«Βλέπεις σκιές κολλημένες στους τοίχους, τη μοναξιά να υπάρχει μες τα χέρια σου...»

Είναι μέρες που βουλιάζεις στο κενό.

Και δε σε κρατάει τίποτα παρά μόνο η μουσική. Και τα τραγούδια που κάποιος σου έστελνε. Για να σε ταξιδέψει.

«Σ' ένα ταξίδι
που κρατάει όσο οι νότες
όσο οι νότες ταιριάξαν μεταξύ τους
σε μια ζωή που κάποιος έζησε για λίγο
και η παραίσθηση την έκανε δική μου».

 Και τότε:

«αφήνω το τραγούδι
να οδηγεί τη σκέψη μου και μπαίνω
μες το σκοτάδι σου και κει βρίσκω το φως μου».

Κι ώρες- ώρες δεν την αντέχεις αυτή τη μουσική.  Και προτιμάς να ζεις στην απόλυτη σιωπή, κοιτάζοντας αφηρημένα τον καπνό του τσιγάρου σου.

Εντελώς άδεια, χωρίς σκέψεις.

«Βλέπεις σκιές
κολλημένες στους τοίχους
τη μοναξιά να υπάρχει
μες τα χέρια σου
να την γυρεύεις
με τα μάτια κλεισμένα»

Δεν την μπορώ ούτε  αυτή τη σιωπή. Και τον καπνό.

Απ’ το τσιγάρο. Ή μήπως απ’ τις στάχτες εκείνων των πρόωρα χαμένων ονείρων;

Οι ψυχές μας μετέωρες, άδειες παραμείναν στο κενό.

Το βίντεο είναι από: masbffe3

Καπνός

Στίχοι, μουσική: Σεμέλη Ταγαρά
Ερμηνεία: Σεμέλη Ταγαρά

Βλέπω γυαλιά
που θέλανε να σπάσουν
ανθρώπους ήρεμους
που θέλανε να κλάψουν
Στιγμές απόμακρες
που θέλανε να υπάρξουν
άδειες ψυχές
που παραμείναν στο κενό

Κι απορροφάμαι
απ' τους καπνούς του τσιγάρου μου και ζω ένα όνειρο
που δεν είναι δικό μου
και τότε έρχεσαι και συ
ζητάς τσιγάρο
όμως εσύ φυσάς άλλο καπνό.

Μα εγώ
κολλάω σε μια κασέτα ερωτεύομαι
ένα βυνίλιο κι αφήνω το τραγούδι
να οδηγεί τη σκέψη μου και μπαίνω
μες το σκοτάδι σου και κει βρίσκω το φως μου.

Σ' ένα ταξίδι
που κρατάει όσο οι νότες
όσο οι νότες ταιριάξαν μεταξύ τους
σε μια ζωή που κάποιος έζησε για λίγο
και η παραίσθηση την έκανε δική μου.

Και τότε λες πως με καταλαβαίνεις
εγώ όμως ξέρω ότι κάποτε θα φύγεις
γιατί ζηλεύεις
ότι νιώθω εγώ στον κόσμο μου
που μια στιγμή τον νόμιζες δικό σου.

Βλέπεις σκιές
κολλημένες στους τοίχους
τη μοναξιά να υπάρχει
μες τα χέρια σου
να την γυρεύεις
με τα μάτια κλεισμένα
να απορείς και να κοιτάς εμένα.

Μα εγώ
κολλάω σε μιά κασέτα ερωτεύομαι
ένα βινίλιο κι αφήνω το τραγούδι
να οδηγεί τη σκέψη μου και μπαίνω
μες το σκοτάδι σου και κει βρίσκω το φως μου.

Σ' ένα ταξίδι
που κρατάει όσο οι νότες
όσο οι νότες ταιριάξαν μεταξύ τους
σε μια ζωή που κάποιος έζησε για λίγο
και η παραίσθηση την έκανε δική μου.

Κολλάω σε μια κασέτα ερωτεύομαι
ένα βυνίλιο κι αφήνω το τραγούδι
να οδηγεί τη σκέψη μου και μπαίνω
μες το σκοτάδι σου και κει βρίσκω το φως μου.

Σ' ένα ταξίδι που μοιάζει με το όνειρο
του κόσμου αυτού που παραμένει τυφλός
σ' ένα ηχείο που στέκεται απόμακρο
σε μια γωνία κρυμμένο από το φως.

Βλέπω γυαλιά
που θέλανε να σπάσουν
ανθρώπους ήρεμους
που θέλανε να κλάψουν
Στιγμές απόμακρες
που θέλανε να υπάρξουν
άδειες ψυχές
που παραμείναν στο κενό.