Ιδανικοί αυτόχειρες

Πολλοί συντοπίτες μας (εκτός των κυβερνητικών κύκλων), από αυτούς που είναι διαρκή πνεύματα αντιλογίας, έσπευσαν να κριτικάρουν, να αποδομήσουν ή και να χλευάσουν την επιλογή του αυτόχειρα Δημήτρη Χριστούλα στις 4 Απριλίου.

Προσωπικά ανέκαθεν στεκόμουν με δέος και θαυμασμό απέναντι στους ανθρώπους που αυτοκτονούσαν θέλοντας με την πράξη τους αυτή να συμβολίσουν «κάτι» (κι όχι να εκδικηθούν τη Σούλα που τους εγκατέλειψε)... Επιδιώκοντας με την πιο δραματική και μη αναστρέψιμη ενέργεια αυτή, της αφαίρεσης της ίδιας τους της ζωής, να στείλουν ένα μήνυμα. Κυρίως επειδή γνωρίζω πόσο ισχυρό είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που κρατά τον άνθρωπο γαντζωμένο στη ζωή. Που δυσκολεύει το χέρι το οποίο έχει πάρει εντολή από τον εγκέφαλο να κάνει τη μοιραία κίνηση.

Από το Θεμιστοκλή, τον Αλέξανδρο Κοριζή, μέχρι τον Άρη Βελουχιώτη, τον Κώστα Γεωργάκη ή το Δημήτρη Λιαντίνη.

Η αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα ήταν μια τραγική πράξη αντίστασης, μια ακραία πράξη διαμαρτυρίας σε επίπεδο συμβολισμού, ενάντια στο κατοχικό καθεστώς.

Μια πράξη που σόκαρε την ελληνική κοινωνία και έστρεψε τα μάτια της διεθνούς κοινότητας στην Ελλάδα γιατί πραγματοποιήθηκε στην καρδιά της Αθήνας, λίγα μέτρα από τη Βουλή και κυρίως γιατί ο αυτόχειρας με το σημείωμα που άφησε ξεκαθάριζε τα αίτια της πράξης του.

Δεν ήταν άλλος ένας απελπισμένος από τη φτώχια και την ανέχεια αυτόχειρας, αλλά ένας άνθρωπος που έβαζε τέρμα στη ζωή του στα κρυφά, όπως τόσοι και τόσοι «ανώνυμοι» συνάνθρωποί μας.

Ήταν η πρώτη φορά που ακούστηκε μεταφρασμένο σε ξένες γλώσσες πως η κυβέρνηση που κυβερνά τη χώρα είναι «κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου» και οι πολιτικοί μας «εθνικοί προδότες» που τους αρμόζει το τέλος της λαϊκής οργής του δικτάτορα Μουσολίνι. Κάποιος ανώνυμος μέχρι χτες συμπολίτης μας, το δημοσίευσε στα πέρατα της οικουμένης.  «Υποχρέωσε» τις λέξεις αυτές να περάσουν τα σύνορα.

Το καλοκαίρι που μας πέρασε σε μια ομιλία που παρακολουθούσα, ο ομιλητής αναφέρθηκε κάμποσες φορές στους πολιτικούς που μας κυβερνούν με το χαρακτηρισμό «δωσίλογοι». 

Κάποια στιγμή  ένας ηλικιωμένος, άγνωστος σε μένα παρευρισκόμενος, γύρισε προς το μέρος μου και με ρώτησε:

- Έχεις σκεφτεί ποτέ γιατί τόσον καιρό τώρα ο Παπανδρέου δεν πάει να κάνει αγωγή για συκοφαντική δυσφήμηση και προσβολή εναντίον οποιουδήποτε σχολιαστή, δημοσιογράφου ή απλού πολίτη από αυτούς που τον χαρακτηρίζουν δωσίλογο, όλον αυτό τον καιρό; Είναι ένας βαρύς  χαρακτηρισμός, εξύβριση εναντίον ενός τέτοιου κύρους θεσμικού προσώπου, του ίδιου του πρωθυπουργού.

- Δεν το έχω σκεφτεί, του απαντώ διστακτικά, γιατί η αλήθεια είναι ότι δε με είχε απασχολήσει το ερώτημα.

- Γιατί, μου απάντησε ο ηλικιωμένος κύριος, ο Παπανδρέου δεν είναι ηλίθιος,  δεν ρισκάρει την πιθανότητα να βρεθεί Έλληνας δικαστής ο οποίος θα απαλλάξει απ’ την κατηγορία τον κατηγορούμενο. Να τον αθωώσει. Και τότε θα του μείνει για πάντα η ρετσινιά του δωσίλογου. Και με τη βούλα. Με επίσημο έγγραφο!

«Ο πατέρας μου δεν αυτοκτόνησε, διερράγη μέσα στην καρδιά της πόλης για να σπάσει τη σιωπή»…

Κραυγή αφύπνισης ήταν η αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα στην πλατεία Συντάγματος στις 4 Απριλίου, τονίζει στα «Επίκαιρα» η κόρη του Έμμυ Χριστούλα, σε μια συνέντευξη-χείμαρρο, μια κατάθεση ψυχής...

Για την επιλογή του πατέρα της να δώσει τέλος στη ζωή του στο Σύνταγμα η κόρη του λέει: «Η επιλογή είναι απολύτως συμβολική. Ο συμβολισμός προσθέτει επιπλέον διαστάσεις στο γεγονός, ενώ ταυτόχρονα το μετατρέπει σε ανοιχτό θέαμα για το μέλλον».

Και προσθέτει: «Με την έννοια αυτή ο Δημήτρης Χριστούλας δεν αυτοκτόνησε αλλά διερράγη όπως πολύ εύστοχα διάβασα σε ένα κείμενο. Διερράγη μέσα στην καρδιά της πόλης για να σπάσει τη σιωπή. Διερράγη μπροστά στην Βουλή, δακτυλοδείχνοντας όλους αυτούς που τη μετέτρεψαν σε επικυρωτικό σώμα έξωθεν και άνωθεν εντολών».

Χαρακτηρίζει την πράξη του πατέρα της βαθύτατη πολιτική υπογραμμίζοντας πως «στην πατρίδα μας σήμερα η κυβέρνηση των πραιτοριανών σκοτώνει τα αυτονόητα. Την αξιοπρέπεια, το ήθος, τη λογική, το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή».

«Σε μία τέτοια κατάσταση» τονίζει η κόρη του αυτόχειρα, «η αυτοκτονία για κάποιους φαίνεται αυτονόητη όχι σαν φυγή αλλά σαν κραυγή αφύπνισης. Μία κραυγή αφύπνισης με πολλαπλούς όμως αποδέκτες».