Κάπου υπάρχει ένα νησί...

Κάπου υπάρχει ένα νησί...
Κάπου υπάρχει ένα νησί....

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Μια μέρα του Μαγιού. Όταν ο ουρανός άρχισε να βρέχει με μανία, καταμεσής της άνοιξης- 20 Μαίου 1941

Κείνη την άνοιξη οι κουρσάροι έπεσαν απ’ τον ουρανό.
Απρόσκλητοι.
Κρατώντας άσπρες,  μεταξωτές ομπρέλες.
Και για δώρα επίσκεψης μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά.
Κείνη την άνοιξη διάλεξαν να πατήσουν το παμπάλαιο χώμα
απαιτώντας την πάσα υποταγή, τον αρχέγονο φόβο
όπως κι αλλού όπου πήγαιναν και δεν άκουγαν «όχι»,
σε μέρη πολλά που θεμέλιωσαν την εξουσία και τους νόμους τους
αναιδείς, στηριγμένοι πάνω στη δύναμη και τον τρόμο,
και τώρα διάλεξαν κείνη τη λουρίδα γης στον πάτο του χάρτη
που κείτεται ξαπλωμένη καταμεσής στο πέλαγο,
κείνο το χώμα με τ’ αρμιρίκια και  τσι ελιές, τις πορτοκαλιές και τ’ αμπέλια
τη μαλοτύρα και το δίχταμο και τσ’ ασπαλάθους
τσι κορφές και τσι κάμπους και την αμμούτσα.
Ένα χώμα που τα πατήματά τους αρνήθηκε
Ένα φως παμπάλαιο που την εξουσία του σκότους τους αρνήθηκε
Κείνο το πρωινό χιλιάδες μάτια στράφηκαν στον ουρανό
μια φωνή ακούστηκε απ’ τον κάμπο ως τις κορφές πέρα
ένας αέρας την έφερνε 2.400 χρόνια και βάλε, απ’ τη Σαλαμίνα θαρρώ:
«Εμπρός παιδιά των Ελλήνων μωρέ,
για την πατρίδα, τα κοπέλια  και τσι γυναίκες,
τσι εκκλησίες, τους τάφους των πατεράδων μας.
Τρέξτε μωρέ να  πολεμήσουμε για όλα τούτα»
Τα χέρια που κράταγαν τα εργαλεία της δουλειάς
και με ζήλο κι αγάπη έσκαβαν τη γη να καρπίσει,
τα χέρια τα εργαλεία τούτα άρπαξαν και τα κρυμμένα άρματα
κι ό, τι άλλο βρήκαν βρήκαν εύκαιρο, πέτρες και ξύλα
και τους καρτέραγαν
τους γιους  εκείνους του αρπακτικού αετού με τα νύχια από ατσάλι
τους ξανθούς βλοσυρούς μουσαφιραίους  που θέλησαν να φέρουν την παγωνιά της ψυχής τους, το κρύο του χειμώνα 
σ’ ένα τόπο που είχε κράτος κι εξουσία
μόνο η άνοιξη.
Μια λαμπερή, παιγνιδιάρα, ατέλειωτη, άνοιξη.

5 σχόλια:

  1. Στην κουζουλαδα,εξουσια εχει μονο η ανοιξη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @AdeGia,
    αγαπητέ φίλε, πρώτη φορά στη νεότερη ελληνική ιστορία κι είναι να χαζεύεις, λαός αντέδρασε ΑΜΕΣΑ ΚΑΙ ΜΑΖΙΚΑ στον κατακτητή.
    Σε τούτη την άκρη της Ελλάδας τα χρόνια κείνα.
    Το θράσος των σημερινών κατακτητών και των συνεργατών τους είναι τέτοιο (παρακολουθούσα στο ΜΕΓΑ χτες το Ρέππα να γαυγίζει), που θα φτάσουν να μας κατηγορήσουν γιατί δε νιώθουμε οργασμό ενώ μας βιάζουνε!!!
    Anyway, έχω εναποθέσει τις ελπίδες μου σε κάτι λίγους τρελούς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Οι κουζουλοι κανουμε ιδιες ερωτησεις χρονια τωρα.
    -Ηντα μπρε θες ?
    -Γυρευγε τη δουλεια σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @AdeGia,
    λέγε ό, τι θες εσύ για κείνους που γυρεύουν τη δουλειά τους. Εγώ σου απαντώ με τα λόγια του αγαπημένου μου καθηγητή Μ.Α.
    "Η λευτεριά είναι μια φωθιά
    που όποιος κι αν τσι σιμώσει
    γή θα καεί, γή τσι ζωής
    το νόημα θα νιώσει..."
    Καληνύχτα!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ένα πράμα ξέρω, άμα σου αγγίξουνε τα όσια και τα ιερά σου, αντιδράς με όποιο τρόπο μπορείς κι ας μοιάζεις κουζουλός. Το άλλο που ξέρω είναι πως μεγάλωσα σ' ένα χωριό γεμάτο μαυρομαντηλούσες γυναίκες, χήρες από τα 19, 21,23 τους χρόνια κι εμείς τα εγγόνια τους δεν είχαμε παππούδες.Δεν μας διηγήθηκαν ποτέ παραμύθια, δεν υπήρχαν στα όνειρα μας πρίγκιπες και άσπρα άλογα, υπήρχαν μονάχα οι δύο εκτελέσεις-περίπου 160 άντρες- από τους Γερμανούς, τα μαύρα πουλιά, όπως έλεγα τα αεροπλάνα και τα οστά στα δύο μνημεία που μάθαμε να θυμιάζομε από μικρά. Δεν μπορώ να γράψω άλλα είναι η ιστορία όλης της ζωής μου κι είναι τόσα πολλά που ανθρώπινος νους δεν τα βάζει. Το χειμώνα πέθανε η γιαγιά Ηλέκτρα, ίσως ησυχάσει αυτή επιτέλους.Εμείς τέτοιες μέρες δεν γιορτάζουμε επετείους έχουμε μνημόσυνο. Καλό θα ήταν να ζούσαμε σήμερα τουλάχιστον εν ειρήνη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή