Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΓΕΙΤΟΝΑ

Από: Simple POSTman

Προχτές αυτοκτόνησε ένας οικογενειάρχης από τη γειτονιά μου. Το επίθετό του θυμίζει έντονα την άνοιξη, την ανθοφορία, το κήπο, δεν έχει όμως σημασία ποιο είναι. Άλλωστε δε τον ήξερα προσωπικά. Ας περιοριστούμε πως ο τύπος χρώσταγε. Άφησε πίσω του παιδιά, γυναίκα και τους φίλους του κι έπεσε απεγνωσμένος στο κενό. Αλήθεια άξιζε το κόπο; Είναι άραγε η αυτοκτονία εν καιρώ κρίσης το τίμημα της εμπιστοσύνης των νοικοκυραίων σ' ένα βρώμικο οικονομικό σύστημα που ξαφνικά μοιάζει να τους προδίδει;

Φυσικά, χαρακτηρίζοντάς τον νοικοκυραίο δε τον υποτιμώ περισσότερο από όσο υποτιμούσε ο ίδιος τον εαυτό του. Γιατί είναι αλήθεια πως δεν αυτοκτονεί από χρέη ένας άνθρωπος αν δεν ακολουθεί το δρόμο της συναίνεσης και του καθήκοντος, παραδομένος άνευ όρων στη δύναμη του χρήματος. Γιατί είναι αλήθεια πως δεν αυτοκτονεί ένας άνθρωπος από χρέη αν δεν ακολουθεί τον επιτάφιο ευλαβικά, αν δε βάζει κουκούλα στο νέο του αυτοκίνητο τούς δύο πρώτους μήνες, ή έστω αν δεν εξιστορεί σε μια ανδροπαρέα περήφανες ιστορίες απ' τη θητεία του σε κάποιο λιτόχωρο.

Κατανοώ πως η πράξη του ενέχει ειλικρίνεια και φιλότιμο αλλά κάτι πάει λάθος. Ίσως τελικά κάποιες αυτοκτονίες να είναι πιο σπουδαίες από κάποιες άλλες επειδή περιέχουν μέσα τους περισσότερο την επιλογή παρά την απόγνωση. Το ζεύγος Λαφάργκ, για παράδειγμα, όταν έπαιρνε το υδροκυάνιο ήταν συνειδητά τρελό κι ευτυχισμένο. Ο γείτονάς μου χρωστούσε. Ο θάνατος του ζεύγους Λαφάργκ με ενθουσιάζει, του γείτονά μου με θλίβει. Πώς να το πω;

Ο θάνατός του μπορεί να ειδωθεί ως ένα είδος εσωτερικής τιμωρίας, μια ύστατη αναγνώριση της προσωπικής του αποτυχίας που στη δική μου θεώρηση δεν υφίσταται. Τον συμπονώ λοιπόν χωρίς να θέλω, γιατί νιώθω πως ο θάνατός του θα μπορούσε να αποφευχθεί. Τον έφαγαν θέλω να πω οι εισπρακτικές εταιρείες και διάφορα άλλα πρόσωπα που εκτελούν με νομιμότητα συμβόλαιου θανάτου. Μήπως έχει κανένας από σας κάποιον έστω γνωστό του που δουλεύει σε τέτοιες εταιρείες; Όλα γίνονται μυστικά.

Το ΔΝΤ φτηναίνει τους χτύπους της καρδιάς μας κάπου θα γράφει το μνημόνιο. Ίσως γι' αυτό ο άνθρωπος, που το επίθετό του θύμιζε ανθισμένο κήπο, να μην έγινε θέμα στο kathimerini.gr ούτε καν στο athens.indymedia.org. Ήταν μια αυτοκτονία ρουτίνας, από αυτές που τις μετράς πλέον με το τσουβάλι κι όχι μία-μία. 

Ήταν αυτοκτονία επίκαιρη που είχε τη χλωμάδα του πενηντάευρου. Ο θάνατος στις μέρες μας μυρίζει σάπιο πενηντάευρο. Όταν πανιάζει ο νεκρός έχει το χρώμα του πενηντάευρου. Τα ξερατά έχουν την υφή του πενηντάευρου. Οι τραπεζίτες έχουν στο σώμα τους την οσμή του πενηντάευρου. Ας είναι η εκδίκηση απένταρη και να χει κήπους.