Ο Γάιδαρος και τ’ Άλογο

Τα κοινωνικά αντανακλαστικά φαίνεται να λειτουργούν επιτυχώς ακόμα στη χώρα μας.

Το βλέπω και το ακούω καθημερινά γύρω μου. Από ανθρώπους που νιώθουν χαιρεκακία στην είδηση πως κάποιοι συνάνθρωποί τους, κάποιες άλλες επαγγελματικές ομάδες πλήττονται από τις κυβερνητικές αποφάσεις.  Κι όχι μόνο οι ίδιοι. Κι ας είναι αυτοί οι άνθρωποι φίλοι, συγγενείς ή γείτονες και όχι κάποιοι τύποι φερμένοι από άλλο πλανήτη και άρα αδιάφοροι.

Τούτες οι μέρες,  μας βγάζουν τα πιο ταπεινά μας ένστικτα. «Εμένα μου κόψανε λίγα, αλλά θα χαρώ να κόψουνε του Μιχάλη που δουλεύει στην Εφορία κανένα χιλιάρικο, να μάθει. Που έπαιρνε τόσα λεφτά μέχρι τώρα!» (Ο Μιχάλης είναι φίλος, πίνουνε καφέ και ούζα μαζί).

Εν αναμονή της ισχύος του νέου μισθολογίου πολλοί νιώθουν ήδη χαρά και ικανοποίηση όχι που θα αυξηθεί ο μισθός τους, αλλά που θα μειωθεί του διπλανού.

Αισθάνονται ευχαρίστηση όχι που θα ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, αλλά και ο ίδιος ο γείτονας, αν γινότανε.

Σήμερα σας έχω ένα μύθο του Λαφονταίν. Ανακάλυψα στη βιβλιοθήκη μου ένα αρχαίο βιβλιαράκι που ονομάζεται: «Μύθοι του Λαφονταίν». Εκδόσεις Κοραής, 1929.

(Από κάπου θα το βούτηξα, το ‘χω αυτό με τα βιβλία...)

Ο Γάιδαρος και τ’ Άλογο

Ένα Γαϊδούρι πήγαινε

μ’ έν’ Άλογο μαζί,

ολότελα ξεφόρτωτο,

χαρούμενο πολύ.

Το Γαϊδούρι το καημένο,

ήταν έτσι φορτωμένο

που γυρίζοντας του λέει:

-Σύντροφε πια δε βαστώ,

έλα, σε παρακαλώ,

λίγο να με βοηθήσεις

γιατί θα μετανοήσεις.

Πριν να φτάσουμε στην πόλη

τον κυρ Μέντιο τον χάνεις!

Έλα και μπορείς τη χάρη

που ζητώ να μου την κάνεις.

-Όχι! τ’ Άλογο του κάνει

κι αρχινάει ευτύς να κλάνει.

Όταν όμως το Γαϊδούρι

απ’ το βάρος το μεγάλο

εγονάτισε και ψόφιο

εσωριάστηκε στη γη,

τ’ Άλογο μετανοεί πολύ:

Γιατί φόρτωσαν σ’ εκείνο

του γαϊδάρου το γομάρι,

και του ρίξαν από πάνω

και το ψόφιο του τομάρι.

Στον κόσμο αυτό να βοηθάς

πρέπει το διπλανό σου,

γιατί αν πεθάνει, θα γενεί

το βάρος του, δικό σου.

Καλή σας ημέρα!