Επιτάφιος.
Το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου γράφτηκε από μια φωτογραφία μιας άγνωστης μάνας που θρηνούσε το νεκρό παιδί της στη μέση του δρόμου, στην ματωμένη απεργία των καπνεργατών το '36.
Ότι πιο συγκλονιστικό έχει γραφτεί για το θέμα αυτό. Για όλες τις μανάδες στην πορεία του χρόνου, σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης που θρηνούν το παιδί τους που κείτεται νεκρό, άδικα.
Όταν ήμουν μικρή και το πρωτοδιάβασα, το είχα αποστηθήσει ολόκληρο.
Είμαι σίγουρη πως απόψε μαζί με τη Μαρία, δεκάδες μανάδες σε τούτη τη γη θα ντύνουν με λέξεις το σπαραγμό τους.
Σημ. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τον παραλογισμό της χριστιανικής θρησκείας. Την απουσία δηλαδή της γυναίκας από τη θεϊκή οντότητα. Την ανυπαρξία της γυναικείας διάστασης του Θεού.
Μια Αγία Οικογένεια λειψή. Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα (!).
Μια οικογένεια που όπως όλες οι οικογένειες του κόσμου θα 'πρεπε να είχε τη σύνθεση: Πατήρ, Μήτηρ και Υιός.
Γι αυτούς που δημιούργησαν τη θρησκεία τούτη, η Μαρία ήταν απλά το μέσο που έφερε στη ζωή, που έδωσε σάρκα στην ανθρώπινη διάσταση του Θεού.
Έτσι αποφάσισαν οι θρησκειοκατασκευαστές μετά από πολύ ξύλο και αίμα στην Έφεσσο το 431, όταν την "αποκατέστησαν" ηθικά, δίνοντάς της τον τίτλο της "Θεοτόκου"
Καλησπέρα σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοίτα πως τελειώνει το ποίημά του ο Ρίτσος.
Ένα ποιημα που αντανακλά τους πονους και τους καϋμούς του λαού.
Η μάνα, αφού λέει τα παινεματα του γιού της, περνάει στον Θρήνο, μετά στην κατάρα, στον θυμό και τέλος αποφασίζει να "Αναστήσει" το γιό της και καταλαβαίνει ότι με θρήνους δεν μπορεί να το πετύχει.
Σηκώνει το κεφάλι της και παίρνει την απόφασή της. Και αφού αφήνει να της πάρουν το σώμα του παιδιού της, να το υψώσουν λάβαρο και μπροστάρη για τον αγώνα λέει:
"Γλυκέ μου, εσύ δε χάθηκες, μέσα στις φλέβες μου είσαι.
Γιε μου, στις φλέβες ολουνών έμπα βαθιά και ζήσε.
Ανάμεσα τους, γιόκα μου, θωρώ σε αναστημένο,
το θώρι σου στο θώρι τους μυριοζωγραφισμένο".
Για να κλείσει δυναμικά και με απόφαση στα μάτια:
"Κι αντίς τ' άφταιγα στήθια μου να γδέρνω, δες, βαδίζω
και πίσω από τα δάκρυα μου τον Ήλιον αντικρίζω.
Γιε μου, στ' αδέρφια σου τραβώ και σμίγω την οργή μου, σου πήρα το ντουφέκι σου κοιμήσου, εσύ, πουλί μου".
Καλή σου Ανάσταση.
Αγαπημένη μου φίλη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρω καλά που αναφέρεσαι. Όπως δήλωσα και παραπάνω, κάποτε το γνώριζα απ' έξω ολόκληρο το ποίημα. Στο τέλος του βιντεοκλιπ ακούγεται η Βενετσάνου να τραγουδά κάποιους από τους στίχους που μου γράφεις.
Εγώ απλώς αφιερώνω το υπέροχο ποίημα σ' όλες τις μανάδες του κόσμου που είδαν το παιδί τους να σκοτώνεται άδικα.
Καλή Ανάσταση και σε σένα!
(Εγώ όπως θα έχετε όλοι καταλάβει είμαι ερωτευμένη. Θα αντέξω άλλο ένα θλιβερό Πάσχα, χάρη στη σκέψη του αγαπημένου μου...)