Ανθρώποι με σκυλιά κι αναμμένους δαυλούς ξεχύθηκαν μες το σκοτάδι.
Χώθηκαν στο δάσος με τα τσιμεντένια δέντρα, τις τηλεφωνικές κεραίες και τα ξεφλουδισμένα απ’ την πολυκαιρία κάγκελα.
Ακολουθώντας τα ίχνη του αίματος. Τη μυρωδιά του τραυματισμένου θηρίου που ψυχορραγούσε.
Σε μια επιδρομή του στην πόλη, όπως όλα έδειχναν, ένα σαρκοφάγο θηρίο είχε τραυματιστεί.
Κι αυτό ήταν καλό σημάδι.
Κάποιοι στο βάθος ούρλιαζαν: «Εκδίκηση», «Για την πατρίδα», «Τέρατα».
Δε βρήκαν παρά μόνο ένα μικρό ελάφι με σπασμένο πόδι να σέρνεται προς τη φωλιά του.
Οι άνθρωποι με τα σκυλιά έκοψαν το κεφάλι του μικρού ελαφιού και το κρέμασαν στην πόρτα του Ναού που βρισκόταν στο πιο ψηλό σημείο της πόλης.
Για να μπορούν να το βλέπουν οι περαστικοί πηγαίνοντας το πρωί στη δουλειά τους.
Από κάτω έγραψαν μια επιγραφή με κεφαλαία γράμματα, μαύρα:
ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΕΔΩ.
ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΑΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου