Κάπου υπάρχει ένα νησί...

Κάπου υπάρχει ένα νησί...
Κάπου υπάρχει ένα νησί....

Κυριακή 8 Απριλίου 2012

Το μυστικό του 8χρονου


‘Ενας φίλος σήμερα μου έστειλε στο μέιλ μου την παρακάτω τρυφερή και συγκινητική ιστορία. Θεώρησα καλό να τη μοιραστώ μαζί σας:

«Άφωνη έμεινε δασκάλα σε Δημοτικό Σχολείο κοινότητας των Κοκκινοχωρίων στην Πάτρα, όταν πριν λίγες μέρες ανακάλυψε το μυστικό ενός οκτάχρονου μαθητή της. Μέχρι εκείνη τη μέρα, το υπέροχο μυστικό, μοιραζόταν ο οκτάχρονος με συνομήλικο συμμαθητή και φίλο του.
Σύμφωνα με το «the best.gr», ο φίλος του οκτάχρονου, όπως ανέφερε η δασκάλα του με την παράκληση να τηρηθεί απόλυτη εχεμύθεια, είχε πατέρα άνεργο και φαίνεται ότι μια μέρα, είπε στον οκτάχρονο φίλο του, πως σε λίγες μέρες η μαμά του δε θα είχε υλικά να του φτιάχνει σάντουιτς για το σχολείο και ήταν στεναχωρημένη.
Ο οκτάχρονος, όπως είπε στη δασκάλα του, χωρίς να πει στη μητέρα του το γιατί, της ζήτησε να του κόβει το σάντουιτς στη μέση, για να… μπορεί να το τρώει πιο εύκολα.

Στην πραγματικότητα όμως, εδώ και βδομάδες, κάθε μέρα ο οκτάχρονος έδινε το μισό του σάντουιτς στο φίλο του. Κάθονταν στο παγκάκι στην πίσω μεριά του σχολικού γηπέδου στο διάλειμμα, μοίραζαν το σάντουιτς και έτρωγαν μαζί.
Μια μέρα η δασκάλα τους, το πρόσεξε και τις επόμενες δυο μέρες τα παρακολούθησε. Την τρίτη μέρα, την περασμένη Δευτέρα, δεν κρατήθηκε. Τους πλησίασε και απλά τους έσφιξε στην αγκαλιά της.
Η δασκάλα κράτησε το μυστικό των δύο οκτάχρονων και όπως είπε, νιώθει μεγάλη χαρά που έχει στην τάξη της ένα τέτοιο μαθητή».

Στην ανάγνωση της ιστορίας αυτής, μου ήρθαν δύο εικόνες στο μυαλό μου:
Η εικόνα του Χ. ενός μαθητή της 4ης Δημοτικού που κάποτε ερχόταν σπίτι μου για να τον διαβάσω. Μια μέρα από τις πολλές που αισθανόταν την ανάγκη να μου εξομολογηθεί πράγματα καθώς με θεωρούσε "φίλη" του και με εμπιστευόταν, μου είπε το εξής περιστατικό: Ο φίλος του ο Μιχάλης ένας συμμαθητής του που δε χώνευαν οι δικοί του, καθώς τον θεωρούσαν «κακή επιρροή» για το παιδί τους, κάθε μέρα τον κερνούσε ένα μπουκαλάκι νερό. Ο Χ. αισθανόταν υποχρεωμένος στο φίλο του, ταυτόχρονα με την ευγνωμοσύνη που ένιωθε. Και ντρεπόταν αφάνταστα που οι γονείς του δεν ήθελαν να κάνει παρέα μαζί του. Δεν τολμούσε όμως να τους αποκαλύψει το μυστικό που μοιράζονταν τα δυο παιδιά. Όταν τον ρώτησα γιατί δεν αγοράζει εκείνος το καθημερινό του νερό, μου αποκάλυψε πως οι γονείς του (τρομεροί τσιγκούνηδες), δεν του έδιναν ποτέ του χαρτζιλίκι να κρατά στο σχολείο. Του προμήθευαν το καθημερινό του κολατσιό από το σπίτι.
Δεν τόλμησα ποτέ να το αναφέρω στους γονείς το περιστατικό αυτό που πλήγωνε τη ψυχή του παιδιού τους,  ούτε να τους παρακαλέσω όπως θα ήθελα να του προμηθεύουν και νερό από το σπίτι να μην κορακιάζει το παιδί τόσες ώρες ή να του δίνουν παραπανίσιο κολατσιό να κεράσει κι αυτός μερικές φορές το συμμαθητή του για να του ανταποδώσει τη χάρη και να μην αισθάνεται άσχημα. Οι γονείς ήταν τόσο ζώα που το πιθανότερο που θα έκαναν θα ήταν να μαλώσουν το παιδί τους που δεχόταν τόσο καιρό το κέρασμα, (άσε που θα αποδεικνυόταν με στοιχεία! πως ο κανακάρης τους  εξακολουθούσε να κάνει παρέα με τον «αχώνευτο»).

Η άλλη εικόνα που μου ήρθε στο νου, είναι από πολύ παλιά. Τότε που δυο κολλητές συμμαθήτριες της 2ας και 3ης Λυκείου κάθονται σε ένα σκαλοπάτι του σχολειού τους στο διάλλειμα. Η μία από τις δύο η Χαρά, κόβει στα δύο το σάντουιτς που έχει μόλις αγοράσει από το κυλικείο του Λυκείου και προσφέρει το μισό στην άλλη. Κάθε μέρα. Για δυο χρόνια. Χωρίς να ρωτήσει καν την άλλη. Για κείνη είναι μια φυσιολογική και επαναλαμβανόμενη συνήθεια. Το καθημερινό της σάντουιτς στη μέση. Ή ένα σακουλάκι πατατάκια. Που τρώει μια μπουκιά και προσφέρει έπειτα το σακουλάκι στην κολλητή της. Μέχρι να τελειώσουν. Που λέει καθημερινά μόλις χτυπήσει το κουδούνι, στη φιλενάδα της: «Πάμε να φάμε». Έτσι απλά.
Η άλλη είχε χαρτζιλίκι. Ίδιο με το δικό της περίπου. Όμως προτιμούσε να μαζεύει κάθε μήνα το χαρτζιλίκι της κέρμα με κέρμα μέχρι να συμπληρωθεί το κατάλληλο ποσό για να αγοράσει βιβλία. Η πνευματική τροφή ήταν για κείνο το αλλόκοτο κορίτσι που ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας μια μέρα, πιο σημαντική από την υλική τροφή. Η Χαρά το γνωρίζει αυτό.Ούτε το κρίνει, ούτε το σχολιάζει.
Εκείνο το κορίτσι που δεχόταν το κομμένο στη μέση σάντουιτς καθημερινά ή τα πατατάκια που τα βαζαν στη μέση και τα τρωγαν μέχρι να τελειώσουν και να μείνει το αλάτι στον πάτο κι έγλειφαν μετά τα δαχτυλά τους ηδονικά, αυτό το κορίτσι που  είχε «υιοθετήσει» η Χαρά, εκείνα τα χρόνια της αθωότητας, ήμουν εγώ.
Δεν με είχε απασχολήσει μέχρι σήμερα, το γεγονός αν γνώριζαν οι γονείς της Χαράς, αυτή τη χειρονομία της κόρης τους...

19 σχόλια:

  1. Η πνευματική τροφή ήταν για κείνο το αλλόκοτο κορίτσι που ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας μια μέρα, πιο σημαντική από την υλική τροφή. Η Χαρά το γνωρίζει αυτό.Ούτε το κρίνει, ούτε το σχολιάζει.
    Η μεγαλύτερη ικανοποίηση γι' αυτή την κοπέλα, την Χαρά, πρέπει να είναι η επίγνωση πως η φίλη της πραγματοποίησε τ' όνειρό της!
    Α.Β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. υπάρχει ακόμα κάτι που δεν έχει χαθεί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Άστα αυτά Ανατολή... κραταγες τα λεφτά για βιβλία... σιγά! Είμαι σίγουρος ότι απο τότε μάζευες χρήματα για να πληρώσεις το χαράτσι και να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα!
    Την αγάπη μου και την καλησπέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτό που θυμάμαι είναι τη Χαρά να με διατάζει επιτακτικά να με ταίσει. Ήταν τύπος που δε σήκωνε και πολλά πολλά. Σου κατέβαζε σφαλιάρα και έβλεπες το Χριστό φαντάρο, άμα της έφερνες αντίρηση. ΠΟΤΕ δεν άφησε να εννοηθεί ότι μου κάνει χάρη ή ότι με λυπόταν.
    Εμένα εκείνο το ονειροπαρμένο πλάσμα που στα διαλείμματα καθόταν σε μια γωνιά και ονειροπολούσε ποιητές, ξανθούς πρίγκιπες ή έναν κόσμο καλύτερο. (Όποτε δεν έπαιρνε από πίσω τους καθηγητές να τους πρήξει με τις δεκάδες απορίες της επί του μαθήματος)

    Κωσταντή, τα φιλιά μου στο Φιόρο του Λεβάντε! (Ελπίζω να μην σε βρήκε βροχή, ακόμα δεν έφτασες...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Και οι τρεις ιστορίες σου μου είναι συγκλονιστικές... η πρώτη με έκανε και βούρκωσα...
    Αχ Ανατολή μου... αχ... πόσο χαίρομαι που γνώρισα κι εγώ εκείνο το αλλόκοτο κορίτσι... :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλημέρα ονειροπαρμένο μου κορίτσι!
    γι'αυτό σε αγαπάμε...

    Ιππολύτη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αλαφροίσκιωτη ήσουν πάντα, έτσι;
    :-)

    Εγώ πάλι επειδή ως παιδί ήμουν πιο ευκατάστατος από τα περισσότερα παιδιάκια του σχολείου ήμουν στην άλλη θέση: αυτού που έδινε.

    Θυμάμαι ένα παιδί ένα χρόνο μικρότερο που ήταν φτωχό και μια μέρα μου ζήτησε να φάει ένα κομμάτι από την τυρόπιτά μου.
    Εγώ αντ' αυτού του αγόρασα μια τυρόπιτα.
    Την επόμενη μέρα, την ώρα που ήμουν στην ουρά στο κυλικείο, τον βλέπω λίγα μέτρα παραδίπλα να κοιτάει προς το κυλικείο.
    Του αγόρασα πάλι μια τυρόπιτα.
    Για καιρό λοιπόν, όταν πήγαινα στο κυλικείο αγόραζα δυο τυρόπιτες. Δεν ηταν φίλος μου, αλλά τον συμπαθούσα.

    Αλλά πριν με κατατάξετε στους "αγίους" θα σας πω πώς σταμάτησα να του δίνω.
    Μια μέρα έτυχε να μην εχω λεφτά πάνω μου και πήρα μόνο μια τυρόπιτα για μένα.
    Έρχεται λοιπόν το παιδάκι εκείνο και με επιτακτικό ύφος μου ζητάει τυρόπιτα.
    Εγώ του λέω "Δεν έχω σήμερα. Αλλη φορά".
    Αυτός επέμενε και μου το ζήτησε με ύφος που το θεώρησα προσβλητικό.
    Ε, από την επόμενη μέρα, αν και είχα λεφτά, δεν του ξαναέδωσα ποτέ τυρόπιτα.
    Η κίνησή μου ήταν ειλικρινής και όταν του έδινα και όταν σταμάτησα να του δίνω.

    Θεώρησα ότι έσπασε τον μεταξύ μας "κώδικα" όταν μου φέρθηκε έτσι και με ξενέρωσε.
    Και επειδή ακριβώς όσο του έδινα δεν το έκανα από... μεγαλοψυχία ή από φιλανθρωπία αλλά επειδή γούσταρα να του δίνω, όταν σταμάτησα να γουστάρω τη διαδικασία, δεν του ξαναέδωσα και του εξήγησα και το λόγο.
    Εκείνος τότε σταματησε και να μου μιλάει...


    Ο καλύτερός μου φίλος, πάλι, είχε και έχει πάντα "κόλλημα" με τη μεγάλη ζωή, με τη γκλαμουριά κλπ. ενω ταυτόχρονα ποτέ δεν είχε φράγκο.
    Κι όποτε είχε, αντί να το χρησιμοποιήσει να πάμε καμιά βόλτα, προτιμούσε να αγοράσει πανάκριβα -για τα μέτρα μου- παπούτσια, ρούχα, παιχνίδια κλπ.
    Κι έτσι πάντα έμενε και μένει ρέστος.
    Συχνά, ακόμη κι σήμερα, του λείπει ένα 10ευρω να πάμε μια βόλτα. (βενζίνη, καφές, τσιγάρα)
    Ξέρει πώς να μου το ζητήσει και του το δίνω με όλη μου την καρδιά.
    Πολλές φορές δε μου ζητάει, αλλά καταλαβαίνω ότι δεν έχει και του λέω "βαρέθηκα στο σπίτι. κερνάω καφέ και βενζίνη. πάμε!"
    Αυτός τσινάει και δε θέλει να παίρνει, αλλά τον πηγαίνω με το ζόρι.
    Συνήθως μου τα επιστρέφει μόλις βρει.
    Όταν δεν τα επιστρέφει κάνω πως τα "ξεχνάω" κι όταν πάει να μου το θυμίσει του λέω "μου τα επέστρεψες ρε μαλάκα! δε θυμάσαι προ ημερών που μου τα έδωσες; Καλά, χάζεψες;"
    Έτσι, για να τον βγάλω από τη δύσκολη θέση.


    Το "Δούναι και λαβείν" για μένα έχει κάποιους ηθικούς νόμους.
    Και για τις δύο πλευρές. Και γι αυτόν που δινει και γι αυτόν που λαμβανει.
    Η παραβίασή τους από οποιαδήποτε πλευρά χαλάει τη διαδικασία, οπότε εκεί πρέπει να σταματήσει γιατί μετά το φιλικό πάρε-δώσε καταντά αναγκαστικό αλισβερίσι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μαζέστιξ εσένα το παιδί αυτό που του αγόραζες τυρόπιττα επειδή το γούσταρες, αντιπροσωπεύει αυτούς που λένε:
    Δώσε θάρρος στο χωριάτη, να σ' ανέβει και στην πλάτη. ....

    Δεν είναι τυχαία αυτή η παροιμία, σημαίνει ότι η ανθρώπινη φύση είναι άπληστη και αχάριστη... τις περισσότερες φορές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μαριάννα, και μια και εγώ είμαι επίσης χωριάτης, αντέδρασα αναλόγως...
    Δε διεκδικώ και πιστοποιητικά αγιότητας εξάλλου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αγαπημένοι μου φίλοι,
    έχω να σας κάνω μία επισήμανση: Η ΧΑΡΑ ειναι το ΤΙΜΩΜΕΝΟ πρόσωπο της ανάρτησης, όχι η αφεντιά μου!!!

    Μαριάννα, αν εσύ αισθάνεσαι χαρά που γνώρισες την ταπεινή μου ύπαρξη, εγώ αισθάνομαι τιμή, για σένα.

    Ματζέστιξ, ώστε κονομημένος, ε; Και γεναιόδωρος τύπος, δείγμα υπό εξαφάνιση...Πάντα μου λοιπόν έλεγα ότι μου φαινόσουν ένα εξαιρετικό παιδί και θα χαιρόμουν αφάνταστα να σε γνωρίσω. Τι ευαισθησία που αποπνέουν τα γραπτά σου, πάθος, τρυφερότητα, τι ομορφιά ψυχής! Πάω στοίχημα ότι διαθέτεις και αρρενωπή γοητεία... Ότι το έχεις όλο το πακέτο.
    Τι λες γωριζόμαστε από κοντά;
    Χα,χα,χα!!!
    Καλέ μην γράφεις τέτοια στο Δίκτυο, σούρνονται και παραδόπιστα θηλυκά στην πιάτσα!!!
    Και μετά θα κλαις και θα τραγουδάς φάλτσα, τύφλα στις τσουκουδιές: "Στην υγειά της αχάριστης!.."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανατολή, δεν είμαι κονομημένος!
    Απλά ως παιδί ήμουν πάνω απ το μέσο όρο!
    (κάτσε, μην παρακολουθεί τα σχόλια ο Μπένι και με τσακώσει!)
    :-)

    Και φυσικά έχω όλο το πακέτο!
    Βέβαια, αυτή τη στιγμή με έχει πακετάρει άλλη.
    Αλλά επειδή ποτέ δεν ξέρεις, και επειδή "αι γυναίκαι είναι άπισται" (που έλεγε κι ο Ζίκος-μπακαλόγατος), στείλε μου ένα βιογραφικό να σ'έχω στα υπ' όψιν...
    :-)

    Τα λατρεύω τα παραδόπιστα θηλυκά!
    Ειδικά τη στιγμή που σ έχουν επράσει για κονομημένο και τους λες να πληρώσουν τον καφέ "Γιατί δεν έχεις μετρητά μαζί σου"!

    Και τέλος, δεν τραγουδάω φάλτσα!
    Μέσα το πακέτο βάλε και ότι παίζω κιθάρα, μπουζούκι και κάτι ψιλά πλήκτρα και τραγουδάω αξιοπρεπώς!

    (Βλέπω μετά από τα σχόλια αυτής της ανάρτησης, οι μετοχές μου να εκτοξεύονται και να συνωστίζονται στην πόρτα μου θηλυκές αιθέριες υπάρξεις!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Άλλος επαρμένος μας βρήκε από 'δω!!!!
    Βρε, κόψε κάτι από τη λίστα!!! Έτσι μας έχει βγει κακό όνομα σε μας τους Κρητικούς!
    Το "φάλτσα" πήγαινε στο "μεθυσμένος". Έχεις ακούσει ποτέ κάναν μεθυσμένο να τραγουδάει μελωδικά; Για ηχογράφησε τη φωνή σου σε παρόμοια περίπτωση!
    Anyway, τυχερή η τύπισσα! Αν σε πάρει πρέφα όμως πως καμακιάζεις ιντερνετικώς, την έβαψες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Κιθάρα, μπουζούκι και πλήκτρα... ?? !!! και τραγούδι;; όλα τα λεφτάαα!!!
    :)))))))))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ματζεστιξούλη,
    η Μαριάννα αν δεν κάνω λάθος έχει κόρη. Ήδη σε στάμπαρε για υποψήφιο γαμπρό!!!

    Άσχετο: Θυμάμαι τη γεύση που είχαν εκείνα τα πατατάκια που τρώγαμε παιδιά. Καμία σχέση με τα σημερινά που είναι ξερά και στεγνά σα χαρτί, ομοιόμορφα και τα πιο πολλά από πολτό πατάτας.. Κείνα ήταν από φλούδες πραγματικής πατάτας τηγανισμένα σε μπόλικο λάδι που το ένιωθες στο στόμα και είχαν φουσκάλες από το τηγάνισμα. Μοσχοβολούσαν πατατίλα και λαδίλα. Υπέροχα! Γλείφαμε τα δάχτυλα μας συνεχώς.
    Έμοιαζαν με αυτά που μας έφτιαχναν οι μαμάδες μας σπίτι.
    Δεν θυμάμαι μάρκα, ελληνικής κατασκευής ήταν πάντως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. μμμμμμμμμμμ.......... τι τα θυμήθηκες Άνατολή μου τα ...πατατάκια μας;; ναι ελληνικής κατασκευής ήταν... ούτε εγώ θυμάμαι μάρκα τους...

    όσο για την ...κόρη... βουλωμένο γράμμα ...διαβάζεις ;))))))) χαχαχαααα!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαριάννα μου,
      και τα πατατάκια μας, έπεσαν θύματα της λαίλαπας των πολυεθνικών. Που δεν άφησαν όρθιο τίποτε ελληνικό στο διάβα τους. Ούτε αυτές τις επιχειρήσεις που τυποποιούσαν ή κατασκεύαζαν τρόφιμα από τα σπλάχνα της ελληνικής γης. Που είχαν κάνει τη χώρα μας, μέχρι πριν από μερικά χρόνια να έχει πλήρη διατροφική επάρκεια.
      Σήμερα τρεφόμαστε από το σκουπιδαριό των πολυεθνικών Σούπερ Μάρκετ, που ο Θεός ξέρει τι δηλητήρια και φάρμακα περιέχουν...
      Μακάρι να εμπνευστούμε από ένα καινούργιο όραμα, ένα όραμα που εκτός των άλλλων θα περιέχει την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, στις κοινότητες, στις τοπικές κοινωνίες, στον πρωτογενή τομέα κλπ.
      Που θα δώσει ελπίδα στη ρημαγμένη από την Κατοχή χώρα.
      Αμαρτία είναι σε μια χώρα που έχει διατροφική αυτονομία κατά 97%, οι άνθρωποί της να πεθαίνουν από την πείνα. Τι στην οργή, θα μεταμορφωθούμε σε Αφρική;

      Διαγραφή
  16. Αυτό που οραματίζεσαι Ανατολή μου είναι δυνατόν να γίνει αρκεί να πιστέψουν σ' αυτό άνθρωποι έντιμοι, πατριώτες και όχι άπληστοι. Ρίξε μια ματιά σ' αυτό εδώ:

    http://enomenoiblogers.blogspot.com/2012/04/blog-post_6476.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ανατολή, γιατί νομίζεις πως στηρίζω την ανωνυμία στα blogs?
    Για πολιτικούς λόγους;
    Μπααα!
    Μα για το καμάκι φυσικά!

    :-)

    Είδες όμως; Μόλις εξέθεσα το... πακέτο μου, μετονομάστηκα σε... Μαζεστιξούλη!
    Ααααχ, γυναίκες! Αδιόρθωτες!


    Έχει κόρη η Μαριάννα;
    Θα είναι πολύ μικρή λογικά...
    Είπαμε να καμακώνουμε, αλλά μην πάμε και μέσα!

    Μαριάννα, μπορείς να κοιμάσαι ήσυχη!
    Κρατάω τα προσχήματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. αχαχαχα!!!! Μαζέστιξ μου, μπες κάτω από το κοφίνι, να περιμένεις να μεγαλώσει...

    Όσο για το ότι κρατάς τα προσχήματα, γι' αυτό ήμουν σίγουρη!!
    Έχεις χαρακτήρα και τον δείχνεις... μην ανησυχείς... ;))

    ΑπάντησηΔιαγραφή