιος μπορεί να νικήσει την παιδική περιέργεια; ποιο παιδί αποδέχεται την απαγόρευση; Στήσαμε αυτί και κρυφακούσαμε τους μεγάλους να λένε πως «εκεί» είχαν τις γυναίκες τις βιασμένες από τους Τούρκους, τις νοσήλευαν για να κάνουν έκτρωση και άλλες που δεν πρόλαβαν να βγάλουν τον κακό σπόρο από μέσα τους, έμειναν εκεί μέχρι να γεννήσουν τα τουρκάκια που κουβαλούσαν στην κοιλιά τους. Έλεγαν ακόμα πως είχαν και θύματα, τραυματίες του πολέμου που ένα παιδί δεν έπρεπε να δει.
Ένα μεσημέρι, ανέβηκα τη σκάλα. Η περιέργεια μου τρυπούσε τα σωθικά. Από την άλλη άκρη του διαδρόμου με πλησιάζει μια γυναίκα. Είχε ένα απόκοσμο, τρομαχτικό βλέμμα. Με πλησιάζει. Μουρμουρίζει ακατάληπτα. Μου τείνει το χέρι της. Ήταν κομμένο απ’ τον καρπό, όπως φαινόταν κάτω απ’ τους επιδέσμους. «Φορούσα ένα χρυσό βραχιόλι, εδώ φορούσα ένα χρυσό βραχιόλι. Δεν έβγαινε. Ο Τούρκος δεν μπορούσε να το βγάλει. Όταν μεγαλώσεις κι εσύ κοριτσάκι, μη φορέσεις ποτέ σου χρυσά βραχιόλια, μη φορέσεις ποτέ σου χρυσά βραχιόλια».
Η γυναίκα είχε χάσει τα λογικά της.
Θέλω να φύγω μακριά, να μη βλέπω, να μην ακούω. Βάζω μια τρεχάλα και κουτρουβαλάω τη σκάλα. Η καρδιά μου πάει να σπάσει.
Κείνη τη μέρα έμαθα τι είναι πόλεμος.
Από τότε κι ας έχουν περάσει 35 χρόνια, η φωνή αυτής της γυναίκας μου στοιχειώνει τ’ αυτιά: «μη φορέσεις ποτέ σου χρυσά βραχιόλια..»
Στην αγαπημένη μου φίλη Ζ που μου το διηγήθηκε.
Θυμάμαι... Αύγουστος στη Λευκωσία καταμεσήμερο κι εγώ γυρνώντας μεσα στα στενά έχω χαθεί μεσα στα πλακόστρωτα. Μια κυρά ποτίζει τα γεράνια της, την πλησιάζω να την ρωτήσω πως θα βγω σε κάποιον κεντρικό δρόμο. Με λυπήθηκε όπως ήμουν μούσκεμα στον ιδρώτα, μου ανοιξε την αυλόπορτά της και με φίλεψε νερό και λουκούμι... Δασκάλα συνταξιούχος απο τα κατεχόμενα. Συζητήσαμε διάφορα, ένα όμως θυμάμαι σαν χθές... "Δεν φοβάμαι, ούτε μισώ τον γείτονα παρά μόνο τη λήθη παιδί μου..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλημέρα μου!
Καλή σου μέρα.Κοίτα τώρα σου έγραφα τόση ώρα και το έχασα.Πώς; μη ρωτάς ούτε που ξέρω Πάντως έλεγα ότι οι αφηγήσεις από τις
ΑπάντησηΔιαγραφήμέρες εκείνες είναι συγκλονιστικές.Διάβαζα και ένα κείμενο για το τι συνέβη εκείνες τις μέρες σ΄ένα στρατόπεδο εδώ στην Ελλάδα.
Θαρρώ στο "Crusma" ήταν Συγκλονιστικές αφηγήσεις,τραυματικές εμπειρίες,αλλά θα σταθώ στην αφήγηση του φίλου Constantine
και στο σημείο ακριβώς που αναφέρει και λέει: "
ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΥΤΕ ΜΙΣΩ ΤΟΝ ΓΕΙΤΟΝΑ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟΝ ΤΗΝ ΛΗΘΗ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ"
Σας χαιρετώ με την ελπίδα ότι δεν θα αφήσουμε να μας κλέψουν ακόμη και την μνήμη μας.
@Κωνσταντίνε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλοι μας κουβαλάμε μαζί μας πάντα ένα κομμάτι Ιστορίας. Ακόμα και χωρίς να το ξέρουμε. Και τώρα που μιλάμε Ιστορία γράφεται, άσχετα αν εμείς δεν το καταλαβαίνουμε επειδή τη βιώνουμε.
Καλή σου νύχτα.
@Black Bedlam,
την έχω πατήσει κι εγώ άπειρες φορές και μάλιστα όταν είχα κάνει τον κόπο και έγραψα ολόκληρα "κατεβατά". Μετά από αυτό, γράφω τα σχόλια στο Word και έπειτα τα κάνω "αντιγραφή, επικόλληση" στο χώρο αυτό. Έτσι και να μη σταλεί το σχόλιο, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Απλώς επαναλαμβάνω τη διαδικασία!
Συμφωνώ με την αναγκαιότητα συνέχισης της μνήμης, αν μη τι άλλο, σε αποτρέπει από το να κάνεις τα ίδια λάθη.