Κάπου υπάρχει ένα νησί...

Κάπου υπάρχει ένα νησί...
Κάπου υπάρχει ένα νησί....

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Με αφορμή μια βράβευση

O Παγκόσμιος Οργανισμός υγείας βραβεύει τον Παπανδρέου

Την υψηλότερη διάκριση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για την μάχη κατά του καπνίσματος έλαβε ο Έλληνας πρωθυπουργός, στην πρώτη παγκόσμια διάσκεψη υπουργών Υγείας που διεξάγεται στη Μόσχα.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, "ήταν μια σημαντική πράξη πολιτικού θάρρους η επιχειρηματολογία και η σταθερή υποστήριξη εν δυνάμει μη δημοφιλών μέτρων, παρά την αντίδραση οργανωμένων συμφερόντων και σε περίοδο που η ελληνική κυβέρνηση υιοθετούσε μέτρα αυστηρής λιτότητας με σκοπό τη μείωση του δημόσιο χρέους και την έξοδο της χώρας από την οικονομική κρίση".
Άλλο ένα εξωτερικό βραβείο στον αξιολάτρευτο πρωθυπουργό μας για να το τοποθετήσει στο σερβάν με τ’ ασημικά. Από τους πολιτισμένους ξένους κι όχι από εμάς τους αχάριστους ιθαγενείς. Που δεν αναγνωρίζουμε το καλό που κάνει στην υγεία μας αυτά τα 2 χρόνια που κυβερνά.

Η αλήθεια είναι ότι στην πορεία της Ιστορίας είχαν εμφανισθεί διάφοροι παράφρονοι ηγέτες δικτατορικής ιδιοσυγκρασίας που διέθεταν ορισμένες μονομανίες. Και προσπαθούσαν με νόμους και διατάγματα να τις εφαρμόσουν στους υπηκόους τους. Ρωμαίοι και βυζαντινοί αυτοκράτορες, βασιλιάδες δικτάτορες κλπ, σε όλα τα σημεία της υφηλίου. Στη χώρα μας είχαμε έναν παρανοϊκό δικτάτορα στα χρόνια του μεσοπολέμου που μετρούσε με τη μεζούρα το μάκρος της φούστας των γυναικών ώστε να μην ξεπερνά το καθορισμένο απ' αυτόν όριο.

Ο Χίτλερ, όταν έκοψε το κάπνισμα έγινε μανιώδης διώκτης του καπνίσματος, θεωρώντας ότι αποτελεί συμπεριφορά ενδεικτική παρακμής. Έτσι ξεκίνησε σφοδρή αντικαπνιστική πολιτική. Η προσωπική απέχθεια, όμως, του Χίτλερ για το κάπνισμα δεν ήταν ο κύριος λόγος της σκληρής αντικαπνιστικής πολιτικής των Ναζί. Ο βασικός λόγος είχε να κάνει με την πολιτική αναπαραγωγής της φυλής, που ακολουθούσε το καθεστώς. Ο προορισμός των γυναικών στη ναζιστική Γερμανία ήταν να κάνουν πολλά υγιή παιδιά, που, αν ήταν αγόρια, όταν θα μεγάλωναν, θα πολεμούσαν για τη Γερμανία. Γι' αυτό δόθηκε μεγάλη βαρύτητα στη μελέτη των συνεπειών του καπνίσματος από έγκυες γυναίκες και στη σχέση μεταξύ στειρότητας και καπνίσματος.

Οι Ναζί θεωρούσαν μεγάλο λάθος να καπνίζει το "κυρίαρχο έθνος" και ταύτιζαν το κάπνισμα με τον φυλετικό εκφυλισμό. Έλεγαν ότι το κάπνισμα αποτελεί ελάττωμα των Αφρικανών και κατηγορούσαν τους Εβραίους ότι εισήγαγαν στη Γερμανία τον καπνό. Η εκκλησία των Αντβεντιστών της Έβδομης Ημέρας στη Γερμανία διακήρυττε ότι το κάπνισμα ήταν μια αμαρτία που τη διέδωσαν οι Εβραίοι. Wikipedia

Στη Βρετανία πάλι, είχαν την ευτυχία να έχουν τη βασίλισσα Βικτωρία, τη βασίλισσα αυτή που έδωσε το όνομά της σε μια ολόκληρη εποχή.
«Η περίφημη βικτωριανή εποχή της Μ. Βρετανίας έχει καταγραφεί ως ιστορικό συνώνυμο του συντηρητισμού, της ακαμψίας και της μονομέρειας. Η γηραιά βασίλισσα Βικτόρια, μια μανιακή γυναίκα που κυβερνούσε για μισό αιώνα σαν απόλυτη μονάρχης, είχε επιβάλλει σιδηρά πειθαρχία στα ανάκτορα του Μπάγκιγχαμ, αλλά και σε ολόκληρη τη χώρα. Το κλίμα μέσα στο παλάτι ήταν τόσο πληκτικό και ψυχρό, που οι ζωντανοί άνθρωποι έπαιρναν των ομματιών τους κι έφευγαν.
Το πρωτόκολλο μέσα στο παλάτι το είχε υπαγορεύσει η ίδια η μανιακή βασίλισσα και, όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο πιο σκληρό και πολύπλοκο γινόταν. Κανένας δεν καθόταν μπροστά στη βασίλισσα. Οι διπλωμάτες γονάτιζαν. Οι κυρίες, πλησιάζοντας τη βασίλισσα, έπρεπε να αφήσουν στο πάτωμα την ουρά του φορέματός τους, που ήταν απαραιτήτως τριάμισι μέτρα, και να τη συγκρατούν υπηρέτες με ραβδιά.  Τα ντεκολτέ των γυναικών είχαν προκαθορισμένο μέγεθος. Μεγαλύτερο απ’ αυτό που είχε ορίσει η βασίλισσα απαγορευόταν αυστηρά, αλλά και για μικρότερο έπρεπε να πάρουν άδεια από τον αρχιθαλαμηπόλο. Άλλο χτένισμα είχαν οι παντρεμένες, άλλο οι ανύπαντρες, όλες όμως φορούσαν 3 φτερά στρουθοκαμήλου στο μέτωπο. Όσοι απεύθυνονταν στη βασίλισσα έπρεπε υποχρεωτικώς να συμφωνούν μαζί της, ό, τι κι αν έλεγε....

Η Βικτόρια φυσικά, όχι μόνο μισούσε το τσιγάρο και το απαγόρευε στο παλάτι, αλλά το θεωρούσε και μεγάλη αμαρτία. Ουδείς τολμούσε να καπνίσει, ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα δωμάτια του πελώριου οικήματος. Μια φορά ο πρωθυπουργός της Αγγλίας έφυγε από μια συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου και λίγο αργότερα συνελήφθη σ’ ένα δωμάτιο του παλατιού, ξαπλωμένος ανάσκελα στο πάτωμα και με το κεφάλι του μέσα στο τζάκι, να ξεφυσά τον καπνό του πούρου του στην καμινάδα για να μην τον μυρίσει η βασίλισσα....
Όταν πέθανε η βασίλισσα, ολόκληρη η Αγγλία έβγαλε έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Κουρασμένοι απ’ το συντηρητισμό της οι υπήκοοι της πήγαν κατευθείαν στο άλλο άκρο. Χαρακτηριστικό ήταν ότι στην κηδεία της μανιακής γριούλας, και παρά το αυστηρό πρωτόκολλο, οι περισσότεροι από τους παριστάμενους κάπνιζαν μανιωδώς το πούρο τους μέσα στα ανάκτορα, περιμένοντας να ξεκινήσει η νεκρική πομπή....» Δημ. Καμπουράκη, Μια σταγόνα ιστορία μέρος Β, Εκδ. Πατάκη

Σημ. Έχω αρπάξει ένα γερό κρυολόγημα, το αυτί μου έχει μαζέψει υγρό και έχω μισοκουφαθεί, επειδή ήμουν αναγκασμένη να πίνω τον καφέ μου και ως εκ τούτου να καπνίζω έξω, στο ψοφόκρυο στη σύντομη εκδρομή που έκανα. Θα' θελα κι εγώ να δώσω ένα βραβείο στον πρωθυπουργό...

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Κάτι δροσερό κάτι τρυφερό, απ’ τη Γαλλία: «Je veux de l’amour, de la joie, de la bonne humeur»


«Θέλω αγάπη, χαρά και καλή διάθεση
Δεν είναι τα χρήματά σου που θα με κάνουν ευτυχισμένη
Θέλω να πεθάνω με το χέρι στην καρδιά
Πάμε μαζί, ας ανακαλύψουμε την ελευθερία
Ξέχνα όλα τα στερότυπα σου, καλώς ήρθες στην δική μου πραγματικότητα».

Η Zaz (κατά κόσμο Isabelle Geffroy) είναι Γαλλίδα μ' ένα πανέμορφο μουτράκι, 30 ετών που έχει ως βάση της την jazz μουσική αλλά με ένα ύφος που συνδυάζει τσιγγάνικες επιρροές, αυθεντικό chanson και σύγχρονες pop αναφορές.
Το μεγαλύτερο ίσως εφόδιο της είναι η χαρακτηριστική, προικισμένη φωνή της (δεν είναι λίγοι εκείνοι που τολμούν τη σύγκριση με την Edith Piaf) που δείχνει να είναι πλασμένη ακριβώς για να ζει τραγουδώντας. Τραγουδώντας δυνατά. 

Θέλω...
Je veux
Donnez-moi une suite au Ritz, je n’en veux pas
Des bijoux de chez Chanel, je n’en veux pas
Donnez-moi une limousine, j’en ferais quoi ?
Offrez-moi du personnel,  j’en ferais quoi ? 
Un manoir à Neufchatel, ce n’est pas pour moi
Offrez-moi la Tour Eiffel, j’en ferais quoi ?

Je veux de l’amour, de la joie, de la bonne humeur
Ce n’est pas votre argent qui fera mon bonheur
Moi je veux crever la main sur le coeur
Allons ensemble, découvrir ma liberté
Oubliez donc tous vos clichés
Bienvenue dans ma réalité

J’en ai marre de vos bonnes manières, c’est trop pour moi
Moi je mange avec les mains et je suis comme ça
Je parle fort et je suis franche, excusez-moi
Finie l’hypocrisie, moi je me casse de là
J’en ai marre des langues de bois
Regardez-moi, de toute manière je vous en veux pas et je suis comme ça !

Je veux de l’amour, de la joie, de la bonne humeur
Ce n’est pas votre argent qui fera mon bonheur
Moi je veux crever la main sur le coeur
Allons ensemble, découvrir ma liberté
Oubliez donc tous vos clichés
Bienvenue dans ma réalité

Θέλω
Χάρισε μου μια σουίτα στο ξενοδοχείο Ritz, δεν την θέλω
Τα Chanel κοσμήματα, δεν τα θέλω
Χάρισε μου μια λιμουζίνα, τι να την κάνω;
Πρόσφερε μου προσωπικό, τι να το κάνω;
Μια έπαυλη στο Neufchatel, δεν είναι για ’μένα
Πρόσφερε μου τον πύργο του Eiffel, τι να τον κάνω;

Θέλω αγάπη, χαρά και καλή διάθεση
Δεν είναι τα χρήματά σου που θα με κάνουν ευτυχισμένη
Θέλω να πεθάνω με το χέρι στην καρδιά
Πάμε μαζί, ας ανακαλύψουμε την ελευθερία
Ξέχνα όλα τα στερεότυπα σου, καλώς ήρθες στην δική μου πραγματικότητα.

Κουράστηκα με τους καλούς σου τρόπους· είναι υπερβολικοί για ’μένα
Τρώω με τα χέρια μου, έτσι είμαι
Μιλάω δυνατά και είμαι ειλικρινής, συγγνώμη
Ας τελειώνουμε με την υποκρισία, εγώ σταματάω
Κουράστηκα με τα διφορούμενα λόγια
Κοίταξε με, δεν έχω θυμώσει καν μαζί σου, απλώς έτσι είμαι

Θέλω αγάπη, χαρά και καλή διάθεση
Δεν είναι τα χρήματά σου που θα με κάνουν ευτυχισμένη
Θέλω να πεθάνω με το χέρι στην καρδιά
Πάμε μαζί, ας ανακαλύψουμε την ελευθερία
Ξέχνα όλα τα στερότυπα σου, καλώς ήρθες στην δική μου πραγματικότητα.

Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΓΕΙΤΟΝΑ


Από: Simple POSTman

Προχτές αυτοκτόνησε ένας οικογενειάρχης από τη γειτονιά μου. Το επίθετό του θυμίζει έντονα την άνοιξη, την ανθοφορία, το κήπο, δεν έχει όμως σημασία ποιο είναι. Άλλωστε δε τον ήξερα προσωπικά. Ας περιοριστούμε πως ο τύπος χρώσταγε. Άφησε πίσω του παιδιά, γυναίκα και τους φίλους του κι έπεσε απεγνωσμένος στο κενό. Αλήθεια άξιζε το κόπο; Είναι άραγε η αυτοκτονία εν καιρώ κρίσης το τίμημα της εμπιστοσύνης των νοικοκυραίων σ' ένα βρώμικο οικονομικό σύστημα που ξαφνικά μοιάζει να τους προδίδει;

Φυσικά, χαρακτηρίζοντάς τον νοικοκυραίο δε τον υποτιμώ περισσότερο από όσο υποτιμούσε ο ίδιος τον εαυτό του. Γιατί είναι αλήθεια πως δεν αυτοκτονεί από χρέη ένας άνθρωπος αν δεν ακολουθεί το δρόμο της συναίνεσης και του καθήκοντος, παραδομένος άνευ όρων στη δύναμη του χρήματος. Γιατί είναι αλήθεια πως δεν αυτοκτονεί ένας άνθρωπος από χρέη αν δεν ακολουθεί τον επιτάφιο ευλαβικά, αν δε βάζει κουκούλα στο νέο του αυτοκίνητο τούς δύο πρώτους μήνες, ή έστω αν δεν εξιστορεί σε μια ανδροπαρέα περήφανες ιστορίες απ' τη θητεία του σε κάποιο λιτόχωρο.

Κατανοώ πως η πράξη του ενέχει ειλικρίνεια και φιλότιμο αλλά κάτι πάει λάθος. Ίσως τελικά κάποιες αυτοκτονίες να είναι πιο σπουδαίες από κάποιες άλλες επειδή περιέχουν μέσα τους περισσότερο την επιλογή παρά την απόγνωση. Το ζεύγος Λαφάργκ, για παράδειγμα, όταν έπαιρνε το υδροκυάνιο ήταν συνειδητά τρελό κι ευτυχισμένο. Ο γείτονάς μου χρωστούσε. Ο θάνατος του ζεύγους Λαφάργκ με ενθουσιάζει, του γείτονά μου με θλίβει. Πώς να το πω;

Ο θάνατός του μπορεί να ειδωθεί ως ένα είδος εσωτερικής τιμωρίας, μια ύστατη αναγνώριση της προσωπικής του αποτυχίας που στη δική μου θεώρηση δεν υφίσταται. Τον συμπονώ λοιπόν χωρίς να θέλω, γιατί νιώθω πως ο θάνατός του θα μπορούσε να αποφευχθεί. Τον έφαγαν θέλω να πω οι εισπρακτικές εταιρείες και διάφορα άλλα πρόσωπα που εκτελούν με νομιμότητα συμβόλαιου θανάτου. Μήπως έχει κανένας από σας κάποιον έστω γνωστό του που δουλεύει σε τέτοιες εταιρείες; Όλα γίνονται μυστικά.

Το ΔΝΤ φτηναίνει τους χτύπους της καρδιάς μας κάπου θα γράφει το μνημόνιο. Ίσως γι' αυτό ο άνθρωπος, που το επίθετό του θύμιζε ανθισμένο κήπο, να μην έγινε θέμα στο kathimerini.gr ούτε καν στο athens.indymedia.org. Ήταν μια αυτοκτονία ρουτίνας, από αυτές που τις μετράς πλέον με το τσουβάλι κι όχι μία-μία. 

Ήταν αυτοκτονία επίκαιρη που είχε τη χλωμάδα του πενηντάευρου. Ο θάνατος στις μέρες μας μυρίζει σάπιο πενηντάευρο. Όταν πανιάζει ο νεκρός έχει το χρώμα του πενηντάευρου. Τα ξερατά έχουν την υφή του πενηντάευρου. Οι τραπεζίτες έχουν στο σώμα τους την οσμή του πενηντάευρου. Ας είναι η εκδίκηση απένταρη και να χει κήπους.

Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Η σβάστικα κυματίζει στον Ιερό Βράχο.

Σαν σήμερα στις 27 Απριλίου του 1941, τα γερμανικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την Αθήνα.
Οι Γερμανοί μοτοσικλετιστές συνάντησαν μικρή αντίσταση και το πρωί της 27ης Απριλίου 1941 οι πρώτοι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα, ακολουθούμενοι από θωρακισμένα οχήματα, άρματα μάχης και πεζικό. Κατέλαβαν μεγάλες ποσότητες πετρελαίου, λαδιού και λιπαντικών, πολλές χιλιάδες τόνους πυρομαχικών, δέκα φορτηγά φορτωμένα με ζάχαρη και δέκα φορτία άλλων προμηθειών, καθώς και άλλο εξοπλισμό, όπλα και ιατρικές προμήθειες. Οι κάτοικοι της Αθήνας περίμεναν τους Γερμανούς να μπουν στην πόλη πολλές μέρες πριν και βρίσκονταν κλεισμένοι στα σπίτια τους με τα παράθυρά τους κλειστά. 
Το προηγούμενο βράδυ το Αθηναϊκό Ραδιόφωνο έβγαλε την ακόλουθη ανακοίνωση:
«Ακούτε τη φωνή της Ελλάδας. Έλληνες, σταθείτε αποφασισμένοι, περήφανοι και αξιοπρεπείς. Πρέπει να φανείτε αντάξιοι της ιστορίας σας. Η ανδρεία και η νίκη του στρατού μας έχει ήδη αναγνωριστεί. Το δίκαιο του σκοπού μας θα αναγνωριστεί και αυτό. Κάναμε το καθήκον μας με εντιμότητα. Φίλοι! Έχετε την Ελλάδα στην καρδιά σας, ζήστε εμπνευσμένοι από τη φλόγα του τελευταίου θριάμβου της και τη δόξα του στρατού μας. Η Ελλάδα θα ζήσει ξανά και θα είναι σπουδαία, γιατί πολέμησε έντιμα για ένα δίκαιο σκοπό και για την ελευθερία. Αδέλφια! Να έχετε κουράγιο και υπομονή. Να έχετε δύναμη ψυχής. Θα ξεπεράσουμε αυτές τις δυσκολίες. Έλληνες! Με την Ελλάδα στο μυαλό σας θα πρέπει να είστε περήφανοι και αξιοπρεπείς. Υπήρξαμε ένα έντιμο έθνος και γενναίοι στρατιώτες».

Οι Γερμανοί κατευθύνθηκαν αμέσως στην Ακρόπολη και ύψωσαν τη Ναζιστική σημαία. Για 3,5 σχεδόν χρόνια η σβάστικα θα κυματίζει στον Ιερό βράχο. Σύμφωνα με το θρύλο, ο Εύζωνας που εκτελούσε χρέη σκοπού, Κωνσταντίνος Κουκίδης, κατέβασε την Ελληνική σημαία αρνούμενος να την παραδώσει στους εισβολείς, τύλιξε τον εαυτό του με αυτή και πήδηξε από τον Ιερό Βράχο.

Οι Γερμανοί διορίζουν πρωθυπουργό της “κατοχικής κυβέρνησης” τον αντιστράτηγο Γεώργιο Τσολάκογλου.
Δεν έλειψαν οι προσκυνημένοι, οι δοσίλογοι, οι συνεργάτες των κατακτητών απ’ τη χώρα. Οι κατακτητές βρήκαν πλήθος πρόθυμων υποστηρικτών, ένα πλήθος από χρήσιμους συνεργάτες.
Ο αστικός πολιτικός κόσμος στήριξε τον Τσολάκογλου. Υπήρξαν συγχαρητήρια τηλεγραφήματα από τη σύγκλητο του Πανεπιστημίου Αθήνας, από τον Δήμαρχο Αθήνας κ.α..
Η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου της Αθήνας σε συγχαρητήριο τηλεγράφημα προς το νέο πρωθυπουργό δήλωνε: “Η Σύγκλητος του Εθνικού Πανεπιστημίου χαίρουσα επί τη συγκροτήσει της Εθνικής Κυβερνήσεως υποβάλλει τα θερμά αυτής συγχαρητήρια δια την εις τας στιβαράς χείρας της Υμετέρας Εξοχότητος ανάθεσιν της προεδρίας.”
Επίσης η ΕΣΤΙΑ στις 29 Απρίλη στο κύριο άρθρο μιλά για “ψυχική αποστράτευση” και υποταγή στους κατακτητές. Συγκεκριμένα: “Ο πόλεμος ετελείωσε και δια την Ελλάδα, …χρειάζεται και η ψυχική αποστράτευση των Ελλήνων”.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό απόσπασμα της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 29/4/1941 έλεγε: “…διά την Ελλάδα τουλάχιστον, ανοίγεται η περίοδος της ειρήνης και της εντός των πλαισίων της ειρήνης αυτής παραγωγικής δραστηριότητος... Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν- περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία- εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν”

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος αρνείται εντολή να ορκίσει την κυβέρνηση. Στο ημερολόγιό του σημειώνει: «29 Απριλίου. Πληροφορούµαι ότι ο Στρατηγός Τσολάκογλου, αφού συνήψε την επονείδιστον συµφωνίαν µε τους Γερµανούς επάνω εις το µέτωπον, κατελθών εις Αθήνας πρόκειται εντολή των Γερµανών να σχηµατίση Κυβέρνησιν. Τούτο µε στενοχωρεί πολύ διότι θα περιπέσωµεν εις δύο δεινά, την τυραvvίαν των Γερµανών και την τυραννίαν της ψευδοκυβερνήσεως Τσολάκογλου, ήτις, συµφώνως προς όσα φρονεί και ο Hitler εις το έργον του Ο αγών µου, θα είναι χειροτέρα της των Γερµανών. Προτιµότερον µόνοι οι Γερµανοί να έχουν τας ευθύvaς της διοικήσεως οπότε θα είναι προσεκτικότεροι».
Η πράξη αντίστασης αυτή θα του στοιχίσει το αξίωμά του. Θα αντικατασταθεί σε ένα μήνα από τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό, εκλεγμένο κατά παράβαση κάθε νόμιμης διαδικασίας.

Τα θύματα της εξαντλητικής πείνας είναι αμέτρητα. 
Μετά την κατάληψη της Αθήνας, ακολούθησε ο σκληρός χειμώνας του ’41-‘42 στη λεηλατημένη από τους Γερμανούς πόλη, ένας χειμώνας που στοίχησε τη ζωή σε 300.000 περίπου ανθρώπους. Απ’ την πείνα και το κρύο. Γιατί εκτός απ’ την ασιτία, ένα πρωτοφανές κύμα ψύχους έπληξε την πρωτεύουσα που δεν είχε τρόπο για να ζεστάνει τους κατοίκους της.
Οι Γερμανοί δέσμευσαν τα αγαθά, το φυσικό πλούτο και την παραγωγή. Τα άρπαζαν και τα έστελναν κατευθείαν στο μέτωπο για να προμηθεύσουν τις δυνάμεις του 3ου Ράιχ. Για τον ελληνικό λαό η προμήθεια των αναγκαίων έγινε προβληματική, ενώ λόγω πληθωρισμού (κατακόρυφη πτώση της αξίας του χρήματος) εκμηδενίστηκαν οι μισθοί και τα ημερομίσθια. Και δεν έφταναν οι Γερμανοί, υπήρχε και ο ναυτικός αποκλεισμός από τις βρετανικές δυνάμεις που εμπόδιζαν τη μεταφορά κάθε εμπορεύματος. Η πείνα αρχίζει να θερίζει τον πληθυσμό, γεμίζοντας την Αθήνα με ομαδικούς τάφους.

Στο εργοστάσιο του FIX, ουρές για συσσίτιο.

Ψάχνοντας  στα σκουπίδια για κάτι φαγώσιμο Ι.

Ψάχνοντας  στα σκουπίδια για κάτι φαγώσιμο ΙΙ.
Με κάρο κάθε πρωί μεταφέρονται πτώματα από τους δρόμους.

Η μνήμη ενάντια στη λήθη....

Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Ήτανε θέλημα Θεού, η Πόλη να τουρκέψει...



Και να που η επίσημη εκκλησία της Ελλάδας συνεχίζει το μακραίωνο ρόλο της: Αυτόν της υποβολής της υποταγής, της παθητικότητας, της μοιρολατρίας, του ραγιαδισμού στο ποίμνιό της (δηλαδή στο κοπάδι των προβάτων που εξουσιάζει).
Υπομονή αδερφοί, δείτε τις δυσκολίες της ζωής σαν μια φυσική καταστροφή που σας ήρθε κατακέφαλα (πάλι καλά που δεν έκανε σύνδεση με το τσουνάμι της Ιαπωνίας), υπομονή, πίστη στο Μεγαλοδύναμο, άλλωστε υπάρχει κι η Ανάσταση που με ένα μαγικό τρόπο θα συντελεστεί, υπάρχει και η άλλη ζωή με τις απολαύσεις του παραδείσου. Υπομονή μέχρι να πεθάνετε να δείτε φως.
Ίσως αυτό που βιώνετε τώρα να είναι η πληρωμή για τις αμαρτίες σας (το’ χατε ρίξει στον καταναλωτισμό και στην κραιπάλη, διακοπές θέλατε με διακοποδάνειο; Πληρώστε τώρα, ζοριστείτε και μη διαμαρτύρεστε).
Μη φοβάστε την αδικία, μη φοβάστε τον πόνο. Όσο πιο πολύ πονέσετε στην επίγεια ζωή, τόσο πιο πολλές πιθανότητες έχετε να κλείσετε πρώτο τραπέζι πίστα στην Ουράνια Βασιλεία...
Ο συμπαθής γέροντας, ο επικεφαλής της Ελλαδικής εκκλησίας, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, κατώτερος των περιστάσεων. Άλλη μια φωνή του σάπιου πολιτικοϊδεολογικού συστήματος.
Το οποίο σύστημα όσο δε θα βάζει χέρη στον πλούτο της Εκκλησίας, όσο δε θα πειράζει την κερδοφόρα αυτή μηχανή, δεν χρειάζεται να ανησυχεί για τίποτα.
Θα συνεχίσουν να πορεύονται χέρι- χέρι... Εις τους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Αλλά υπάρχουν και χειρότερα στην πορεία της ελληνικής Ιστορίας: Εκείνοι που αφόρισαν τη Φιλική Εταιρεία...

«Κάτω από το ανέσπερο φως της Αναστάσεως, τα ψεύδη, η υποκρισία και οι απόπειρες παραπλάνησής μας από τα οργανωμένα συμφέροντα, που γεννούν κρίσεις και δοκιμασίες, χλωμιάζουν και αποδυναμώνονται» αναφέρει ο Αρχιεπίσκοπος. «Ο Χριστός αναστήθηκε. Ο θάνατος νικήθηκε» προσθέτει.
«Κανείς δεν μπορεί πια να μας στερήσει την ελπίδα. Οι Έλληνες το γνωρίζουμε αυτό καλύτερα από όλους» συμπληρώνει.
«Όσες φορές το Γένος μας έφθασε στα όρια της εξουθένωσης, η ελπίδα τής Αναστάσεως το ανέδειξε πάλι ρωμαλέο και αναστημένο» αναφέρει ο κ. Ιερώνυμος.
«Ας επαναλάβω, λοιπόν, και εγώ αυτό που είπε ο Αναστημένος Χριστός στις μυροφόρες: «Μη φοβείσθε». Καμία αδικία, καμία ασθένεια, καμία δυσκολία της καθημερινότητας, καμία οικονομική κρίση, καμία αβεβαιότητα για το μέλλον δεν πρέπει να μας φοβίζει. Οι χριστιανοί είναι οι άνθρωποι της Αναστάσεως [...] Μη φοβάστε, λοιπόν, αλλά γίνετε άνθρωποι της Αναστάσεως. Ελάτε να πορευθούμε με θάρρος και ελπίδα στην καινούργια ζωή που μας χάρισε ο αναστημένος Κύριος» συμπληρώνει ο Αρχιεπίσκοπος.

Τηλεφωνική επικοινωνία, με την ευκαιρία των εορτών του Πάσχα είχαν το Μ. Σάββατο ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και αντάλλαξαν αναστάσιμες ευχές.
Ο Αρχιεπίσκοπος ευχήθηκε κουράγιο στον πρωθυπουργό και ευόδωση των προσπαθειών του, ενώ συμφώνησαν να έχουν κατ' ιδίαν συνάντηση, αμέσως μόλις το επιτρέψουν οι υποχρεώσεις τους.
Καλό κουράγιο στον πρωθυπουργό μας. Μέχρι να μας αποτελειώσει...

Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Ανήμερα τη μέρα της αγάπης

Αναμένοντας την Ανάσταση χρόνια τώρα.
Αφηνόμαστε να μας παρασύρει τούτη η άνοιξη που σέρνει μαζί της
μια γλυκιά θλίψη.
Ίσως γιατί ξέρουμε πως κάπου έχει κρυμμένη κείνη την παλιά προφητεία για την προδοσία
πριν το ξημέρωμα...
Αλλά εμείς θα τη ζήσουμε
κι αυτή τη χαμένη άνοιξη.
Κι ας είναι φορές που δεν την αντέχουμε. 

Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Κατακίτρινο παντού.


Η φύση τούτες τις μέρες, όπως κάθε άνοιξη ντυμένη στα κίτρινα.
Ανθισμένα τα σπάρτα, οι ασπάλαθοι και οι μιμόζες. Στις άκρες των δρόμων, στους αγρούς, στους κήπους, παντού.
Ένα κίτρινο λαμπερό, χαρούμενο, φωτεινό. Σαν τον ήλιο.
Κίτρινο. Τα’ αγαπημένο μου χρώμα.
Λουλούδια παντού.
Όπως αυτά που μου κρατούσες κρυμμένα πίσω απ’ την πλάτη σου σαν ένας ντροπαλός έφηβος. Όταν ήρθες να μ’ αποχαιρετήσεις.
Τα κράτησα ξέρεις.
Είναι εδώ, τα βλέπω, τα θαυμάζω.
Είναι στην καρδιά μου, όπως όλα τα’ άλλα.
Όλα αυτά που σε θυμίζουν. Αγαπημένε μου.

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Γιε μου σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου...

Μια μάνα κλαίει, μια μάνα θρηνεί, πάνω απ' το σκοτωμένο παιδί της.
Επιτάφιος.
Το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου γράφτηκε από μια φωτογραφία μιας άγνωστης μάνας που θρηνούσε το νεκρό παιδί της στη μέση του δρόμου, στην ματωμένη απεργία των καπνεργατών το '36.
Ότι πιο συγκλονιστικό έχει γραφτεί για το θέμα αυτό. Για όλες τις μανάδες στην πορεία του χρόνου, σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης που θρηνούν το παιδί τους που κείτεται νεκρό, άδικα. 
Όταν ήμουν μικρή και το πρωτοδιάβασα, το είχα αποστηθήσει ολόκληρο.
Είμαι σίγουρη πως απόψε μαζί με τη Μαρία, δεκάδες μανάδες σε τούτη τη γη θα ντύνουν με λέξεις το σπαραγμό τους.

Σημ. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τον παραλογισμό της χριστιανικής θρησκείας. Την απουσία δηλαδή της γυναίκας από τη θεϊκή οντότητα. Την ανυπαρξία της γυναικείας διάστασης του Θεού.
Μια Αγία Οικογένεια λειψή. Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα (!).
Μια οικογένεια που όπως όλες οι οικογένειες του κόσμου θα 'πρεπε να είχε τη σύνθεση: Πατήρ, Μήτηρ και Υιός.
Γι αυτούς που δημιούργησαν τη θρησκεία τούτη, η Μαρία ήταν απλά το μέσο που έφερε στη ζωή, που έδωσε σάρκα  στην ανθρώπινη διάσταση του Θεού.
Έτσι αποφάσισαν οι θρησκειοκατασκευαστές μετά από πολύ ξύλο και αίμα στην Έφεσσο το 431, όταν την "αποκατέστησαν" ηθικά, δίνοντάς της τον τίτλο της "Θεοτόκου"


Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Παλιόκαιρος ξανά

Το μνημόνιο προέβλεπε μήπως και την κατάργηση της άνοιξης;
Ή την παρουσία της σε δόσεις;
Κάποιοι συνομωτούν εναντίον μας και δε μας αφήνουν να χαρούμε τον ήλιο 
και μια υποψία χαράς...
Βρέχει ξανά.

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Καλό ταξίδι Νίκο, φιλιά στο Ρασούλη!

Μέρες τώρα σιγοτραγουδώ αυτό το τραγούδι. Έχω τους λόγους μου:

«Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει.»

Σήμερα με έπιασε μια απίστευτη θλίψη στην ανάγνωση αυτής της είδησης:
«Ο Νίκος Παπάζογλου ο αγαπημένος μας τραγουδιστής, πέθανε σήμερα το πρωί σε ηλικία 63 ετών έπειτα από άνιση μάχη με τον καρκίνο».

Ο τραγουδιστής που μας συντρόφευε από την εφηβεία μας με τα πιο όμορφα ερωτικά τραγούδια, δεν είναι πια μαζί μας.
Καλό ταξίδι!
Να ‘σαι ήσυχος Νίκο. Τα τραγούδια σου θα μείνουν.

Ο Γάιδαρος και τ’ Άλογο


Τα κοινωνικά αντανακλαστικά φαίνεται να λειτουργούν επιτυχώς ακόμα στη χώρα μας.
Το βλέπω και το ακούω καθημερινά γύρω μου. Από ανθρώπους που νιώθουν χαιρεκακία στην είδηση πως κάποιοι συνάνθρωποί τους, κάποιες άλλες επαγγελματικές ομάδες πλήττονται από τις κυβερνητικές αποφάσεις.  Κι όχι μόνο οι ίδιοι. Κι ας είναι αυτοί οι άνθρωποι φίλοι, συγγενείς ή γείτονες και όχι κάποιοι τύποι φερμένοι από άλλο πλανήτη και άρα αδιάφοροι.
Τούτες οι μέρες,  μας βγάζουν τα πιο ταπεινά μας ένστικτα. «Εμένα μου κόψανε λίγα, αλλά θα χαρώ να κόψουνε του Μιχάλη που δουλεύει στην Εφορία κανένα χιλιάρικο, να μάθει. Που έπαιρνε τόσα λεφτά μέχρι τώρα!» (Ο Μιχάλης είναι φίλος, πίνουνε καφέ και ούζα μαζί).
Εν αναμονή της ισχύος του νέου μισθολογίου πολλοί νιώθουν ήδη χαρά και ικανοποίηση όχι που θα αυξηθεί ο μισθός τους, αλλά που θα μειωθεί του διπλανού.
Αισθάνονται ευχαρίστηση όχι που θα ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, αλλά και ο ίδιος ο γείτονας, αν γινότανε.

Σήμερα σας έχω ένα μύθο του Λαφονταίν. Ανακάλυψα στη βιβλιοθήκη μου ένα αρχαίο βιβλιαράκι που ονομάζεται: «Μύθοι του Λαφονταίν». Εκδόσεις Κοραής, 1929.
(Από κάπου θα το βούτηξα, το ‘χω αυτό με τα βιβλία...)

Ο Γάιδαρος και τ’ Άλογο

Ένα Γαϊδούρι πήγαινε
μ’ έν’ Άλογο μαζί,
ολότελα ξεφόρτωτο,
χαρούμενο πολύ.
Το Γαϊδούρι το καημένο,
ήταν έτσι φορτωμένο
που γυρίζοντας του λέει:
-Σύντροφε πια δε βαστώ,
έλα, σε παρακαλώ,
λίγο να με βοηθήσεις
γιατί θα μετανοήσεις.
Πριν να φτάσουμε στην πόλη
τον κυρ Μέντιο τον χάνεις!
Έλα και μπορείς τη χάρη
που ζητώ να μου την κάνεις.
-Όχι! τ’ Άλογο του κάνει
κι αρχινάει ευτύς να κλάνει.
Όταν όμως το Γαϊδούρι
απ’ το βάρος το μεγάλο
εγονάτισε και ψόφιο
εσωριάστηκε στη γη,
τ’ Άλογο μετανοεί πολύ:
Γιατί φόρτωσαν σ’ εκείνο
του γαϊδάρου το γομάρι,
και του ρίξαν από πάνω
και το ψόφιο του τομάρι.

Στον κόσμο αυτό να βοηθάς
πρέπει το διπλανό σου,
γιατί αν πεθάνει, θα γενεί
το βάρος του, δικό σου.

Καλή σας ημέρα!

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Σταματήστε τους πολέμους! Χρειαζόμαστε ειρήνη. Οι οικονομίες μας βουλιάζουν!


O Gerald Celente τα πήρε στο κρανίο.
Μέσα σ’ ένα τρίλεπτο ο Σελέντε εκφράζει τη δίκαιη οργή του.
Δείτε το!

Μια άλλη αντίληψη του Νόμου της Ζούγκλας.


Ο άνθρωπος με το σπινθηροβόλο βλέμμα του αετού ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, δήλωσε πως η αυτοδικία δεν θα γίνει νόμος του κράτους, σχολιάζοντας τη σύλληψη τριών ατόμων-μελών του κινήματος κατά των διοδίων «Δεν πληρώνω».
Για το περιστατικό που συνέβει στα διόδια της Κορίνθου, ο κος Πεταλωτής είπε πως έχει ήδη πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης και υποστήριξε ότι «όταν έχουμε να κάνουμε με απαράδεκτες, παράνομες και κανιβαλικού τύπου εκδηλώσεις του να εισέρχονται κάποιοι σε ένα αστυνομικό τμήμα για να πάρουν και να καταστρέψουν τις κλήσεις τους, δεν μιλάμε για αυτοδικία αλλά για νόμο της ζούγκλας».

Ένα πράγμα που δεν περνάει από τον υψηλής νοημοσύνης εγκέφαλο του κυρίου αυτού, είναι ότι δεν πρόκειται καν για νόμο τη ζούγκλας, αλλά για πόλεμο κανονικό.
Πόλεμο που μόλις άρχισε....

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Πήξαμε στις επισκέψεις!


Ο Απρίλης φαίνεται να’ ναι  μήνας για βίζιτες. Κάθε καρυδιάς καρύδι, μας επισκέπτεται τελευταίως. Μετά τον ευυπόληπτο κύριο Τζωρτζ Σόρος τώρα μας κουβαλήθηκε και η εκλεκτή μαριονέτα της Λέσχης Μπίλντμπεργκ, ο άνθρωπος που η ίδια του η αδερφή είχε κάνει αφίσα ως κλόουν κατά την προεκλογική περίοδο του Βελγίου, ο κύριος Herman Van Rompuy.

Η νυφίτσα αυτή λοιπόν, συνέστησε στους συντρόφους της κυβέρνησης να συνεχίσουν με έμφαση την εφαρμογή των «συμπεφωνημένων», ανεξαρτήτως κοινωνικών αντιδράσεων, τους ενθάρρυνε ότι μπορούν να πετύχουν το στόχο(;), (ποιο στόχο, να πάμε όλοι στο διάολο και μάλιστα πριν την 21 Δεκεμβριου του 2012).
Παράλληλα επέδειξε «κατανόηση» για τις θυσίες του ελληνικού λαού, (μας συμπαρίσταται ψυχικά) και τέλος στράφηκε στον οικοδεσπότη όπως ορίζει το σαβουάρ βιβρ και του είπε μια καλή κουβέντα: συγχάρηκε και ενθάρρυνε τον Γ. Παπανδρέου, χαρακτηρίζοντας τη στάση του «θαρραλέα». Τον ενέταξε ουσιαστικά στους «πρωθυπουργούς που δείχνουν θάρρος μολονότι γνωρίζουν ότι μπορεί να χάσουν τις εκλογές». (τραγικό ενδεχόμενο για τον ελληνισμό μια τέτοια απώλεια καθώς και για τον ίδιο προσωπικά ο οποίος θα μείνει άνεργος και θα είναι υποχρεωμένος να ασχολείται μόνο με τη γυμναστική...)

Σημ. Η φωτο απεικονίζει αφίσα του Εργατικού Κόμματος Βελγίου (PVDA+, το μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα της χώρας - μαοϊκών τάσεων), όπου ο Βαν Ρομπέι εμφανίζεται ως κλόουν. Στον σχεδιασμό της αφίσας βοήθησε η αδελφή του Βαν Ρομπέι Κριστίνε (Τίνε), νοσοκόμα, συνδικαλίστρια και μέλος του κόμματος. Λέγεται ότι τα δύο αδέλφια διέκοψαν κάθε επαφή μετά την κυκλοφορία της αφίσας. Ωστόσο, η Τίνε δηλώνει, στο ιστολόγιό της, ότι είναι ευτυχισμένη που ο αδελφός της έγινε πρόεδρος της Ένωσης, αλλά θα ήθελε να του θυμίσει ότι "το 2% των πλουσιότερων (Ευρωπαίων) πληρώνουν ως φόρο το 2% του πλούτου τους".

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Κάτι που σου φτιάχνει τη μέρα...

Αλλιώτικα σκαλοπάτια
Κάτι πολύ όμορφο και τρυφερό.
Που σε κάνει να δεις τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία.
Όταν μια μικρή αλλαγή, μπορεί να φέρει μια μεγάλη...
Στην καθημερινή συμπεριφορά σου,  στον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα...
Όταν ανακαλύπτεις ότι μπορείς να επιλέξεις κάτι διαφορετικό, καινούργιο και χαρούμενο...
Κάτι που σου φτιάχνει τη μέρα.

Άνθρωποι και σκουπίδια


Δύο άνθρωποι σκοτώθηκαν και άλλος ένας τραυματίστηκε σοβαρά μετά από συμπλοκή που σημειώθηκε το απόγευμα της Παρασκευής στο ΧΥΤΑ Άνω Λιοσίων.
Σύμφωνα με την αστυνομία, το επεισόδιο ξεκίνησε όταν Πακιστανοί πήγαν να πάρουν υλικά από τα σκουπίδια της χωματερής και στη συνέχεια συγκρούστηκαν με Ρομά.  Οι τσιγγάνοι άνοιξαν πυρ εναντίον τους με κηνυγετικά όπλα με αποτέλεσμα να σκοτώσουν δύο Πακιστανούς και να τραυματίσουν σοβαρά έναν τρίτο.
Τα επεισόδια συνεχίστηκαν στον καταυλισμό των τσιγγάνων, όταν ομοεθνείς των θυμάτων έβαλαν φωτιά στα παραπήγματά τους. Ελευθεροτυπία

Αναρωτιέμαι τελικά τι είναι πιο τραγικό: να σκοτώνονται οι άνθρωποι διεκδικώντας ένα κομμάτι ψωμί ή ένα σωρό σκουπίδια;
Πόση φρίκη μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους στα μαύρα χρόνια που διανύουμε...
Φοβάμαι ότι σε λίγο, τίποτα δε θα μας κάνει εντύπωση πια. Τίποτα. Καμία είδηση. 
Ακόμα κι αν πρόκειται για κανιβαλισμό....

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Η ψυχή μου ταξιδεύει σε χιονιάδες γαληνεύει...

Ένα μικρό διαμαντάκι, από μια τραγουδίστρια που μου ήταν παντελώς άγνωστη, την Έλσα Μουρατίδου.
Επειδή γράφονται και τέτοια τραγούδια σήμερα.
Για ανθρώπους που ονειρεύονται και έχουν ανοιχτή την καρδιά και τα μάτια της ψυχής τους. Ακόμα και σ' αυτές τις γκρίζες μέρες.
Για ένα ταξίδι, στο Αλ- Τάιρ.

Σε σένα, που με αφήνεις να ταξιδέψω στον ωκεανό των ματιών σου.
Που δε φοβάσαι να κάνουμε μαζί αυτό το ταξίδι.
Κι όπου μας βγάλει....
Σε σένα που ήδη με ταξιδεύεις σε χώρους και χρόνους πρωτόγνωρους...

Al-tair     

Στίχοι: Θωμάς Μπέκος
Μουσική: Θωμάς Μπέκος & Ευριπίδης Μπέκος
Ερμηνεία: Έλσα Μουρατίδου


Πήγα βόλτα στον Al-Tair
για να δω ποιος με κοιτάει
στ` ουρανού τις θημωνιές
που δροσίζονται οι ψυχές.

Η ψυχή μου μαγεμένη
στέκει εκστασιασμένη
δεν βρίσκει λόγια να μου πει
όσα πρόλαβε να δει.

Η ψυχή μου ταξιδεύει
σε χιονιάδες γαληνεύει
παίζω μ` άγριους βοριάδες
με τρελές χιονονιφάδες.

Με του ουρανού τ` αστέρια
κάνω ατέλειωτα νυχτέρια
κρατώ την πρώτη ηλιαχτίδα
φυλαχτό στην καταιγίδα.

Στ` όνειρό μου ένα βράδυ
πέφτω σε βαθύ πηγάδι
μαύρη τρύπα με ρουφά
η μέρα ανάστροφα μετρά.

Γυρίζω πίσω σαν φωτιά
έν' αγρίμι που αλυχτά
μέλλον καίω, παρελθόν
με το τώρα να` ναι απόν.

Ανεβαίνω κατεβαίνω
σαν πουλί στον ουρανό
απ` τ` ανώγεια στα κατώγεια
άβυσσο ψάχνω να βρω
λίγο να ξεκουραστώ.
 

«Τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον, από τούτο το αλωνάκι»


Σαν σήμερα τα ξημερώματα της 9ης προς 10η Απριλίου του 1826, οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι του Μεσολογγίου, επιχειρούν τη Μεγάλη τους Έξοδο.
Τούτη τη μέρα η καρδιά μου στο Μεσολόγγι βρίσκεται. 
Στην πολιορκημένη από στεριά και θάλασσα πόλη για έναν ολόκληρο χρόνο. Στις 12.000 ψυχές που άντεξαν. Στην πείνα. Ακόμα κι όταν τους μαύρισε τα μάτια:
«Τα μάτια η πείνα εμαύρισε,  στα μάτια η μάνα μνέει»
Την πείνα που προσπάθησαν να τη χορτάσουν με φύκια, γάτες και αρουραίους. Με ό, τι μπορούσε να φαγωθεί. Οι πολιορκημένοι απ’ τις στρατιές του Κιουταχή και του Ιμπραήμ, Τούρκους κι Αιγύπτιους, 25.000 στρατό υπό τη διοίκηση γαλλικών εγκεφάλων. Έναν πολυεθνικό στρατό που βάλλει με μανία εναντίον των ανυπότακτων:
«Αραπιάς άτι, Γάλλου νους, βόλι Τουρκιάς, τόπι Άγγλου!
Πέλαγο μεγ’ αλίμονο, βαρεί το καλυβάκι.»

Κι οι αδερφοί να σπαράσσονται απ’ τον Εμφύλιο. Τ’ αδερφικά χέρια να χτυπιούνται αναμεταξύ τους.
Και έξω να παραμονεύει η άνοιξη, ο Έρωτας με τον Ξανθό Απρίλη παρέα. Ποιος μπορεί ν’ αντέξει τούτη την άνοιξη σκλάβος;

Αλήθεια, «Αλαφροϊσκιωτε καλέ, για πες απόψε τι ‘δες;
Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!
Χωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να πνένε,
Ουδ
᾿ όσο κάν᾿ η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,
Γύρου σε κάτι ατάραχο π
᾿ ασπρίζει μες στη λίμνη,
Μονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι,
Κι
᾿ όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του».

Και τότε πήραν την απόφαση,  τη νύχτα του Σαββάτου του Λαζάρου προς Κυριακή των Βαΐων, 9 προς 10 Απριλίου, να πραγματοποιήσουν τη Μεγάλη Έξοδο. Αιφνιδιάζοντας και διασπώντας τις γραμμές του εχθρού.
Αποφασισμένοι για όλα, ή να ζήσουν ελεύθεροι ή να πεθάνουν. Τα πάντα είναι έτοιμα:
«Ειν᾿ έτοιμα στην άσπονδη πλημμύρα των αρμάτων
δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά, κι ελεύθεροι να μείνουν
εκείθε με τους αδελφούς, εδώθε με το χάρο».

Άλλωστε, μια τέτοια νύχτα ένας θάνατος αξίζει όσο χίλιοι:
«Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει».

Και τότε ήρθε η προδοσία.
Τούτη τη μέρα η καρδιά μου στο Μεσολόγγι βρίσκεται.
Βλέπει τη σφαγή. Ακούει τις σφαίρες να σφυρίζουν, τις κραυγές απ’ τους τραυματίες, το κλάμα των παιδιών, την οχλοβοή απ’ την οπισθοχώρηση. Νιώθει τον τρόμο και τη φρίκη.
Μυρίζει τον καπνό και την καμμένη σάρκα απ’ τον Ανεμόμυλο και τη μπαρουταποθήκη του Καψάλη. Εκείνους τους ιδανικούς αυτόχειρες που επέλεξαν τα δώσουν τέρμα στη ζωή τους μετά των αλλοφύλων.
Τούτη τη μέρα η καρδιά μου στο Μεσολόγγι βρίσκεται. Μαζί με τους ξένους φιλέλληνες που έδωσαν τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι την Ιερή Πόλη.

Η καρδιά μου αντικρίζει ένα σωρό από ερείπια στη θέση που βρισκόταν μια ημέρα πριν η πόλη και 6.000 γυναίκες και παιδιά να πουλιούνται σαν εμπόρευμα στη Μεθώνη και στα σκλαβοπάζαρα της Κωνσταντινούπολης και της Αλεξάνδρειας.
Τούτη τη μέρα η καρδιά μου στο Μεσολόγγι βρίσκεται.

Τούτη τη μέρα η καρδιά μου στη Γάζα της Παλαιστίνης βρίσκεται.

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

Λιγομίλητο το καινούργιο


Λιγομίλητο το καινούργιο
Δεν του παιρνεις λέξη
Δρομάκι θεοσκότεινο δε λέει που βγάζει

Πελάγη περιπλάνησης απλώνουν τα χέρια τους
Πέφτει αργά κι αβέβαια η νύχτα
όπως χιόνι απάλό, μυστικό... σκοτεινό

Κάποιος επικύρηξε τη συμπόνοια
κι εκείνη η τρελή
πήγε και κρύφτηκε
ακουμπώντας στ' αετώματα παλιών χρόνων
ζωγραφισμένων με φλάουτα και τσιγγάνικα βιολιά

Λιγομίλητο το καινούργιο
και το αύριο ξεψυχισμένο και λιπόψυχο
μιλάει τόσο χαμηλόφωνα
που κανείς δεν ακούει τι λεει

 Κι όμως ο ίσκιος πλάγιασε κιόλας
Κάπου έχει ήδη ξημερώσει
Σε λίγο θα ξέρουμε...