Άντε αναπτυχθείτε, ρε!

Μια καταχνιά έχει απλωθεί πάνω απ’ τη χώρα. Ένα πυκνό σύννεφο από βουβή οργή ανακατεμένη με βρισιές και κατάρες, που όλο και ανεβαίνει ψηλά και κολλάει παντού σα γλίτσα. Άνθρωποι σκυθρωποί, μουτρωμένοι, μες τα νεύρα, άνθρωποι που με το ζόρι βγάζουν απ’ το στόμα τους μια καλημέρα, προσπαθούν να διαχειριστούν την καθημερινή τους επιβίωση.

Στο Διαδίκτυο βριζόμαστε αναμεταξύ μας κι όλοι μαζί βρίζουμε τους κυβερνώντες και τους υποστηρικτές τους.

Νεύρα, νεύρα, νεύρα… Βρήκα τις προάλλες σε ιστολόγιο, γραμμένο από ανώνυμο σχολιαστή κι αν πω ότι δεν εκφράζει κι μένα, θα σας γελάσω και δε θα το ήθελα, αυτό:

Πάει πια,

ΚΑΚΟ ΜΗΝΑ

και ΜΑΥΡΟ Ιούλιο, θα έχουμε ΟΛΟΙ.

με τα μέτρα εξόντωσης της σοσιαληστικής κλίκας

της ΧΟΥΤΝΤΑΣ ΠΑΣΟΚ - ΔΝΤ.

ΕΥΧΟΜΑΙ:

- στα θλιβερά απομείνοντα ζώα του ΠΑΣΟΚ

- στα Βοοειδή της Ντόρας και

- στα Γουρουνοειδή του Καρατζαφύρερ.

ΔΗΛΑΔΗ ΣΤΟΥΣ ΣΤΥΛΟΒΑΤΕΣ ΤΟΥ ΣΑΠΙΟΥ ΔΩΣΙΛΟΓΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ:

++ 23 να είναι ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΣΑΣ ++ σαν το ΦΠΑ σας,

τομάρια και ΠΟΛΥ ΚΑΚΟΣ ο χρόνος που σας απομένει...

για να πάρετε το ελικόπτερο

ΠΡΟΣ ΤΑ ΤΣΑΚΙΔΙΑ.

Ο καθένας προσπαθεί να ξεσπάσει την οργή του για την απίστευτη κατάσταση που βιώνουμε, όπου μπορεί και συνήθως την ξεσπά σ’ αυτούς που βρίσκει πιο εύκαιρους.

Μέσα στα σπίτια ο άντρας τσακώνεται με τη γυναίκα του με το που θα πατήσει το πόδι του μέσα:

- Καλώς τον.

- Έχει διαλύσει το σύμπαν. Δεν υπάρχει τίποτα όρθιο.

- Πες μια καλησπέρα πρώτα.

- Από το Νοσοκομείο έρχομαι, πήγα να δω τον πατέρα.

- Γι’ αυτό είσαι έτσι;

- Πώς έτσι δηλαδή;

- Μπαίνεις, βγαίνεις, φυσάς, ξεφυσάς, βλαστημάς. Τι κάνει;

- Το Νοσοκομείο; Έχει βουλιάξει, δε λειτουργεί τίποτα. Από το σπίτι πήγα και του’φερα τα αυτοκόλλητα για την καρδιά, γιατί δεν είχανε. Έφαγα μιάμιση ώρα στο πήγαινε-έλα. Σε λίγο δε θα’ χουν ούτε γάζες και επιδέσμους.

- Δεν πειράζει, θα σκίζουν τα σεντόνια. Στον πόλεμο πώς το κάνουν;

- Με δουλεύεις; Όρεξη έχεις;

- Με το αυτοκίνητο τι έγινε;

- Τώρα δεν κλείνει η πόρτα του οδηγού.

- Εκτός απ’ το τζάμι σου που δεν άνοιγε;

- Εκτός απ’ το τζάμι τώρα χάλασε και η γαμημένη η πόρτα.

- Δεν πειράζει. Λες να μας το κλέψουνε; Είκοσι χρονών αυτοκίνητο, ποιος θα καταδεχτεί να το πάρει;

- Είσαι ηλίθια; Μου κάνεις και πλάκα; Πάω να ξαπλώσω, μη με ενοχλήσει κανείς.

Νεύρα, νεύρα, νεύρα.

Η γυναίκα τσακώνεται με τον άντρα για τις διακοπές. (έκοψε το κομμωτήριο για οικονομία και έχει μόλις βάψει τα μαλλιά μόνη της που έχουν πάρει το υπέροχο χρώμα του γκαζοντενεκέ, οπότε καταλαβαίνετε τη διάθεσή της).

- Πού θα πάμε διακοπές φέτος;

- Στη μάνα μου,

- Πάλι στη μάνα σου θα με πας;

- Όχι θα πάμε στη Μαγιόρκα, για αλλαγή.

- Από πέρυσι μου έχεις υποσχεθεί ότι φέτος θα πηγαίναμε αλλού. Είκοσι χρόνια στη μάνα σου πάμε. Βαρέθηκα.

- Πέρυσι ήταν πέρυσι. Δεν είχε έρθει το Γιωργάκη.

- Εσύ τον ψήφισες, εμένα ζητάς τα ρέστα τώρα; Εγώ θα την πληρώσω;

- Τον ψήφισα, που κακό ψόφο να’ χει. Στης μάνας μου θα πάμε διακοπές. Τέρμα. Θα’ χουμε και τζάμπα φαί.

- Άχρηστε!

Ο πατέρας τσακώνεται στο δρόμο με το παιδί του για ένα παγωτό.

- Μπαμπά, πάρε μου παγωτό.

- Δεν έχει παγωτό σήμερα, έφαγες την Τετάρτη.

- Μα μπαμπά, κάνει ζέστη. Ένα παγωτάκι!

- Τώρα θα πάμε σπίτι και θα φάμε καρπούζι. Κάνε υπομονή.

- Το καρπούζι δεν είναι παγωτό!

- Σκασμός.

Οι φιλενάδες καυγαδίζουν μεταξύ τους για ένα καφέ.

- Πού κανόνισες καφέ με τα κορίτσια;

- Στο Παπαράκι, στις 7.

- Στο Παπαράκι; Να πληρώσω 4 ευρώ τον καφέ και 5 ευρώ τη βενζίνη για να πάω μέχρι εκεί πάνω. Είστε με τα καλά σας;

- Εκεί έχει ωραία θέα, είπαν τα κορίτσια.

- Ένα ρημαδοκαφέ είπαμε να πιούμε και θα μας έρθει ο κούκος αηδόνι. Δε μπορούμε να πάμε στο Φούφουτο που τον έχει μόνο 2 ευρώ και πάμε και με τα πόδια;

- Εμείς συμφωνήσαμε με τα κορίτσια. Δεν αλλάζουμε. Άμα δε θες, μην έρθεις.

- Γαϊδάρες!

Νεύρα, νεύρα, νεύρα.

Ο πελάτης τσακώνεται με την πωλήτρια αλλαντικών του Σούπερ Μάρκετ γιατί του’ κοψε 80 γραμμάρια κασέρι παραπάνω, στη λαϊκή με τη μανάβισσα γιατί πουλεί ακριβά τα αγγούρια, η γιαγιά στο εμπορικό με τον Κινέζο ιδιοκτήτη για την τιμή της φούστας.

- 12 ευρώ για μια φούστα; Ακριβύνατε κι εσείς οι Κινέζοι. Σαν τους δικούς μας γίνατε.

- Όκι, όκι, όκι, κυρία. Νεν είναι ακριβό. Εμείς καλές τιμές, καλές τιμές, 12 ευρώ μόνο.

- Α, να χαθείς κι εσύ δεν ξανάρχομαι.

- Τσαν τσι, κε νε γιαν @@@@@@!!

Πώς θα διαχειριστεί ο κόσμος όλην αυτή την οργή που πολλές φορές γίνεται μίσος προς απροσδιόριστους αποδέκτες, όλην αυτή την αρνητική αύρα που τρυπώνει παντού και θεριεύει μέρα με τη μέρα...

Ήθελα να’ ξερα τους κυβερνώντες δεν τους τρομάζουν οι κατάρες του κόσμου; Θυμάμαι τη μάνα μου να δίνει πάντα ελεημοσύνη στις γύφτισσες και στις ζητιάνες κι αυτό με εκνεύριζε. «Τι τους δίνεις λεφτά, επαγγελματίες είναι που σε εκμεταλλεύονται», τις έλεγα. «Καλύτερα να σου εύχονται παιδί μου, παρά να σε καταριούνται. Γιατί άμα δεν τους δώσεις λεφτά σου δίνουνε κατάρες μόλις γυρίσεις την πλάτη σου. Θέλεις να μας βρει κανένα κακό;» Τις κατάρες φοβότανε η μάνα μου, ήτανε προληπτικιά.

Εγώ πάλι πρόσφατα, έκοψα την τηλεόραση γιατί με χαλούσε. Εντολή γιατρού, πείτε το όπως θέλετε. Και για την ηρεμία των γειτόνων βέβαια. Όση ώρα παρακολουθούσα ειδήσεις ή ενημερωτικά, οι βλαστημιές μου ακούγονταν σ’ όλη τη γειτονιά.

Την τελευταία φορά που την άνοιξα, πέτυχα το Βελόπουλο να λέει με ύφος στον Αυτιά:

-Πρέπει να χαμηλώσουν οι μισθοί γιατί πως αλλιώς θα γίνουμε ανταγωνιστικοί και θα πετύχουμε ανάπτυξη που είναι το ζητούμενο. Ανάπτυξη χρειάζεται η χώρα.

- Ξεφτίλα, κερατά, ……το σπίτι σου! Φωνάζω, τρέχω ν’ αρπάξω το τηλεκοντρόλ να την κλείσω (αμαρτία είναι να τη σπάσω, πέρσι την αγόρασα), σκοντάφτω πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού, κοπανάω το γόνατό μου, κάνω να σηκωθώ, πατώ την ουρά του γάτη, φτάνω επιτέλους το τηλεκοντρόλ και την κλείνω τη στιγμή ακριβώς που η Κανέλλη του ‘λεγε:

- Ανάπτυξη; Με 540 ευρώ μισθό; Με 540 ευρώ μισθό, ρε; Άντε αναπτύξου μόνος σου τότε!

Αυτό θα σας λέω κι εγώ από εδώ και πέρα, όπου σας πετυχαίνω:

«Άντε αναπτυχθείτε, ρε, άντε αναπτυχθείτε!»