Τσίρκο

Με αφορμή το τελευταίο περιστατικό με τις δηλώσεις Jean-Claude Juncker, έχω να παρατηρήσω τα εξής: Βλέπω καθημερινά την πλήρη γελιοποίηση ενός πρωθυπουργού και της κουστωδίας του με τα συνεχή και ασύστολα ψεύδη που εκτοξεύει κατά καιρούς. Ψέματα, παραμύθια, παιδαριώδεις φράσεις, κοινές μπούρδες που όταν εκστομίζονται από έναν απλό πολίτη περνούν στο ντούκου και προκαλούν απλώς θυμηδία, αλλά όταν εκστομίζονται από τον πρωθυπουργό μιας χώρας, τότε το θέαμα καταντάει θλιβερό. Και το τραγικό είναι να βλέπεις ότι εκτός από τον ίδιο κι ένα σωρό παρατρεχάμενους του, (υπουργούς, δημοσιογράφους και άλλους), να προσπαθούν να συμμαζέψουν τα ασυμάζευτα, να δικαιολογήσουν, να απολογηθούν για λογαριασμό του Μεγάλου Τιμονιέρη. Θλιβερή κουστωδία. Παμπούκης, Πεταλωτής, Παπακωνσταντίνου και ένα σωρό άλλοι να προσπαθούν να κάνουν το μαύρο άσπρο, να αποστραβώσουν τον κόσμο μετά από κάθε ρουκέτα που εκτοξεύει ο κύριος τους. «τα λεφτά υπάρχουν», εννοούσε: «πού πήγαν τα λεφτά», «εμείς ποτέ δεν είπαμε ότι δε θα πάμε στο ΔΝΤ», «δε θα μειωθούν οι μισθοί». «δε θα αυξηθούν τα όρια συνταξιοδότησης», «δε γνωρίζαμε για το ακριβές μέγεθος του χρέους», «δε θα χρεοκοπήσουμε», «δεν εννοούσε ο Juncker το σημερινό πρωθυπουργό, τον προηγούμενο εννούσε, τον πρό-προηγούμενο, το Σημίτη εννοούσε»… Ψέματα, ψέματα, ψέματα. Συνειδητά και ασύστολα. Λες και απευθύνονται σε ανθρώπους με αλτσχάιμερ ή λοβοτομή.

Ζούμε την πλήρη αυτογελιοποίηση του θεσμού του Πρωθυπουργού.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα αυτός ο κύριος που παριστάνει τον πρωθυπουργό στις μέρες μας, στη συγκεκριμένη περίπτωση μου θυμίζει την Τζούλια. (την Τζούλια, ντε, αυτή με την τσόντα). Θυμάστε πριν από μερικούς μήνες όταν κυκλοφόρησε το θαύμα αυτό της έβδομης τέχνης, την αντίδρασή της, τη «συνεπή» στάση που κράτησε απέναντι στο γεγονός; «έγινε εν αγνοία μου, μια προσωπική σκηνή τράβηξε ο φίλος μου, είμαστε μόνοι μας, εμού και του ιδίου», «θα του κάνω αγωγή, με εξαπάτησε και με διέσυρε». Θυμάστε, είχε βρει και δικηγόρο και ετοίμαζε την αγωγή. Μετά είπε πως «ναι και τι έγινε, με το φίλο μου τραβήξαμε μια τσόντα, όπως κάνει κάθε ζευγάρι στη χώρα, αλλά αυτός ο άτιμος την πούλησε» κλπ, κλπ

Μέχρι τη μέρα που βγήκε και περηφανεύτηκε για τα 100 χιλιαρικάκια που τσέπωσε για το ντοκιμαντέρ αυτό. Θυμάστε ήταν μαζί της και ένας απίθανος τύπος που την δικαιολογούσε, την υπερασπιζόταν και έδινε γραμμή στο όλο τζέρτζελο. Έ, βάλτε στη θέση της Τζούλιας τον Παπανδρέου και στη θέση του μάνατζερ  όλους αυτούς τους παρατρεχάμενους που δουλεύουν για πάρτη του. Ή μας δουλεύουν, το ίδιο κάνει.

Το αντίτιμο πότε θα το μάθουμε, δεν ξέρω. Να διαπιστώσω δηλαδή αν η γελιοποίηση, άξιζε τον κόπο τελικά…