Το μυστικό του 8χρονου

‘Ενας φίλος σήμερα μου έστειλε στο μέιλ μου την παρακάτω τρυφερή και συγκινητική ιστορία. Θεώρησα καλό να τη μοιραστώ μαζί σας:

«Άφωνη έμεινε δασκάλα σε Δημοτικό Σχολείο κοινότητας των Κοκκινοχωρίων στην Πάτρα, όταν πριν λίγες μέρες ανακάλυψε το μυστικό ενός οκτάχρονου μαθητή της. Μέχρι εκείνη τη μέρα, το υπέροχο μυστικό, μοιραζόταν ο οκτάχρονος με συνομήλικο συμμαθητή και φίλο του.
Σύμφωνα με το «the best.gr», ο φίλος του οκτάχρονου, όπως ανέφερε η δασκάλα του με την παράκληση να τηρηθεί απόλυτη εχεμύθεια, είχε πατέρα άνεργο και φαίνεται ότι μια μέρα, είπε στον οκτάχρονο φίλο του, πως σε λίγες μέρες η μαμά του δε θα είχε υλικά να του φτιάχνει σάντουιτς για το σχολείο και ήταν στεναχωρημένη.
Ο οκτάχρονος, όπως είπε στη δασκάλα του, χωρίς να πει στη μητέρα του το γιατί, της ζήτησε να του κόβει το σάντουιτς στη μέση, για να… μπορεί να το τρώει πιο εύκολα.

Στην πραγματικότητα όμως, εδώ και βδομάδες, κάθε μέρα ο οκτάχρονος έδινε το μισό του σάντουιτς στο φίλο του. Κάθονταν στο παγκάκι στην πίσω μεριά του σχολικού γηπέδου στο διάλειμμα, μοίραζαν το σάντουιτς και έτρωγαν μαζί.
Μια μέρα η δασκάλα τους, το πρόσεξε και τις επόμενες δυο μέρες τα παρακολούθησε. Την τρίτη μέρα, την περασμένη Δευτέρα, δεν κρατήθηκε. Τους πλησίασε και απλά τους έσφιξε στην αγκαλιά της.
Η δασκάλα κράτησε το μυστικό των δύο οκτάχρονων και όπως είπε, νιώθει μεγάλη χαρά που έχει στην τάξη της ένα τέτοιο μαθητή».

Στην ανάγνωση της ιστορίας αυτής, μου ήρθαν δύο εικόνες στο μυαλό μου:

Η εικόνα του Χ. ενός μαθητή της 4ης Δημοτικού που κάποτε ερχόταν σπίτι μου για να τον διαβάσω. Μια μέρα από τις πολλές που αισθανόταν την ανάγκη να μου εξομολογηθεί πράγματα καθώς με θεωρούσε "φίλη" του και με εμπιστευόταν, μου είπε το εξής περιστατικό: Ο φίλος του ο Μιχάλης ένας συμμαθητής του που δε χώνευαν οι δικοί του, καθώς τον θεωρούσαν «κακή επιρροή» για το παιδί τους, κάθε μέρα τον κερνούσε ένα μπουκαλάκι νερό. Ο Χ. αισθανόταν υποχρεωμένος στο φίλο του, ταυτόχρονα με την ευγνωμοσύνη που ένιωθε. Και ντρεπόταν αφάνταστα που οι γονείς του δεν ήθελαν να κάνει παρέα μαζί του. Δεν τολμούσε όμως να τους αποκαλύψει το μυστικό που μοιράζονταν τα δυο παιδιά. Όταν τον ρώτησα γιατί δεν αγοράζει εκείνος το καθημερινό του νερό, μου αποκάλυψε πως οι γονείς του (τρομεροί τσιγκούνηδες), δεν του έδιναν ποτέ του χαρτζιλίκι να κρατά στο σχολείο. Του προμήθευαν το καθημερινό του κολατσιό από το σπίτι.

Δεν τόλμησα ποτέ να το αναφέρω στους γονείς το περιστατικό αυτό που πλήγωνε τη ψυχή του παιδιού τους,  ούτε να τους παρακαλέσω όπως θα ήθελα να του προμηθεύουν και νερό από το σπίτι να μην κορακιάζει το παιδί τόσες ώρες ή να του δίνουν παραπανίσιο κολατσιό να κεράσει κι αυτός μερικές φορές το συμμαθητή του για να του ανταποδώσει τη χάρη και να μην αισθάνεται άσχημα. Οι γονείς ήταν τόσο ζώα που το πιθανότερο που θα έκαναν θα ήταν να μαλώσουν το παιδί τους που δεχόταν τόσο καιρό το κέρασμα, (άσε που θα αποδεικνυόταν με στοιχεία! πως ο κανακάρης τους  εξακολουθούσε να κάνει παρέα με τον «αχώνευτο»).

Η άλλη εικόνα που μου ήρθε στο νου, είναι από πολύ παλιά. Τότε που δυο κολλητές συμμαθήτριες της 2ας και 3ης Λυκείου κάθονται σε ένα σκαλοπάτι του σχολειού τους στο διάλλειμα. Η μία από τις δύο η Χαρά, κόβει στα δύο το σάντουιτς που έχει μόλις αγοράσει από το κυλικείο του Λυκείου και προσφέρει το μισό στην άλλη. Κάθε μέρα. Για δυο χρόνια. Χωρίς να ρωτήσει καν την άλλη. Για κείνη είναι μια φυσιολογική και επαναλαμβανόμενη συνήθεια. Το καθημερινό της σάντουιτς στη μέση. Ή ένα σακουλάκι πατατάκια. Που τρώει μια μπουκιά και προσφέρει έπειτα το σακουλάκι στην κολλητή της. Μέχρι να τελειώσουν. Που λέει καθημερινά μόλις χτυπήσει το κουδούνι, στη φιλενάδα της: «Πάμε να φάμε». Έτσι απλά.

Η άλλη είχε χαρτζιλίκι. Ίδιο με το δικό της περίπου. Όμως προτιμούσε να μαζεύει κάθε μήνα το χαρτζιλίκι της κέρμα με κέρμα μέχρι να συμπληρωθεί το κατάλληλο ποσό για να αγοράσει βιβλία. Η πνευματική τροφή ήταν για κείνο το αλλόκοτο κορίτσι που ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας μια μέρα, πιο σημαντική από την υλική τροφή. Η Χαρά το γνωρίζει αυτό.Ούτε το κρίνει, ούτε το σχολιάζει.

Εκείνο το κορίτσι που δεχόταν το κομμένο στη μέση σάντουιτς καθημερινά ή τα πατατάκια που τα βαζαν στη μέση και τα τρωγαν μέχρι να τελειώσουν και να μείνει το αλάτι στον πάτο κι έγλειφαν μετά τα δαχτυλά τους ηδονικά, αυτό το κορίτσι που  είχε «υιοθετήσει» η Χαρά, εκείνα τα χρόνια της αθωότητας, ήμουν εγώ.

Δεν με είχε απασχολήσει μέχρι σήμερα, το γεγονός αν γνώριζαν οι γονείς της Χαράς, αυτή τη χειρονομία της κόρης τους...